“Χρόνια τώρα στο φωνάζω
Γιατί αναζητάς το παραπέρα ως άπιστος Θωμάς, αγγίζοντας τις πληγές μου;”
Μια εβδομάδα ακριβώς μετά το Πάσχα είναι η Κυριακή του Θωμά.
Διφορούμενη προσωπικότητα σύμφωνα με τας Γραφάς του Ευαγγελίου. Το όνομα του συνδέθηκε εξαρχής με τη δυσπιστία και την απαίτηση απτών αποδείξεων. Από τότε έχει μείνει ο χαρακτηρισμός του “άπιστου Θωμά” όχι για αυτούς που δεν πιστεύουν αλλά για αυτούς που ζητούν αποδείξεις για να πεισθούν.
Ο όρος απιστία έχει πολλές σημασίες. Υπάρχει η απιστία ανάμεσα στο ζευγάρι όταν η αγάπη αρχίζει να ξεφτίζει. Υπάρχει ο θρησκευτικός χαρακτήρας της απιστίας. Είναι η περίπτωση που ο άνθρωπος πέφτει στην πλάνη της απορρίψεως κάθε θρησκείας. Κάποιοι είναι άπιστοι με τη σύγχρονη επιστήμη. Αδυνατούν να εμπιστευτούν τα νέα δεδομένα και ζουν μέσα στο σκοταδισμό τους.
Όμως είναι όντως “μακάριοι” όσοι πίστεψαν χωρίς να δουν απτές αποδείξεις; Τελικά άπιστος, ολιγόπιστος ο Θωμάς ή ορθολογιστής;
Ο Θωμάς μένει εκστασιασμένος μπροστά σε αυτό που ζει… Όλα φαίνονται αληθινά. Το σημείο της πληγής από τη λόγχη που άρχισε να επουλώνεται. Του γεννιούνται ερωτήματα και αμφιβολίες. Πώς να πιστέψει αυτό που βλέπει και αγγίζει τώρα; Η λογική του δε το χωράει καθόλου αυτό που η ζωή του φέρνει μπροστά. Ο Θωμάς θα αρχίσει πάλι τα ίδια. Αμφιβολίες και δισταγμούς, φιλοσοφίες δίχως αντίκρισμα, ενδοιασμούς. Είναι ο διδάσκαλος του και γιατί επέστρεψε; Μήπως είναι κάποιος σωσίας του;
– Όχι Κύριε όποιος και αν είσαι, αν είσαι Αυτός θα πεισθώ μόνο με την απόδειξη των αισθήσεων.
Κοιτώντας, περιεργάζεται το σώμα σαν ανατόμος επιστήμονας. Μελετά τις λεπτομέρειες. Ποια θέση θα πρέπει να κρατήσει; Το μεγάλο δίλημμα… Όσα πίστεψε πριν πρέπει να πεταχτούν στα σκουπίδια ή να γονατίσει μπροστά στην παντοδυναμία αυτού του συμβάντος;
Και ο Κύριος προσπαθεί να του διώξει κάθε δισταγμό
– Θωμά! Δεν είμαι το σώμα της Θείας Επιστροφής. Μην αγγίζεις για να γνωρίσεις, άγγιξε για να πειστείς. Απλώνω το χέρι μου όχι για να σας προστάζω μα για να κρατήσω τα χέρια σας.
Όμως έχει ένα δίκιο ο Θωμάς. Σε ποια βάση να στηρίξει το πιστεύω του; Σίγουρα θα μας “έστριβε” αν μπροστά μας παρουσιαζόταν κάποιος που πέθανε στο Σταυρό, που τον συνοδέψαμε στον τάφο του.
Εκείνο το μοναδικό γεγονός, η μοναδική δύναμη παρουσιάστηκε μια φορά. Έτσι δε γίνεται στη ζωή; Να σε εμπιστευτώ περισσότερο από αυτό που έζησα;
Αρκετές φορές περνάμε και εμείς από το στάδιο της απιστίας του Θωμά που ζητάμε αποδείξεις ώστε να πειστούμε… Ανθρώπινο να αμφισβητούμε τα λεγόμενα κάποιου. Άλλωστε στην κοινωνία μας ο ευκολόπιστος θεωρείται βλάξ. Έτσι ζητάμε αποδείξεις. Δεν εννοούμε να πιστέψουμε εάν δεν “ψηλαφίσουμε” επί των τύπων των ηλών. Είναι η ανάγκη του ανθρώπου για την “αισθητή” μαρτυρία. Ο χρόνος, η ζωή και ο θάνατος είναι υπό αίρεση όταν το θελήσουμε εμείς πέρα από κάθε ηλίθιο φόβο απέναντι στο απροσδόκητο, το εξαιρετικό, το καινούριο που έρχεται.
Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε άπιστοι στην παντοδυναμία Του. Καθόμαστε στον καναπέ και λέμε… “Άμα θέλει ο Χριστός να τον πιστέψω ας έρθει μπροστά μου να μου δείξει πως υπάρχει”. Ο Χριστός δεν έχει τέτοια υποχρέωση απέναντι μας, ούτε μας χρειάζεται. Δε θα έρθει γιατί κάνω απλά τον έξυπνο αλλά γιατί θέλω στα αλήθεια να έρθει. “Μακάριοι οι μη ίδοντες και πιστεύσαντες”.
Έτσι ο μαθητής αυτός έμεινε στην ιστορία σαν ο “άπιστος Θωμάς” αιώνιο σύμβολο απιστίας.
“Πάντα από κάπου θα πιάνεσαι να προχωράς στη ζωή ψηλαφίζοντας”
