Γράφει η Ιωάννα Παρασχάκη
To ιερό δικαίωμα των ανθρώπων όλης της γης να έχουν πρόσβαση σε νερό και τροφή απειλείται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Κλιματική αλλαγή, επιδημίες, πόλεμοι και κυρίως κερδοσκοπία μεγάλων πολυεθνικών δημιουργούν ένα επικίνδυνο μείγμα που απειλεί τα φτωχά και μεσαία στρώματα και θέτει σε κίνδυνο τις πανανθρώπινες αξίες.
Θρησκευτικοί ηγέτες, διανοούμενοι, οργανώσεις, ακτιβιστές υπερασπιστές των ντόπιων σπόρων και ποικιλιών, φέρνουν στο προσκήνιο όλο και περισσότερο το θέμα. «Για να θρέψουμε τους κατοίκους του πλανήτη, μας ανησυχούν οι κλιματικές αλλαγές αλλά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την κερδοσκοπία» ήταν τα λόγια του Πάπα Φραγκίσκου όταν υποδέχτηκε πριν από λίγα χρόνια στο Βατικανό τους αντιπροσώπους του Οργανισμού για το Επισιτισμό που ανήκει στο Ηνωμένα Έθνη για να προσθέσει πως «πρέπει άμεσα να σταματήσει η αποκλειστική εκμετάλλευση της γης από τις πολυεθνικές».
H ανθρωπότητα πληρώνει ακριβό τίμημα για το γεγονός πως οι πολυεθνικές κυριαρχούν και επιβάλουν τους δικούς τους όρους στον αγροτικό πληθυσμό. Οι αγρότες απομακρύνονται από τις αιώνιες άξιες και παραδόσεις παράγωγης της τροφής τους και τ’ αποτελέσματα είναι ορατά. Ο θαυμαστός και ταυτόχρονα κοπιώδης τρόπος παραγωγής της τροφής ξεκινούσε για τις αγροτικές οικογένειες από το σπόρο και έφτανε μέχρι τη συγκομιδή με πρακτικές, γνώση και σοφία που παραδίδονταν από γενιά σε γενιά. Το κάθε χωριό αποτελούσε κοιτίδα αυτάρκειας, αλληλεγγύης προστασίας της μοναδικής κληρονομίας των αγροτών.
Οι απόγονοι των παλιών αγροτών που έμειναν στον τόπο τους για να δουλέψουν τη γης τους έπρεπε να «ξεχάσουν» τις τοπικές τους ποικιλίες τους δικούς τους σπόρους την ιστορία της σποράς και της παράγωγης της τροφής των πρόγονων τους.
Σήμερα απαιτείται ν’ αγοράζουν νέους σπόρους κάθε χρόνο αφού υποχρεώνονται να φυτέψουν υβριδικές ποικιλίες( ενώ τα παραδοσιακά αγροτικά νοικοκυριά κρατούσαν πάντα από τη σοδειά τους το σπόρο για την επομένη χρονιά). Οι υβριδικές ποικιλίες που δημιουργούνται είναι ιδιαίτερα απαιτητικές σε φυτοφάρμακα και λιπάσματα (τις περισσότερες φορές οι αγρότες, προμηθεύονται τον υβριδικό σπόρο μαζί με ιδιαίτερα ισχυρά φυτοφάρμακα). Όλο και περισσότερες περιοχές του πλανήτη μας με καθαρή τροφή και αυτάρκεια δαπανούν τεράστια ποσά για υβρίδια και φυτοφάρμακα. Είναι ολοφάνερο πως με τις υβριδικές ποικιλίες εδραιώνονται τα μονοπώλια, αυξάνονται το κέρδη των εταιρειών και απομακρυνόμαστε από τη συνετή διαχείριση της γης και των πόρων της. Οι άγραφοι κανόνες των αγροτών που τιμούσαν τη γη που τους έτρεφε, παρήγαγαν καθαρή τροφή, τρεφόταν τοπικά ,εποχικά και αλληλέγγυα θυσιάζονται στο βωμό των μονοπωλίων.
Τώρα περισσότερο απo ποτέ έρχεται στο προσκήνιο η ανάγκη ν’ αναζητήσουμε τις αρχές και τις αξίες των αγροτικών νοικοκυριών, με αφορμή τις μεγάλες προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά μας . Ίσως να είναι η κατάλληλη στιγμή να στρέψουμε το βλέμμα στο παρελθόν για να πάρουμε έμπνευση και απαντήσεις για το παρόν και το μέλλον μας. Να μελετήσουμε τα χωριά του πλανήτη μας που φύλαξαν στον κόρφο τους αιώνιες αλήθειες και να γίνουμε ένα μαζί τους στην προσπάθεια για μια καλύτερη πορεία της ανθρωπότητας.