του Χρήστου Τσάνταλη
Η Λευκή Συμφωνία ήταν είναι και θα είναι μια ιστορικά μεγάλη μπάντα στην υπόθεση που ονομάζεται ελληνικό ροκ. Πέρα από τον δεδομένο σεβασμό που έχουν αποκτήσει εδώ και χρόνια αποδεικνύουν πως έχουν να πούνε πέρα από νοσταλγικές ιστορίες, νέα ηχητικά ποιήματα για να κλείσουν το μεγάλο κενό που άφησαν με την πολυετή τους απουσία.
Το «Μέχρι το Θάνατο» είναι ένα εκπληκτικό τραγούδι, λύτρωση για όλους όσους είχαν βαθιά επιθυμία να ακούσουν κάτι νέο από το συγκρότημα. Φρέσκος ήχος που πατά στις γοτθικές αναφορές των 80’s και καταφέρνει να ακουστεί όπως ακριβώς χρειάζεται στο 2020. Το «Με μια Κραυγή» και το «Μαύρο» Φως συνεχίζουν με τη γνωστή λυρική δύναμη και στη μέση αριστοτεχνικά θα μπει το δεύτερο single «Σαν τον ήλιο». Οι στιχουργικές αναζητήσεις είναι ένα σκοτεινό ταξίδι, μια αφήγηση μέσα από την ωρίμανση της φωνής του Δημητρίου που έχει μια από της καλύτερες χροιές που έβγαλε ποτέ αυτή η χώρα. Οι Cult και οι Mission είναι οι κοντινότερες επιδραστικές μπάντες για όσους ψάχνουν κάτι για να συγκρίνουν..
Οι Λευκή Συμφωνία δεν χαρίζονται, ούτε έχουν διάθεση να πουλήσουν τους οπαδούς τους, παίζουν αυτό που επιτάσσει η ψυχή τους σε έναν πολύ έντιμο, ποιητικό και εσωστρεφή δίσκο, που θυμίζει όλα όσα μας έκαναν να τους αγαπήσουμε.
Το «Σαν τον Ήλιο» έχει ομοιογένεια, ίσως σε πολλούς κάποια τραγούδια να παρουσιάσουν συνθετικές ομοιότητες μα για εμένα προσωπικά αυτή είναι η ταυτότητα της μπάντας, η δήλωση πως είναι και πάλι εδώ για να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα από όλους..να χαρίσουν μερικές ρομαντικές σκοτεινές ροκ ελεγείες.