Ο Θοδωρής Δημητρίου από την ιστορική ελληνική μπάντα «Λευκή Συμφωνία» μιλάει με τον Χρήστο Τσάνταλη των ΙΝΚ για το μεγάλο τους «come back» μετά τη χρόνια απουσία τους, για το νέο τους δίσκο και το πώς περνάει το χρόνο του μέσα στην καραντίνα.
Ποια είναι τα αγαπημένα του μουσικά άλμπουμ, ποιες μπάντες τον επηρέασαν περισσότερο και ποια τα αγαπημένα βιβλία του τραγουδιστή και στιχουργού του συγκροτήματος που «δεν αντέγραψε ποτέ, δεν έπαιξε ποτέ με βάση ένα συγκεκριμένο μουσικό είδος ή είδος του rock και δεν συμβιβάστηκε σε καμία στιγμή της πορείας του με το εύκολο, το εφήμερο, το εύπεπτο και το ανώδυνο»
Συνέντευξη στον Χρήστο Τσάνταλη
Ποιος ήταν ο λόγος της μεγάλης σας απουσίας, ποια τα γεγονότα που οδήγησαν με αυτή την επιλογή;
Όπως το κύμα σβήνει σιγά σιγά στην ακτή, έτσι σταδιακά σταμάτησε και η δραστηριότητα του γκρουπ γύρω στο 2002, μετά και από μια σειρά γεγονότων που συνέβαιναν έξω αλλά και μέσα μας και μεταξύ μας. Δεν υπήρξε συγκεκριμένη απόφαση ούτε επιθυμία αλλά ούτε και προσπάθεια όλα αυτά τα χρόνια να επαναδραστηριοποιηθεί. Στα τέλη του 2016 έτσι ανεξήγητα δυνάμωσε πάλι το κύμα και ξεκίνησε αυτή η καινούργια φάση του γκρουπ.
Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος του συγκροτήματος ασχολήθηκες με κάποιο άλλο project;
Σπούδασα κλασσικό τραγούδι και συνεργάστηκα με την Εθνική Λυρική Σκηνή για τέσσερα χρόνια. Αρθρογραφούσα ταυτόχρονα κυρίως στο μουσικό περιοδικό Ποπ+Ροκ αλλά και σε μουσικά fanzines του dark χώρου. Δημιούργησα το προσωπικό μου στούντιο και συνέχισα να ηχογραφώ, να γράφω στίχους και μουσική. Κάποιο μέρος από αυτό το υλικό θα έρθει στο φως κάποια στιγμή στο μέλλον.
Είναι τα τραγούδια του νέου δίσκου εξ ολοκλήρου νέες συνθέσεις;
Τα τραγούδια του νέου άλμπουμ είναι νέες συνθέσεις που ξεκίνησαν να δουλεύονται τον Σεπτέμβριο του 2018. Παρουσιάστηκαν πέντε από αυτά τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου στην συναυλία στο Gagarin.Τον Μάρτιο του 2019 με τον ερχομό του κιθαρίστα μας Κώστα Μιχαλού αρχίσαμε να δουλεύουμε πιο εντατικά το νέο υλικό και τον Οκτώβριο ξεκινήσαμε τις ηχογραφήσεις.
Αγαπημένοι σου δίσκοι; Τι ακούς αυτό το διάστημα;
Aκούω το Summerland ,το νέο άλμπουμ των Dool,το νέο των Katatonia, Τype O Negative, Mission, Tiamat, She Wants Revenge.Πάντα ακούω 70’s progressive underground και 60’ς ψυχεδέλεια αλλά και τις μέχρι σήμερα αναβιώσεις τους, gothic rock, doom, black metal.
Aγαπημένοι δίσκοι είναι πολλοί. Αυτόματα μου έρχονται στο μυαλό όλα τα άλμπουμ των Doors, Τhe Piper At The Gates of Dawn των Pink Floyd, Forever Changes –Love, First And Last And Always των Sisters, τα δύο των Joy Division, το Faith των Cure, Alice In Chains-Dirt. Junkyard και Mutiny των The Birthday Party. Το From Her To Eternity του Cave. Tα δύο Musick to Play in the Dark των Coil.
Πως περνάς τον χρόνο σου σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες εγκλεισμού;
Όπως πάντα έκανα, έτσι και τώρα, ακούω και γράφω μουσική, διαβάζω και γράφω στίχους. Διαδικασίες που είναι έτσι και αλλιώς μοναχικές. Eκείνο που μου λείπει είναι οι πρόβες με την μπάντα. Ασχολούμαι με οτιδήποτε έχει να κάνει με το γκρουπ, το site , τους λογαριασμούς του στα μέσα και το YouTube και τώρα κυρίως με το promo του νέου δίσκου. Αυτό το καιρό δουλεύω και σε αρχειακό audio υλικό των Λευκή Συμφωνία. Κάποιο από αυτό θα ανεβαίνει σταδιακά μέχρι το τέλος του χρόνου στο κανάλι του γκρουπ στο YouTube και κάποιο θα επανεκδοθεί. Tαυτόχρονα έχω ξεκινήσει τόσο εγώ όσο και ο Διογένης να δουλεύουμε νέα τραγούδια
Μπορούμε να βγούμε καλύτεροι μέσα από όλο αυτό;
Δεν νομίζω ότι οι περισσότεροι μαθαίνουν κάτι συνειδητά από τις άσχημες εμπειρίες και τις δύσκολες καταστάσεις. Αλλιώς θα ζούσαμε σε λίγο καλύτερο κόσμο. Αντίθετα, ο άνθρωπος προσπαθεί να τις σπρώξει βαθύτερα μέσα του και να τις ξεχάσει. Η λήθη είναι ένας μέσο άμυνας για να συνεχίσει να ζει. Δεν θέλει και φοβάται να συνειδητοποιήσει την θνητότητα του. Περιόδους σαν αυτές που έρχεται πιο κοντά στο θάνατο , αντί αυτή τη συνειδητοποίηση να τη χρησιμοποιήσει ώστε να αυτοβελτιωθεί και να κάνει καλύτερη τη δική του ζωή αλλά και των άλλων ,προσπαθεί όταν αυτό τελειώσει να θάψει τα συναισθήματα που ένιωσε και τις εμπειρίες που έζησε. Αυτό όμως γίνεται συνήθεια που θα αφορά τελικά όλα του τα μελλοντικά συναισθήματα και σκέψεις. Καταπιέζεται από τον ίδιο του τον εαυτό και συνεχίζει να ζει μέσα στο σκοτάδι. Αυτές είναι εμπειρίες που τον φέρνουν πιο κοντά στον αληθινό του εαυτό που είναι πιο ανεκτικός και ανθρώπινος. Αυτός ο εαυτός όμως ταυτόχρονα τον φοβίζει και ξέρει ότι η σχέση μαζί του απαιτεί αρκετή δουλειά και χρόνο που δεν είναι διατεθειμένος να αφιερώσει.
Τι έμαθες για τον εαυτό σου μέσα από αυτή την εμπειρία;
Tίποτα ιδιαίτερα καινούργιο. Ο φόβος είναι ένα αρχέγονο συναίσθημα που υπάρχει πάντα μέσα μας. Η απομόνωση και η στέρηση της ελευθερίας είναι κάτι που προσπαθούν να μας επιβάλλουν από την αρχή της ιστορίας της ανθρωπότητας με διάφορους τρόπους και διαφορετική ένταση κάθε φορά. Δεν είμαστε ουσιαστικά ποτέ ελεύθεροι. Μόνο το μυαλό μας και η καρδιά μας μπορούν να είναι ελεύθερα. Συνέχεια αγωνιζόμαστε για να καταφέρουμε να ζήσουμε ελεύθεροι.
Ζω πάντα το σήμερα όπως είναι, σκεπτόμενος μοναχά και συνειδητοποιώντας ότι αυτό ταυτόχρονα αποτελεί και το μέλλον μου.
Πες μας πέντε αγαπημένα βιβλία και αντίστοιχα ταινίες που σου έμειναν;
Δράκουλας του Bram Stoker. Do it του Jerry Rubin.Μια Εποχή Στην Κόλαση του Ρεμπώ. Τα Άνθη Του Κακού του Μπωντλαίρ. Τα διηγήματα του Πόε.
Το Μωρό της Ρόζμαρι και ο Ένοικος του Πολάνσκι. Το Performance των Donald Cammell και Nicolas Roeg. The Shout του Jerzy Skolimowski. 120 Μέρες Στα Σόδομα του Παζολίνι. Βlow Up του Αντονιόνι.
Πως βλέπεις την ελληνική σκηνή;
Η ελληνική σκηνή αυτή τη στιγμή έχει τα πάντα.Εμπειρία αλλά και νέες ιδέες,ακριβά μηχανήματα και τεχνολογία. Προβάδικα, διοργανωτές και φεστιβάλ,κυκλοφορίες και δισκογραφικές, προβολή στο εσωτερικό και το εξωτερικό, ιστορία και συνέχεια μέσα στο χρόνο. Παρελθόν και μέλλον.
Αλλά εγώ πάντα κοιτάω η σύνθεση και ο στίχος να έχουν εσωτερικό υπόβαθρο και φωτιά, λόγο ύπαρξης και τρέλα, προσπάθεια υπέρβασης ,πάγωμα του χρόνου.
Ποτέ δεν πρέπει να επαναπαύεσαι σε ότι έχεις πετύχει. Είτε μικρό είτε μεγάλο, είναι όλα σχετικά. Πάντα η πρόκληση για καλύτερα τραγούδια είναι μπροστά σου για όσο ζεις και δημιουργείς.
Τι θα έκανες διαφορετικά αν ξαναδοκίμαζες στο εξωτερικό;
Όλες οι κινήσεις που κάναμε τα τρία χρόνια που ζήσαμε στο Βερολίνο ήταν απολύτως συνειδητές και σωστές επαγγελματικά ,με βάσεις και σχέδιο και καταφέραμε πολλά.Σίγουρα αν έμενε μαζί μας ο Σπύρος τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, αφού το γκρουπ είχε ανέβει πολύ, υπήρχαν προγραμματισμένα live μπροστά μας που δεν έγιναν και η συνάντηση με την Warner στο Αμβούργο που επίσης δεν έγινε ποτέ.
Πάντα μπορείς να κάνεις κάτι καλύτερο ίσως, αλλά αυτό το σκέφτεσαι μετά, όταν έχουν σβήσει οι στιγμές. Αυτές οι σκέψεις είναι υποθετικές και δεν αντιστοιχούν πουθενά χωροχρονικά, αφού τα πάντα αλλάζουν συνέχεια και εξαρτώνται από πολλές παραμέτρους. Ποτέ δεν σκέφτομαι έτσι, γιατί είναι σαν να αναιρώ τον εαυτό μου και τη ζωή που έχω ζήσει. Έχω μάθει να εξελίσσομαι με τα πάνω και τα κάτω στη ζωή της μπάντας, γιατί έτσι είναι η φύση των συγκροτημάτων. Το μόνο μου μέλημα είναι να γίνομαι καλύτερος τραγουδιστής, στιχουργός,συνθέτης.
Cult ή Metallica…;
Cult φυσικά.
Αγγλία ή Αμερική…;
Kαι οι δύο μάλλον. Αμερική για τη Νέα Υόρκη και τους Velvet Underground, για το Λος Άντζελες, και τους Doors, τη μουσική και τις ταινίες. Αγγλία για τα μαγικά τοπία όπως εκείνο στο πρώτο άλμπουμ των Black Sabbath, για τα στοιχειωμένα χωριά και το Stonehenge.
Ποιες θεωρείς είναι οι μπάντες που σε επηρέασαν περισσότερο;
Οι Doors υπήρξαν καταλυτικοί για μένα τόσο μουσικά και στιχουργικά αλλά και για την στάση,την ιστορία τους και την επιδραστικότητα, το μυστήριο που έφεραν στο rock. Οι Beatles για τις συνθέσεις και τον πειραματισμό στην ενορχήστρωση και το studio. Oι Stooges και ο Iggy για την ενέργεια, την επιθετικότητα και την εσωτερική απελευθέρωση. Οι Black Sabbath που έβαλαν μαγνήτες κάτω από την επιφάνεια της γης. Οι Joy Division για την ψυχολογική αναστάτωση και το σκοτάδι. Οι Βirthday Party για την τρέλλα και την εξερεύνηση των άκρων.
Πώς θα ήθελες να θυμάται ο κόσμος το συγκρότημα σας;
Η Λευκή Συμφωνία δεν έπαιξε ποτέ τη μουσική που της ‘’αρέσει’’. Δεν υπήρξαν ποτέ κανόνες ούτε στεγανά στη μουσική μας. Δεν αντιγράψαμε ποτέ, δεν παίξαμε ποτέ με βάση ένα συγκεκριμένο μουσικό είδος ή είδος του rock. Στιχουργικά δεν συμβιβαστήκαμε σε καμία στιγμή της πορείας μας με το εύκολο, το εφήμερο, το εύπεπτο και το ανώδυνο. Προσπαθούσαμε πάντα να γράφουμε πρωτότυπα και προσωπικά τραγούδια με στίχο και μουσική που να περιέχουν το δικό μας χαρακτήρα, άποψη για τα πράγματα και στάση ζωής. Προσπαθήσαμε πάντα να μελετάμε και να εξερευνούμε τη μουσική με αγάπη και ένταση. Θα ήθελα ο κόσμος να μας θυμάται για το πάθος μας.
