Λέγεται πως οτιδήποτε το αυθεντικό είτε θα το αγαπήσεις απόλυτα ή θα το μισήσεις με την πρώτη…
Τη Σαμοθράκη θα την παρομοίαζα σαν μια καπριτσιόζα ερωμένη, που για να σου δοθεί πρέπει να βρίσκεσαι συνεχώς ένα βήμα μπροστά από αυτήν, να είσαι μόνιμα συμβατός με τα καπρίτσια της και να αφήνεσαι στις απίστευτες χάρες και παραξενιές της χωρίς δεύτερες σκέψεις και ενδοιασμούς, απολαμβάνοντας έτσι και μόνο έτσι την ασύλληπτη ενέργεια της, σε όλες τις άπειρες προσλαμβάνουσες που αυτό συνεπάγεται!!!
Αρκετά πράγματα δεν άπτονται στη δυναμική του ¨ιδανικού¨ στην Σαμοθράκη και ίσως σε αυτήν της την ατέλεια να κρύβεται και η ομορφιά της. Εγώ την πρωτογνώρισα πριν από πολλά χρόνια όντως μαθήτρια, όταν με γνώμονα ακριβώς αυτή την εφηβική ανεμελιά, αναζητούσα μια ελευθερία στη γνωστή ατέρμονη προσπάθεια του νεανικού αυτοπροσδιορισμού.
Σήμερα, απόλυτα συνειδητοποιημένη γυναίκα, αναφορικά με τον τρόπο ζωής και των κατευθυντήριων χαρακτηριστικών σε όλα τα επίπεδα, φυσικά και ωθούμενη προς όλα τούτα από την απέραντη αγάπη μου για την φύση και τα βουνά, έχω επαναπροσδιορίσει την άποψη μου για αυτό το νησί…
Επιστρέφω απόψε με το τελευταίο πλοίο της γραμμής βλέποντας τον ήλιο να βυθίζεται, στο παραδόξως ήρεμο για την εποχή θρακικό πέλαγος, βάφοντας τον ορίζοντα βαθύ πορφυρό και η σκέψη μου τριγυρνά ακόμη στις στιγμές που έζησα το τελευταίο Σαββατοκύριακο. Τι να πρωτοθυμηθώ… Τα μακροβούτια στις τυρκουάζ σμαραγδένιες, παγωμένες φυσικές υδατοδεξαμενές – βάθρες τις αποκαλούν οι ντόπιοι η στο βαθύ μπλε των ακτών της. Κάποιοι θα πουν… πολύ πέτρα βρε κορίτσι αυτό το νησί και για να πας βουτήξεις στις σωστές βάθρες χρειάζεται πολύ περπάτημα…
Και κάτω από την ίσαλο γραμμή της νήσου, τα νερά του Αιγαίου χαρίζουν στις Σαμοθρακιώτικες τράτες απλόχερα τα αγαθά τους. Είναι νερά που φιλοξενούν τεράστια ποικιλία θαλασσινών, κάνοντας το νησί κυριολεκτικά παράδεισο, για τους λάτρεις της θαλασσινής γαστρονομίας.
Και αυτή η σιωπή… η σιωπή είναι εκεί, παντού. Απόλυτη ησυχία, που σπάει μόνο από το μόνιμο τραγούδισμα του Αυγουστιάτικου τζίτζικα, που βρίσκεται καταχωνιασμένος και στο τελευταίο αιωνόβιο πλατάνι.
Σαμοθράκη, το κομμάτι γης που μου παίρνει τα μυαλά κάθε πρωί που την αντικρίζω, αγέρωχη, επιβλητική, ανοίγοντας το παντζούρι του σπιτιού μου.
Εις το επανιδείν, ωραία μου κυρία…
Δημοσιεύθηκε στο kikitsakaldimi.com