Μήνυμα για την 8η Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
Η 8η του Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, βρίσκει τη χώρα μας σε βαρύ πένθος για το αδιανόητο δυστύχημα των Τεμπών, για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών.
Βρίσκει τους νέους και τις νέες, τη νεολαία, δηλαδή το νέο λαό της – αυτό σημαίνει η λέξη «νεολαία» – να μετρά αδικαιολόγητες απουσίες μα και να διατρανώνει ως ώριμο τέκνο την οργή της για το διαρκές, το διαχρονικό έγκλημα όλων των κυβερνήσεων σε βάρος της.
Ενάντια στους θιασώτες του εκμεταλλευτικού συστήματος, τους επηρμένους αστόχαστους της δήθεν σωστής πλευράς και του τέλους της Ιστορίας που ήρθε ο καιρός να δουν στην πράξη τί σημαίνει και τί είναι η διαλεκτική της ζωής και του αγώνα. Είναι η αδυσώπητη πάλη ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, το παλιό και το καινούριο, την αναγέννηση και την παρακμή, το δίκαιο και το άδικο. Είναι το ηχηρό παρών του πιο ζωντανού και ζωηρού κομματιού της κοινωνίας μας για τους τραγικούς απόντες που δεν πρόλαβαν, μάλλον που δεν τους επέτρεψαν να ζήσουν.
Είναι όσοι και όσες ορκίζονται στη γροθιά τους, όπως έκαναν τότε στο παρελθόν, στις 8 του Μάρτη του 1857, οι εργάτριες, ράφτρες και υφάντριες στη Νέα Υόρκη διεκδικώντας το μέλλον. Είναι όλα όσα θα γίνουν στο μέλλον για όσους και όσες δεν φοβούνται όσα γίνουν με αυτούς και όχι χωρίς αυτούς, που λογαριάζονται απόκληροι, παρίες, υπεράριθμοι, αναλώσιμοι επιβάτες στο τρένο του φαύλου καπιταλισμού, το τρένο του χαμού. Γιατί ίσαμε δω και μη παρέκει.
Γιατί οι γυναίκες και οι άνδρες στην ακμή τους, ολόκληρη η γενιά που σήμερα ανήκει σε σχετικά νεότερες ηλικίες βλέπουν και συνειδητοποιούν πως αν δεν αγωνιστούν τους μέλλεται η παρακμή και το πρόωρο κοινωνικό γήρας. Είναι οι νέοι και οι νέες που μεγάλωσαν σε συνθήκες βαθιάς κρίσης με την αίσθηση πως τους στερούν την προοπτική. Σε μια χώρα όπου οι κυβερνώντες κλείνοντας τα μάτια και τα αυτιά περικόπτουν διαρκώς τις δυνατότητες μόρφωσης, εργασίας, ασφάλειας, αξιοπρεπούς διαβίωσης σε έναν κόσμο ολοένα πιο βάρβαρο και αβίωτο με το κέρδος υπεράνω πάντων.
Είναι η υποκρισία του συστήματος που στο όνομα της ισότητας καταργεί τις όποιες θετικές ρυθμίσεις υπέρ των γυναικών και κυρίως της μητρότητας – το ίδιο κάνει και στην περίπτωση των ΑμεΑ- διότι αυτή η «λογική» ορίζει πως όλοι πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα! Ισότητα όμως χωρίς δικαιοσύνη ίσον ανισοτιμία. Ίσα πολιτικά δικαιώματα σε κοινωνικά άνισους ανθρώπους.
Λησμονώντας εκ του πονηρού τα αυτονόητα. Ότι δε γίνεται ισότητα δικαιωμάτων των δύο φύλων όταν παραγνωρίζονται οι βιολογικές διαφορές, αλλά και οι διαφορές κοινωνικής φύσης που έχουν ήδη διαμορφωθεί σε βάρος των γυναικών μέσα στους αιώνες. Και είναι αυτές ακριβώς οι διαφορές που λειτουργούν ως εμπόδια στη χειραφέτηση, τη συμμετοχή και τη δράση των γυναικών.
Για όλα τα παραπάνω είναι ανάγκη να αντισταθούμε αγωνιστικά στην εμπορευματοποίηση και τον εκφυλισμό σε γιορτή της γυναίκας της 8ης Μαρτίου από Ημέρα μνήμης και τιμής εκείνων των πρωτοπόρων εργατριών στη Νέα Υόρκη, εκατόν πενήντα χρόνια σχεδόν πριν.
Σωτηρία Μαραγκοζάκη
Δημοσιογράφος- συγγραφέας
Υποψήφια βουλευτής με το ΚΚΕ στο νομό Έβρου