Παρουσίαση του βιβλίου του Εβρίτη συγγραφέα Κωνσταντίνου Τριανταφυλλάκη
[mks_dropcap style=”letter” size=”78″ bg_color=”#ffffff” txt_color=”#000000″]Η[/mks_dropcap]Θεσσαλονίκη είναι μία πόλη η οποία πέρα από το φυσικό κάλλος της-όπου και να κοιτάξεις τριγύρω σου ανακαλύπτεις κι έναν ιστορικό, πολιτισμικό, γεωφυσικό θησαυρό- φημίζεται και για την πολυπολιτισμικότητά της που παρουσιάζει. Άνθρωποι από διαφορετικές χώρες, φυλές, κουλτούρες, ακόμη και πόλεις της ίδιας της Ελλάδας ζουν στις γειτονιές της επιβεβαιώνοντας τον προσωπικό μου χαρακτηρισμό που θέλει την πόλη αυτή ως μια «μικρά Νέα Υόρκη». Αλήθεια, είναι θαύμα πώς τόσο ξεχωριστοί πολιτισμοί ζουν καθημερινά συμφιλιωμένοι άλλοτε δανείζοντας κι άλλοτε ενσωματώνοντας έτερα στοιχεία στους κόλπους τους ακολουθώντας με τέτοιο τρόπο την εξελικτική τους πορεία με σκοπό να φτάσουν στο απόγειο της ακμής τους.
Μέσα σε αυτή την πόλη επίσης βρισκόμαστε κι εμείς, οι Θρακιώτες που ο καθένας για προσωπικούς αλλά και όχι μόνο λόγους ζούμε μακριά από την ιδιαίτερη πατρίδα μας, τη Θράκη, αποτελώντας μια μειονοτική με βάση το γενικότερο πλαίσιο, αλλά καθόλα ασήμαντη πολιτισμική ομάδα. Οι Θράκες της Θεσσαλονίκης προσπαθούν εδώ και πολλά χρόνια με ακάματο ζήλο να διαδώσουν τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου μας στέλνοντας το μήνυμα πως ακόμη και από μακριά οι ρίζες και οι μνήμες κρατούν ζωντανές και αναλλοίωτες τις αξίες με τις οποίες έχουμε γαλουχηθεί, καθώς και την αγάπη για τα χώματά μας.
Έτσι, όταν υπάρχει κάποια καλή ευκαιρία για μια «Θρακική συνάντηση» όλοι είναι πάντα πρόθυμοι να δώσουν το παρών ενισχύοντας με τον τρόπο αυτό κάθε εκδήλωση η οποία λαμβάνει χώρα με σκοπό να θυμηθούμε, να μιλήσουμε (συχνά στη ντοπιολαλιά μας), να γνωρίσουμε και να διδαχθούμε όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα για την περιοχή μας, μα πολύ περισσότερο να αποδείξουμε πως ακόμη και ως «ξενιτεμένοι» δεν απαρνιόμαστε ποτέ την καταγωγή μας.
Μια τέτοια «Θρακική συνάντηση» λοιπόν πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 14/3/17 το απόγευμα στον IANO της Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη, με αφορμή την παρουσίαση του νέου βιβλίου του συντοπίτη, Εβρίτη συγγραφέα Κωνσταντίνου Τριανταφυλλάκη. Για το βιβλίο μίλησαν οι εξής:
Χρήστος Γκροζούδης, Διευθυντής του Αριστοτελείου Κολλεγίου Θεσσαλονίκης
Παναγιώτης Δόικος, Καθηγητής Φιλοσοφίας, ΑΠΘ,
Βαλέρια Σιβούδη, Φοιτήτρια Ψυχολογίας ΑΠΘ,
Χριστίνα Ταχιάου, Δημοσιογράφος.
Μαρία Αναγνωστίδου, Δημοσιογράφος από την TV100.
Παρακάτω παρατίθενται δύο αποσπάσματα από τις εισηγήσεις του κ. Γκροζούδη και της υπογραφούσης που ως τέκνα της Θράκης περιελάμβαναν έντονα ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία.
Από τον λόγο του κ. Γκροζούδη:
«Βρίσκομαι εδώ λόγω κυρίως γιατί με τον συγγραφέα μας ενώνει ο κοινός τόπος καταγωγής και κοινός φίλος, όπως ο Τάσος Δημοσχάκης.
Θα ’λεγα λοιπόν ότι η κυριότερη ιδιότητα που με έφερε εδώ είναι αυτή του συντοπίτη του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλάκη. Και για να καταφέρω να φανώ αντάξιος της δέσμευσης που ανέλαβα, να συμμετάσχω δηλαδή στην παρουσίαση του βιβλίου, έπρεπε να συλλέξω πληροφορίες για τον εν λόγω συγγραφέα. Συζητώντας με εξέχοντες φίλους μου, που κατάγονται από την ευρύτερη περιοχή του Έβρου, αλλά και ανατρέχοντας στο διαδίκτυο, εύκολα ανακάλυψα το βιογραφικό του και σταμάτησα σε κάποια σημαντικά κοινά αλλά παράλληλα κατά την άποψή μου, στοιχεία. 1. Στην καταγωγή του συγγραφέα: Γεννήθηκε στο Ασημένιο, ένα μικρό χωριό του Διδυμοτείχου και φοίτησε στο γυμνάσιο Διδυμοτείχου. 2. Ο Κωνσταντίνος διατηρεί δεσμούς με τον τόπο του και στον κατάλογο των φίλων του συγκαταλέγονται πολλοί Εβρίτες.- Και εγώ και έζησα τα 10 πρώτα χρόνια της ζωής μου στα Βρυσικά-Διδυμοτείχου-Έβρου. Για να πω την αλήθεια, πιάνοντας το βιβλίο «Μια άλλη ευκαιρία» στα χέρια μου, είχα την εντύπωση ότι θα περιπλανηθώ και πάλι μερικές δεκαετίες πριν, στα μέρη όπου κι εγώ και έζησα την πρώτη δεκαετία της ζωής μου. Στις πρώτες κιόλας σελίδες βρέθηκα σε …οικονομικό αδιέξοδο! Η οικονομική δυσπραγία και οι επικρατούσες δύσκολες συνθήκες στην ελληνική πραγματικότητα διαμόρφωσαν νέα δεδομένα στη σκέψη του αγαπητού Κωνσταντίνου.Η φράση : Υπήρχε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του η συμβουλή της μάνας του να μην πετάει τίποτα.
Ποιος ξέρει τι μπορεί να χρειαστείς σε μια στιγμή ανάγκης; Ομολογώ πως μου θύμισε τη δική μου μάνα.
Όπως και τα λόγια της: Θα πεινάς, παιδάκι μου. Πιες κρασάκι να ζεσταθείς και σε λίγο θα ’ναι έτοιμο και το φαγητό: Χοιρινό με λάχανο, που είναι και η αδυναμία σου! Ξέρετε στον Έβρο αγαπημένο μας φαγητό αποτελεί το λάχανο. Ένα άλλο σημείο «κωδικοποιημένο» το λέω εγώ, είναι εκείνη η ευχάριστη ιστορία που διηγείται ο Έκτορας στο γιατρό του λίγο πριν το χειρουργείο και περιλαμβάνει τη φράση: τον έμαθα να τρώει καρπούζια με φέτα και ξετρελάθηκε. Κάτι επίσης ιδιαίτερα χαρακτηριστικό για τους Θρακιώτες.
Από τον λόγο της κ. Σιβούδη:
«Ως συντοπίτισσα του συγγραφέα και βιώνοντας έντονα τον παλμό της Θράκης από τη θέση που έχω νιώθω ιδιαίτερη τιμή κι ευτυχία για δύο συγκεκριμένους λόγους. Αρχικά, έχω μπροστά μου ένα έργο το οποίο αντίκρισα για πρώτη φορά πριν λάβει σάρκα και οστά, το έζησα νεογέννητο, ταξίδεψα με τους ήρωές του σε μια διαδρομή που με οδήγησε να το βλέπω πια μετουσιωμένο στο βιβλίο που κρατούμε στα χέρια μας. Νιώθω επίσης μεγάλη τιμή, καθώς έχω την ευκαιρία από τη θέση αυτή να πω λίγα λόγια για το παρόν έργο, προσθέτοντας το δικό μου λιθαράκι στο διθυραμβικό τούτο εγχείρημα και κάνοντας πράξη τη φράση του Χάινριχ Μπελ: «Όλο το γράψιμο αρχίζει με το να είσαι αναγνώστης». Ως αναγνώστρια λοιπόν είχα διαβάσει και τα δύο προηγούμενα βιβλία του κ. Τριανταφυλλάκη, το «Αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει» το οποίο με είχε προβληματίσει έντονα, τα «Ημερολόγια Χαρμολύπης» στη συνέχεια που με συγκίνησαν βαθιά και ανέμενα με αγωνία το τρίτο του έργο. Μια άλλη ευκαιρία. Το βιβλίο στο οποίο όλα τα προαναφερθέντα συναισθήματα ενώθηκαν άρρηκτα φτάνοντας σε μια κορύφωση, όπως στις αρχαίες τραγωδίες στις οποίες οι θεατές αναζητούν την κάθαρση, τη συναισθηματική εκτόνωση που δεν έρχεται παρά μόνο στο τέλος να ανακουφίσει απαλά τις ψυχές από τα βάσανα που τις ταλανίζουν.
Θα μπορούσα κάλλιστα να παρομοιάσω το έργο αυτό με μια αρχαία τραγωδία. Οι ήρωές του, άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, άνθρωποι της διπλανής πόρτας όπως συνηθίζουμε να λέμε δεν διαφέρουν σε τίποτα από το σύγχρονο Έλληνα ο οποίος βιώνει αισθητά την οικονομική κρίση και τον αντίκτυπο που εκείνη είχε στα όνειρα και στις επιθυμίες του. Όλοι αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι βρίσκονται μέσα στις σελίδες του βιβλίου, δρουν, μάχονται καθένας να αντιμετωπίσει το φορτίο που το έδωσε η ζωή. Θα πρέπει να τονίσω πως το έργο « Μια άλλη ευκαιρία» είναι πολυεπίπεδο και επιπλέον υπάρχει η παρουσία του συγγραφέα. Το τέλος είναι πάντα αισιόδοξο, επέρχεται η κάθαρση όπως προείπα και όλοι αποκτούν «μια άλλη ευκαιρία» στη ζωή. Όμως στο βιβλίο «Μια άλλη ευκαιρία» δε συναντάμε μόνο ιστορικά στοιχεία αλλά και αστυνομικά. Η πλοκή καλύπτεται από ένα πέπλο μυστηρίου, συνωμοσιών, ένοχων μυστικών που πρέπει να αποκαλυφθούν για να εντοπιστούν οι ένοχοι. Φυσικά, δεν μπορώ να παραλείψω τους κοινωνικούς προβληματισμούς και τα φιλοσοφικά-ψυχολογικά ερωτήματα για την ανθρώπινη ζωή και φύση με τα οποία είναι διανθισμένο όλο το έργο. Και κάπως έτσι θα επιθυμούσα να κλείσω το λόγο μου, με μια φράση που με επηρέασε αισθητά και προβάλλει την έντονη μα ρεαλιστική ματαιότητα και φθορά της ανθρώπινης υπόστασης: «Ήταν κάποτε καιρός που, με την αλαζονεία της νιότης, θεωρούσες τον εαυτό σου άτρωτο και τον χρόνο που είχες μπροστά σου απεριόριστο. Εραστής της αιωνιότητας. Θα τα προλάβαινες όλα, νόμιζες. Ύστερα, αδειάζει μια θέση, ένα κενό που δεν αναπληρώνεται. Ένα αμετακίνητο στήριγμά σου δεν είναι πια εδώ. Αναχώρησε. Διάχυτη παντού η απουσία κι εσύ αδύναμη. Τελικά μια στιγμή είναι η αιωνιότητά σου. Και εύθραυστη, σαν μια πεταλούδα. Σαν το ουράνιο τόξο, εφήμερη. Ίσα που να προλάβεις να το χαρείς κι εξαφανίζεται. Και μένεις με την προσδοκία της επανάληψης. Ίσως τελικά μόνο αυτό να έχει αξία: η προσδοκία της επανάληψης». Αλλά επειδή δε θα ήθελα να ολοκληρώσω περισσότερο προβληματίζοντάς σας παρά δημιουργώντας αισιοδοξία, θα χρησιμοποιήσω ως κατακλείδα φράση εκείνη που μου ήρθε στο μυαλό μόλις διάβασα τον τίτλο του έργου. Είναι από το « Καθαρό Πρόσωπο» του Μενέλαου Λουντέμη κι έχει ως εξής:
Υπομονή. Δεν τελείωσαν όλα.
Σε αυτή τη ζωή δεν τελειώνουν όλα
Ούτε σε μια μέρα
Ούτε σε μια ζωή.
Στην άκρη της νύχτας
-για σε το λέω απελπισμένε-
Στην άκρη της νύχτας
Πάνω σε κάποιο κλαρί
Κρέμεται μια ελπίδα».
