Στον δρόμο από τον Έβρο ως τη Θεσσαλονίκη, μέσα σε λίγους μήνες, έχουν χάσει τη ζωή τους 18 άνθρωποι κι έχουν τραυματιστεί ακόμη 54.
Της Κικής Ηπειρώτου
Με γρήγορους ρυθμούς μεγαλώνει η λίστα με τα ανθρώπινα θύματα ενός παράλογου πολέμου που διεξάγεται σχεδόν σε καθημερινή βάση στο οδικό δίκτυο, από τον Έβρο μέχρι και τη Θεσσαλονίκη. Δεκάδες πρόσφυγες και μετανάστες καταλήγουν είτε να χάνουν είτε να παλεύουν για τη ζωή τους, μετά από τροχαία που προκύπτουν ύστερα από καταδιώξεις που πραγματοποιεί η αστυνομία, προκειμένου να συλλάβει τους ίδιους, αλλά και τους διακινητές τους.
Η (χαρακτηριστική) είδηση είναι προχθεσινή: «Είκοσι τραυματισμένοι μετανάστες/πρόσφυγες μεταφέρθηκαν τα ξημερώματα στο νοσοκομείο του Διδυμοτείχου, μετά από ανατροπή του οχήματος με το οποίο τους μετέφερε ο διακινητής τους. Σύμφωνα με πληροφορίες, το περιστατικό συνέβη μετά από καταδίωξη, σε επαρχιακό δρόμο της περιοχής Δαδιάς. Οι 20 αλλοδαποί έφεραν κυρίως κακώσεις και κατάγματα…».
Και επειδή μπορεί κάποιοι να έχουν ξεχάσει, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε πως πριν αρκετά χρόνια, θύμα αυτού του παραλογισμού ήταν ένα 14χρονο αγόρι, από την Αλεξανδρούπολη, το οποίο, στην περιοχή του στρατοπέδου Ζήση, είχε παρασυρθεί με το μηχανάκι του, κατά τη διάρκεια καταδίωξης, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του.
Μέσα σε λίγους μήνες, έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 18 νεκροί και 54 τραυματίες, στην ίδια περιοχή, στον ίδιο δρόμο: αυτόν που ακολουθούν οι πρόσφυγες από τον Έβρο προς τη Θεσσαλονίκη και από εκεί ξανά στα σύνορα, για να φτάσουν τελικά σε κάποια χώρα της Δυτικής Ευρώπης. Στον ακήρυχτο αυτό πόλεμο, δεν μετρούν όμως μόνο οι νεκροί και οι τραυματίες, αλλά και οι δεκάδες περιπτώσεις πολύ σοβαρών τραυματισμών, που είτε αφήνουν τον άνθρωπο ανάπηρο είτε ακρωτηριασμένο, να περιμένει στα αζήτητα κάποιου νοσοκομείου της βόρειας Ελλάδας, κάποιο θαύμα.
Είναι αλήθεια πως όταν γίνεται μία καταδίωξη, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει, αν πέρα από τους ανθρώπινους «στόχους» (για σύλληψη), υπάρξουν και παράπλευρες απώλειες. Ποιος, άραγε, μπορεί να εγγυηθεί ότι κατά τον ιλιγγιώδη αυτό «κλεφτοπόλεμο» δεν θα τραυματιστούν σοβαρά ή ακόμη και θανάσιμα, πέρα από τους διακινητές και τους μετανάστες, που για κάποιους είναι β’ κατηγορίας άνθρωποι – άρα δεν μετρά η απώλεια της ζωής τους – οι ίδιοι οι αστυνομικοί που βρίσκονται στο περιπολικό και ρισκάρουν τη ζωή τους, ή οι άλλοι οδηγοί που τυγχάνει να βρίσκονται στο ίδιο οδικό δίκτυο, ανυποψίαστοι για αυτό που συμβαίνει γύρω τους; Η αστυνομία θα πει πως εκτελεί εντολές. Ίσως λοιπόν, θα πρέπει οι εντολές αυτές να αλλάξουν, ώστε να διασφαλίζεται η σωματική ακεραιότητα και η ΖΩΗ των εμπλεκόμενων. Δεν είναι δυνατόν να μετατρέπονται οι ελληνικοί δρόμοι σε ένα απέραντο σκηνικό για χολιγουντιανές ταινίες καταδίωξης, ούτε να ακολουθείται το εξωφρενικό δόγμα: «συλλήψεις, πάση θυσία». Θα πρέπει να βρεθεί ένας άλλος τρόπος και μάλιστα άμεσα, μέσα από τη συνεργασία του αρμόδιου υπουργείου με την ΕΛΑΣ.
«Να σταματήσουν τώρα οι θανατηφόρες καταδιώξεις σε δημόσιους δρόμους»
Σε σχετική με το θέμα ανακοίνωσή τους η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, η «Ένωση Νοσοκομειακών Ιατρών Θεσσαλονίκης», το «Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης» και ο «Σύλλογος SOS τροχαία εγκλήματα» Θεσσαλονίκης επισημαίνουν πως όλα σχεδόν τα παραπάνω «ατυχήματα» έχουν άμεσα προκληθεί από τις βίαιες καταδιώξεις που πραγματοποιεί η Ελληνική Αστυνομία. «Οι καταδιώξεις αυτές αποτελούν έτσι άλλο ένα όπλο -δίπλα στο φράχτη, τα στρατόπεδα, τα ναρκοπέδια, τον εγκλεισμό- και επεκτείνουν τον πόλεμο ενάντια στους πρόσφυγες από τα σύνορα στην ενδοχώρα» τονίζουν μεταξύ άλλων απαιτώντας από την κυβέρνηση και την Ελληνική Αστυνομία να σταματήσει τώρα τις θανατηφόρες καταδιώξεις σε δημόσιους δρόμους.
«Μέσα σε λίγους μήνες, τουλάχιστον 18 νεκροί και 54 τραυματίες, στην ίδια περιοχή, στον ίδιο δρόμο: αυτόν που ακολουθούν οι πρόσφυγες από τον Έβρο προς τη Θεσσαλονίκη και από εκεί ξανά στα σύνορα, για να φτάσουν τελικά σε κάποια χώρα της Δυτικής Ευρώπης.
Οι 72 αυτοί άνθρωποι δεν μπορούν να θεωρηθούν θύματα τροχαίων ατυχημάτων. Είναι θύματα του ανηλεούς πολέμου, που, εδώ και δεκαετίες, διεξάγουν τα ευρωπαϊκά κράτη, με τη συμμετοχή φυσικά της Ελλάδας, ενάντια στους πρόσφυγες. Στους πρόσφυγες του πολέμου, της φτώχειας και της καταστολής, τους πρόσφυγες, δηλαδή, που τα ίδια κράτη έχουν προκαλέσει με τις οικονομικές και στρατιωτικές επεμβάσεις τους.
Δεν το εννοούμε μεταφορικά: όλα σχεδόν τα παραπάνω «ατυχήματα» έχουν άμεσα προκληθεί από τις βίαιες καταδιώξεις που πραγματοποιεί η Ελληνική Αστυνομία. Οι καταδιώξεις αυτές αποτελούν έτσι άλλο ένα όπλο -δίπλα στο φράχτη, τα στρατόπεδα, τα ναρκοπέδια, τον εγκλεισμό- και επεκτείνουν τον πόλεμο ενάντια στους πρόσφυγες από τα σύνορα στην ενδοχώρα.
Το ξέρουμε και το λέμε χρόνια: κανένα μέσο καταστολής δεν μπορεί να σταματήσει τους ανθρώπους από την προσπάθειά τους να σώσουν τη ζωή τους ή να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον. Το μόνο που καταφέρνουν τα ευρωπαϊκά κράτη με όλο αυτόν τον πόλεμο είναι να σκοτώνουν χιλιάδες πρόσφυγες και να πλουτίζουν τα κυκλώματα των διακινητών. Η προσφυγιά και η μετανάστευση θα συνεχίζουν γιατί αποτελούν το ύστατο ανθρώπινο δικαίωμα. Για αυτό επιμένουμε ότι η μόνη αντιμετώπισή τους είναι η αλληλεγγύη, τα ανοιχτά σύνορα, ο κοινός, παγκόσμιος αγώνας ενάντια στους πολέμους και την εκμετάλλευση.
Αυτή τη στιγμή όμως, πρέπει να επικεντρώσουμε στη δική μας περιοχή. Οι δρόμοι, οι οποίοι ήδη καθίστανται πεδίο μάχης από την αντικοινωνική συμπεριφορά και την επιθετική κουλτούρα ορισμένων οδηγών, ας μην μετατραπούν σε ένα ακόμα χαράκωμα του πολέμου ενάντια στους πρόσφυγες. Να μη γεμίσουν με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες, στο όνομα της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής -ή, αν προτιμάτε, των «κοινών ευρωπαϊκών αξιών και οραμάτων» τους. Απαιτούμε από την κυβέρνηση και την Ελληνική Αστυνομία να σταματήσει τώρα τις θανατηφόρες καταδιώξεις σε δημόσιους δρόμους».