Σε απόσταση περίπου 30 – 40 μέτρων από το σκουριασμένο ομοίωμα της Δρυός στον κόμβο Ηροδότου, υπάρχει μία πραγματική Δρυς, ηλικίας περίπου όση και η ηλικία της ελεύθερης πόλης.
Του Θόδωρου Ορδουμποζάνη
Στην πλατεία του παλιού Νοσοκομείου (σημερινού Μουσικού σχολείου) εκεί όπου συμβάλουν οι οδοί Ηροδότου, Θράκης, 14ης Μαΐου, Δήμητρας, Παπαναστασίου και Ιωακείμ Καβύρη, έχει τοποθετηθεί ένα σιδερένιο ομοίωμα δένδρου Δρυός για να θυμίζει στους διερχομένους και κυρίως σε αυτούς που εισέρχονται στη πόλη από την Εγνατία οδό, ότι η περιοχή αυτή παλιά ήταν γεμάτη από παρόμοια δένδρα. Μάλιστα όπως είχε πει ο δημιουργός του μεταλλικού αυτού δέντρου οι ανταύγειες της σκουριά του, συμβολίζουν τις αλλαγές χρωμάτων που παίρνει αυτό το δένδρο κατά τις διάφορες εποχές του χρόνου. Βέβαια κατά την τοποθέτησή του είχαν ακουστεί πολλά και διάφορα. Άλλοι το χαρακτήρισαν ως κακόγουστη κατασκευή, άλλοι ως σύμβολο της πόλης και άλλοι ως πεταμένα λεφτά για το τίποτε. Ήδη όμως με την αναμόρφωση του κόμβου και την αναπαλαίωση του παρακείμενου παλιού νοσοκομείου της πόλης, η πλατεία αυτήν πήρε μια κάποια ανεκτή μορφή και έχει δώσει ένα χρώμα στη περιοχή.
Σε απόσταση όμως περίπου 30 – 40 μέτρων από αυτό το σκουριασμένο ομοίωμα της Δρυός υπάρχει μία πραγματική Δρυς, ηλικίας περίπου όση και η ηλικία της ελεύθερης πόλης. Πρέπει να είναι ηλικίας περίπου 80 -100 ετών, (οι δασολόγοι μπορούν να το εξακριβώσουν) σε πλήρη ανάπτυξη και ακριβώς επάνω στη συμβολή των οδών Παπαναστασίου (Ρέμα Βανικιώτη) και Ιωακείμ Καβύρη, μέσα σε ένα ελεύθερο χώρο που χρησιμοποιείται κυρίως για πάρκιν αυτοκινήτων.
Το δέντρο αυτό με τη πλούσια φυλλωσιά του προσφέρει άφθονη δροσιά και μια πολύ ωραία εικόνα και θα μπορούσε ο μικρός ελεύθερος χώρος πέριξ αυτού να αξιοποιηθεί ως ένα μικρό πάρκο μνήμης του φυσικού τοπίου της παλιάς πόλης. Να κατασκευαστεί γύρω από το δέντρο ένα πεζούλι, να μπει μια επιτραπέζια πινακίδα που να αναφέρεται στη σημασία της Δρυός για τη πόλη και κυρίως` να φωταγωγηθεί το βράδυ με τέτοιο τρόπο ώστε να τραβά την προσοχή όσων εισέρχονται από την Εγνατία οδό στη πόλη ή αποχωρούν απ΄ αυτήν. Δεν είμαι ειδικός στην αρχιτεκτονική τοπίου, αλλά θα μπορούσε ο Δήμος με του αρχιτέκτονες που διαθέτει να σχεδιάσει τη περιοχή γύρω από το δέντρο και να το αναδείξει, ώστε μαζί με το παρακείμενο σιδερένιο ομοίωμά του να αποτελέσει, πέραν της ομορφιάς του και της αναβάθμισης του χώρου και μια ιστορική αναφορά για την ιστορική σχέση που υπάρχει μεταξύ της πόλης και της Δρυός. Ουσιαστικά η παρουσία του δέντρου αυτού σε εκείνο το σημείο αποτελεί ένα δώρο της φύσης στην ιστορική διαδρομή της πόλης και απάντηση σε όσους έλεγαν τότε στη θέση της σιδερένιας να τοποθετηθεί μια πραγματική δρυς.
Εκεί υπάρχει όμως και το πρώτο (παλιό) Νοσοκομείο της πόλης, που κατασκευάσθηκε επί Οθωμανικής κυριαρχίας της πόλης. Μάλιστα από την εφημερίδα «Νεολόγος» της Κωνσταντινούπολης της 12.6.1896 πληροφορούμαστε ότι ««Εκ Δεδέ Αγάτζ αναγγέλλεται ότι μετά μεγάλης πομπής και επί παρουσία των αρχών και των προκρίτων της πόλεως κατετέθησαν τα θεμέλια του εκεί ανεγερθησομένου νοσοκομείου…».
Το κτίριο αυτό από το 1979 είχε χαρακτηρισθεί ως έργο τέχνης και ιστορικό διατηρητέο μνημείο που χρειαζόταν ειδική κρατική προστασία με την υπ΄ αριθμόν 37827/1675/ 4.7.1979 Απόφαση Υπουργού Πολιτισμού και Επιστημών, η οποία δημοσιεύθηκε στο 714/28.8.1979 Φ.Ε.Κ. τ. Β΄ με το αιτιολογικό: «Το Παλαιό Νοσοκομείο Αλεξανδρουπόλεως, ανεξάρτητα από τις νεώτερες προσθήκες που θα πρέπει να απομακρυνθούν, είναι καθ΄ εαυτό ένα αξιόλογο κτήριο με γνήσια στοιχεία της παλαιάς αρχιτεκτονικής, που μαζί με τον ελεύθερο περιβάλλοντα χώρο του συνθέτει έναν από τους λίγους και παλαιούς πυρήνες της πόλης». Ουσιαστικά δηλαδή αποτελεί αρχιτεκτονικό στοιχείο των πρώτων χρόνων της ιστορικής διαδρομής της πόλης. Έτσι στις αρχές της δεκαετίας του 2010 αποφασίσθηκε και πραγματοποιήθηκε στη συνέχεια η αναπαλαίωσή του, καταστρέφοντας όμως, παρά τη ρητή προστασία του νόμου, το προς την οδό Ηροδότου προεξέχων τμήμα του, με την αιτιολογία ότι θα έπρεπε να διανοιχτεί η οδός Ηροδότου.
Και αυτό παρά το γεγονός ότι μπορούσε να διατηρηθεί, αφού επαρκούσε ο υπάρχων χώρος για την διάνοιξη της Ηροδότου. Και ως κουτσουρεμένο πλέον διατηρητέο κτίριο παραχωρήθηκε για να χρησιμοποιηθεί ως Μουσικό Γυμνάσιο. Σήμερα δεσπόζει στη περιοχή με μια περίφραξη από σιδερένιους σωλήνες και σύρμα και χωρίς μια πινακίδα να αναφέρει την ιστορική διαδρομή του κτιρίου. Όμως πάντα το κτίριο αυτό είχε επιμελημένη περίφραξη, στην αρχή από ξύλα και αργότερα από χαμηλό τοιχίο με ξύλινα κάγκελα.
Είναι τόσο δύσκολο λοιπόν και τόσο ακριβό να γίνει μια όμορφη περίφραξη που θα αναδείξει το κτίριο αλλά και θα δώσει μια άλλη όψη στην περιοχή; Και να τοποθετηθεί και μια πινακίδα που να μπορεί ο επισκέπτης της πόλης να πληροφορείται για την ιστορία του κτιρίου; Μήπως δεν την αξίζει αυτή την μικρή τιμή ή δεν την δικαιούται;
Μια από τις προηγούμενες δημοτικές αρχές επέτρεψε να ασελγήσουν επί του κτιρίου, επιτρέποντας να γκρεμισθεί το προς την οδό Ηροδότου συμπλήρωμα του κτιρίου. Ίσως γιατί αλλού είχε τις μνήμες της και τις καταβολές της. Η σημερινή όμως Δημοτική αρχή δεν πρέπει να δείξει τον πρέποντα σεβασμό σε ένα από τα παλαιότερα κτίρια της πόλης που για πάνω από 90 χρόνια απετέλεσε το μοναδικό θεραπευτήριο της περιοχής; Πόσο θα κόστιζε άραγε μια περίφραξη αντάξια της ιστορίας του κτιρίου και μια σχετική πινακίδα;
Η αξιοποίηση και προβολή της υπάρχουσας πραγματικής Δρυός μαζί με το ανακαινισμένο και με σωστή περίφραξη παλαιό Νοσοκομείο της πόλης, τις δυο πελώριες καστανιές που υπάρχουν στον περίβολο του κτιρίου (που και αυτές μπορούν να φωταγωγηθούν καταλλήλως) και της μεταλλικής Δρυός στη πλατεία εκεί στη μέση, θα μπορούσαν να αναδειχθούν ως ένα ιστορικό σημείο της πόλης, που θα τραβά το ενδιαφέρον των επισκεπτών. Γιατί Αλεξανδρούπολη δεν είναι μόνο ο Φάρος και το λιμάνι.
Παλιά υπήρχε ένα σύνθημα: «Η Φαντασία στην εξουσία», τα τελευταία χρόνια όμως φαίνεται ότι χάθηκε και αυτή. Την φαντασία εννοώ , όχι την εξουσία.
Αλλά θα επανέλθουμε.
