Η Σαμοθράκη της Κικής Τσακαλδήμη ….

Λέγεται πως οτιδήποτε το αυθεντικό είτε θα το αγαπήσεις απόλυτα ή θα το μισήσεις με την πρώτη…

Τη Σαμοθράκη θα την παρομοίαζα σαν μια καπριτσιόζα ερωμένη, που για να σου δοθεί πρέπει να βρίσκεσαι συνεχώς ένα βήμα μπροστά από αυτήν, να είσαι μόνιμα συμβατός με τα καπρίτσια της και να αφήνεσαι στις απίστευτες χάρες και παραξενιές της χωρίς δεύτερες σκέψεις και ενδοιασμούς, απολαμβάνοντας έτσι και μόνο έτσι την ασύλληπτη ενέργεια της, σε όλες τις άπειρες προσλαμβάνουσες που αυτό συνεπάγεται!!!

Αρκετά πράγματα δεν άπτονται στη δυναμική του ¨ιδανικού¨ στην Σαμοθράκη και ίσως σε αυτήν της την ατέλεια να κρύβεται και η ομορφιά της. Εγώ την πρωτογνώρισα πριν από πολλά χρόνια όντως μαθήτρια, όταν με γνώμονα ακριβώς αυτή την εφηβική ανεμελιά, αναζητούσα μια ελευθερία στη γνωστή ατέρμονη προσπάθεια του νεανικού αυτοπροσδιορισμού.

Σήμερα, απόλυτα συνειδητοποιημένη γυναίκα, αναφορικά με τον τρόπο ζωής και των κατευθυντήριων χαρακτηριστικών σε όλα τα επίπεδα, φυσικά και ωθούμενη προς όλα τούτα από την απέραντη αγάπη μου για την φύση και τα βουνά, έχω επαναπροσδιορίσει την άποψη μου για αυτό το νησί…

Το δε βουνό, που κυριαρχεί στο νησί, σε ταξιδεύει στο άκουσμα και μόνο της ονομασίας του, στο κοντινό διάστημα μιας και η κορυφή του ονομάζεται Φεγγάρι και αγγίζει τα 1611μ. Άγριο και απαιτητικό, αποτέλεσε αμέτρητες φορές μέρος των αρχικών προπονήσεων μου, πίσω την πρώιμη εποχή της ορειβατικής μου πορείας. Και σήμερα, συνεχής και αγαπημένος προορισμός της HigherThanEverest, για όλους όσους επιθυμούν να ανακαλύψουν τα σωματικά τους όρια, πραγματοποιώντας ανάβαση που απαιτεί 7-8 ώρες για ένα μέσης δυναμικής πεζοπόρο. Το τερέν του πολυποίκιλο, αφού το δάσος κουμαριάς δίνει την θέση του ξαφνικά σε ένα αιωνόβιο δρυμό βελανιδιάς, για να συνεχίσει με χαμηλή βλάστηση ψηλής φτέρης, τελειώνοντας με το ασύλληπτα πετρώδες εξωπλανητικό του σχήμα, που προκαλεί δέος.

Λέγεται πως από την κορυφή του φεγγαριού ο θεός Ποσειδώνας παρακολουθούσε τις μάχες του Τρωικού πολέμου.

Επιστρέφω απόψε με το τελευταίο πλοίο της γραμμής βλέποντας τον ήλιο να βυθίζεται, στο παραδόξως ήρεμο για την εποχή θρακικό πέλαγος, βάφοντας τον ορίζοντα βαθύ πορφυρό και η σκέψη μου τριγυρνά ακόμη στις στιγμές που έζησα το τελευταίο Σαββατοκύριακο. Τι να πρωτοθυμηθώ… Τα μακροβούτια στις τυρκουάζ σμαραγδένιες, παγωμένες φυσικές υδατοδεξαμενές – βάθρες τις αποκαλούν οι ντόπιοι η στο βαθύ μπλε των ακτών της. Κάποιοι θα πουν… πολύ πέτρα βρε κορίτσι αυτό το νησί και για να πας βουτήξεις στις σωστές βάθρες χρειάζεται πολύ περπάτημα…

Έτσι είναι. Οι πραγματικές ντίβες, απαιτούσαν πάντα ιδιαίτερη προσπάθεια και χρόνο, για να τις κερδίσεις.

Και κάτω από την ίσαλο γραμμή της νήσου, τα νερά του Αιγαίου χαρίζουν στις Σαμοθρακιώτικες τράτες απλόχερα τα αγαθά τους. Είναι νερά που φιλοξενούν τεράστια ποικιλία θαλασσινών, κάνοντας το νησί κυριολεκτικά παράδεισο, για τους λάτρεις της θαλασσινής γαστρονομίας.

Και αυτή η σιωπή… η σιωπή είναι εκεί, παντού. Απόλυτη ησυχία, που σπάει μόνο από το μόνιμο τραγούδισμα του Αυγουστιάτικου τζίτζικα, που βρίσκεται καταχωνιασμένος και στο τελευταίο αιωνόβιο πλατάνι.

Και οι άνθρωποι… απλοί, καλόκαρδοι και λιγομίλητοι, θαρρείς μιας άλλης Ελλάδας και εποχής, σε καλοδέχονται μα την ίδια στιγμή αναπολούν την απομόνωση των χειμωνιάτικων ημερών.

Σαμοθράκη, το κομμάτι γης που μου παίρνει τα μυαλά κάθε πρωί που την αντικρίζω, αγέρωχη, επιβλητική, ανοίγοντας το παντζούρι του σπιτιού μου.

Εις το επανιδείν, ωραία μου κυρία…

Δημοσιεύθηκε στο kikitsakaldimi.com