Ξυπνά αναμνήσεις και συγκινήσεις το βιβλίο «Τα Καβαλιώτικα μικρά μου χρόνια»

Λίγα λόγια για τη δουλειά της συγγραφέως Δήμητρας Καρακατσάνη, από την Ορεστιάδα που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Αγγελάκη.

 Του Θεόδωρου Ορδουμποζάνη

Αυτές τις μέρες της εθελούσιας απομόνωσης λόγο κωρονοϊού, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο της φίλης Δήμητρας Καρακατσάνη, από την Ορεστιάδα, με τίτλο «Τα Καβαλιώτικα μικρά μου χρόνια» ,  που εκδόθηκε πρόσφατα στην Αθήνα από τις εκδόσεις Αγγελάκη.

Την συγγραφέα την γνώρισα πριν από μερικά χρόνια σε μια παρουσίαση βιβλίου μιας φίλης και έκτοτε διατηρήσαμε επαφή και αναπτύξαμε  μια  καλή φιλία  μέσω του  F/b  και στο οποίο, κατά καιρούς, είχα διαβάσει αποσπασματικά, κάποιες από τις ιστορίες που αναφέρονται στο βιβλίο της αυτό. Τώρα όμως που είχα τη χαρά να διαβάσω ολοκληρωμένο  το βιβλίο της, διαπιστώνω ότι  πρόκειται για ένα έργο που μου προξένησε μεγάλη χαρά, θα κοσμεί τη βιβλιοθήκη μου  και θα το συνιστούσα να το διαβάσουν και άλλοι πολλοί.

Πρόκειται ουσιαστικά για ένα αφηγηματικό, αυτοβιογραφικό και εθιμογραφικό έργο. Γίνεται  φανερό στον αναγνώστη  του βιβλίου ότι τα αφηγήματα αυτά τα έγραψε η συγγραφέας με την ψυχή της, με  ειλικρίνεια και θάρρος πολύ, και με πολύ σεβασμό στους δικούς της, χωρίς να φοβάται μην εκτεθεί ή να εκθέσεις άλλους.  Άλλωστε η χρονική απόσταση από τα επεισόδια που περιγράφει,  δίνει την αίσθηση  στον αναγνώστη ότι η συγγραφέας αναφέρεται σε κάποιο τρίτο πρόσωπο και ότι ερμηνεύει η ίδια τον ρόλο της ηρωίδας της ή τα παρατηρεί από μια πολύ κοντινή απόσταση, αθέατη,  και τα αναμεταδίδει περιγράφοντάς τα  στους αναγνώστες, με πολύ γλαφυρό τρόπο,  … μέσα  από τις σελίδες αυτού του βιβλίου, σαν να τα ζει την ίδια στιγμή που τα περιγράφει.!

Πιστεύω πως οι αναμνήσεις της (γιατί περί αναμνήσεων πρόκειται) με τον τρόπο που περιγράφονται, θα δημιουργήσουν στον αναγνώστη  πολύ έντονα συναισθήματα και ίσως κάποια του  προκαλέσουν  και συγκίνηση.  Ιδιαίτερα στους  μεγαλύτερους, που έχουν  ανάλογες δικές τους αναμνήσεις και  εμπειρίες.  Πιστεύω ότι θα νοσταλγήσουν  πολλά απ΄  τα παλιά που έζησαν και βίωσαν  αλλά και οι νέοι θα γνωρίσουν τα δύσκολα αλλά γλυκά εκείνα  χρόνια…  των δικών τους ανθρώπων.

Η συγγραφέας αναπλάθει  τις αναμνήσεις  της σε πανέμορφες μικρές – μικρές ιστορίες. Και σαν καλή μαστόρισσα που δείχνει το γράψιμό της,  ανακατεύει το πλούσιο αυτό υλικό όλων  όσων  έζησε τότε,  και δημιουργεί καινούργιες συναρπαστικές ιστορίες. «… που γλυκαίνουν σαν τα γλυκά σοκολατάκια» του τότε.  Και όχι μόνο αυτό. Τις σερβίρει με λαχταριστές λιχουδιές και «…μεθυστικό  άρωμα λικέρ μπανάνας». Σαν τα παλιά κεράσματα στο σπίτι της μαμάς…  Όπως στα παραμύθια της γιαγιάς… Γιατί όλα αυτά που έζησε, τα  ζήσανε  και οι περισσότεροι της   γενιά της,  της γενιάς του τότε, της εποχής της ανασυγκρότησης της χώρας από τον πόλεμο και τον εμφύλιο» , εδώ  πάνω  ψιλά στην επαρχία, στο βορρά  της χώρας μας και αποτελούν  βιώματά πολλών.

Τα κείμενα μικρά, πλημμυρισμένα από συναίσθημα, δίνουν την  ευκαιρία στον αναγνώστη να παίρνει ανάσες  και να κάνει ταξίδια στο δικό του παρελθόν, κάθε φορά που τελειώνει μια ιστορία. Η γλώσσα απλή και κατανοητή που την χρωματίζουν κάποιοι Θρακιώτικοι ιδιωματισμοί, σε μία πολύ καλά στημένη  έκδοση, με ένα πανέμορφο εξώφυλλο της παλιάς  Καβάλας από ψιλά. Όλα αυτά θα αποτελέσουν μια ευχάριστη έκπληξη αλλά και συντροφιά σε όποιον αποφασίσει να το προμηθευτεί και να το διαβάσει αλλά και , γιατί όχι, να το κάνει δώρο σε κάποιον δικό του.

Και για το πόσο είναι αληθινό το βιβλίο, ενδεικτικά δυο  πολύ μικρά απόσπασμα απ’   αυτό:

«… Αναδρομή στο παρελθόν, μελαγχολία για τους αγαπημένους απόντες και αίσθηση, πως πέρασε το περισσότερο της ζωής, σαν νεράκι, το οποίο τώρα συνειδητοποιείται, που τα νιάτα έφυγαν και δεν άφηναν τίποτε ανάλογο, να απασχολήσει τον νου και να βαρύνει τη διάθεση…».

«  Του ’69 ένα απόγευμα….

Γεμάτο χαρά και βήματα χοροπηδηχτά και μυρωδιές πολλές, που τις έχω  ακόμη και όταν αναδύονται, μικραίνω και χωράω στο βυσσινί φουστανάκι με το πικέ γιακαδάκι, που μου έραψε η Πάτρα, η μοδίστρα και χοροπηδάει η ψυχή, αλλά, η λαχτάρα γίνεται μελαγχολία, επειδή πέρασαν τα χρόνια και η μαμά, έφυγε, δεν πλέκει «ατραντέ», τα λεωφορεία δεν έχουν εισπράκτορα, το ΑΣΤΗΡ κατεδαφίστηκε και οι βασιλείς δεν θα ΄ρθουν πια, ευτυχώς… όμως οι προίκες γίνονται γι άλλους, σήμερα… δυστυχώς…

Το «ως ευ παρέστητε»… ούτε λέγεται, ούτε εννοείται.

Το «Λίγα απ΄ όλα» υπάρχει και εκσυγχρονισμένο, πουλάει συνοδευτικά γυναικείου ντυσίματος, αλλά δεν ξέρω, αν έχει ξύλινο πήχη που να μετράει το πανί του καιρού και τις απουσίες…»

Συγχαρητήρια Δήμητρα!

Κλείνω με μια  ευχή, παραφράζοντας τα δικά σου λόγια:  «…Όμως, απόθεμα υπάρχει κεφιού ακόμη, να χαρείς τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου και τη ζωή σου»! Και να είσαι γερή να μας προσφέρεις και άλλα τέτοια γραπτά κεράσματα!