Η αγωνία μας είναι να ανοίξουν τα σχολεία και τα εμπορικά, τα κομμωτήρια και τα καφέ, οι εκκλησίες και τα γυμναστήρια. Αυτά μονοπωλούν τα social media, τα sites και τα δελτία ειδήσεων, την κυβέρνηση και την επιτροπή των ειδικών.
Για τα μουσεία, σινεμά, τα θέατρα, τις μουσικές σκηνές, τις πινακοθήκες, τις βιβλιοθήκες, ούτε λόγος.
Για τον πολιτισμό, δεν μιλά κανείς. Για την τροφή της ψυχής και του πνεύματος, επικρατεί εκκωφαντική σιωπή, με κάποιες μεμονωμένες φωνές που φοβάμαι πως δεν τις ακούει κανείς.
Πώς να τρέφεις ελπίδες για μια χώρα που φροντίζει (ορθώς, μέχρι ένα σημείο) για τη βαφή και το κερί στον Αγιο, αλλά όχι για τον πολιτισμό της;
Κ.Η.