του Χρήστου Τσάνταλη
Κάθε κυκλοφορία των Pearl Jam αποτελεί μεγάλο γεγονός για όλους εμάς τους οπαδούς του μεγάλου αυτού συγκροτήματος. Από την πρωτοκαθεδρία των 90ς μέχρι την ωριμότητα της νέας δεκαετίας μεσολάβησαν τριάντα ολόκληρα χρόνια καριέρας. Μεγαλώσαμε και εμείς μαζί τους, έτσι μετά τους χαμένους ήρωες από το Seattle Kurt Cobain, Layne Staley, Chris Cornell, Andy Wood και φυσικά τον Scott Weiland ο οποίος μπορεί να μην ήταν από τη Β.Δ Ακτή των ΗΠΑ αλλά ανήκε στην ίδια μουσική σκηνή, οι μόνοι που μας έμειναν με την ιδια σύνθεση για να μας θυμίζουν τη χρυσή εκείνη εποχή είναι οι Pearl Jam..
Το Gigaton ξεκινά με τέσσερα καλά τραγούδια όπως και οι περισσότεροι τους δίσκοι, με αγαπημένο το Dance of the Clairvoyants, το οποίο είναι ιδιαίτερα ρυθμικά όπως και το Quick Escape που ακολουθεί. Η παραγωγή είναι καλή, η μπάντα φυσικά πολύ δεμένη, θέλει να παίξει αλλά κάπου χάνεται και πάλι στη μετάφραση όπως και οι περισσότεροι της δίσκοι μετά το 1998 και το Yield που αποτέλεσε για εμένα προσωπικά τον τελευταίο της μεγάλο δίσκο. Στο Alright έχω μερικές αναμνήσεις από τις αφηγήσεις του No Code με τον Vedder να μοιράζεται μαζί μας παρόμοια συναισθήματα όπως και στο Comes and Goes, μια μπαλάντα που κατά πάσα πιθανότητα είναι γραμμένη για τον αδικοχαμένο Chris Cornell…
Το Retrogade μου άρεσε ιδιαίτερα στο κλείσιμό του, όπως και το Seven O Clock που έχει να δώσει αρκετά. Συνολικά πρόκειται για έναν καλό δίσκο, όσο καλοί είναι οι δίσκοι των Pearl Jam μετά την πρώτη τους περίοδο και κυρίως μετά το Yield.
Δεν αφαιρεί, ούτε προσθέτει στην κληρονομιά τους, ούτε θα μπει ποτέ στην πεντάδα των αγαπημένων μου, είμαι χαρούμενος όμως που είναι ακόμα εδώ και κάνουν σαν καλή παρέα αυτό που αγαπάνε, μοιράζονται όπως κάποτε και επικοινωνούν όλα όσα έχουν μέσα τους…Aξιόλογος δίσκος από μια ιστορική μπάντα..
Δεν θα φέρει καινούριους οπαδούς σίγουρα. Άλλωστε δεν τους χρειάζονται, εμείς όμως οι ρομαντικοί θα κάνουμε μια επανάληψη στην πλούσια δισκογραφία τους..