Συνέντευξη του Εβρίτη συγγραφέα-ποιητή Γιώργου Κιουρτίδη.
«Σύγχρονοι συγγραφείς: Έργο και επιρροές»: Η συνέχεια μέσα στο χρόνο.
Αρχικά και πριν από κάθε άλλη σημείωση σε αυτή τη συνέντευξη, θα πρέπει να υπογραμμιστεί πως η ίδια ως κείμενο αποτελεί καθαρά ένα ακόμη «λιθαράκι» στη συλλογή που η φοιτήτρια Ψυχολογίας Βαλέρια Σιβούδη δημιούργησε με αφορμή το ενδιαφέρον της για την ανάδειξη της πολιτισμικής μας κληρονομιάς.
Ο Φρίντριχ Νίτσε έλεγε ότι «Για να μην καταστραφούμε από τη γνώση, έχουμε την Τέχνη».Τι είναι όμως η Τέχνη; Σύμφωνα με μια προσωπική- ποιητική μου τοποθέτηση είναι μια νοσταλγική θλίψη, μια μαγική, ιερατική τελετουργία. Και οι καλλιτέχνες τότε τι είναι; Φορείς πολιτισμού που ο καθένας εξ αυτών κρατά στα χέρια του και μια μοναδική πτυχή του.
Ένας από αυτούς λοιπόν τους καλλιτέχνες είναι και ο Εβρίτης συγγραφέας-ποιητής Γιώργος Κιουρτίδης στον οποίο έθεσα ορισμένες ερωτήσεις στα πλαίσια της αέναης προσπάθειάς μου να προσεγγίσω την Τέχνη από κάθε της πλευρά.
Συνέντευξη:
κ. Κιουρτίδη, αποτελείτε ένα λογοτέχνη του 21ου αιώνα που έχει ασχοληθεί με τη συγγραφή τόσο λογοτεχνικών κειμένων, όσο και ποιητικών συλλογών. Τι σημαίνει η γραφή για εσάς και ποιο από τα δύο αυτά είδη πιστεύετε πως σας εκφράζει περισσότερο ως δημιουργό, αλλά και ως άνθρωπο;
Η γραφή, για μένα, είναι μια συνομιλία με τον εαυτό μου που μπορούν να την ακούσουν και οι άλλοι. Έρχεται σαν μια φυσική ανάγκη∙ Όσο, για το ποιο είδος γραφής με εκφράζει περισσότερο… Θα μπορούσα με ευκολία να πω, πως η ποίηση αποτελεί για μένα έναν έρωτα!… Και η πεζογραφία, μικρές ΄΄απιστίες΄΄ στον έρωτά μου.
Στο βιβλίο σας «Οι κληρονόμοι του Μίδα» συναντάει ο αναγνώστης μια αξιοσημείωτη φράση: «Ο κόσμος μας είναι εύθραυστος · μοιάζει με γυαλί. Αρκεί ένα πετραδάκι, μια λέξη… για να θρυμματιστεί». Υπάρχουν πολλά τέτοια «πετραδάκια» ικανά ώστε να θρυμματίσουν τον κόσμο μας;
Όλα μπορεί ξαφνικά ν’ αλλάξουν. Σε μια στιγμή! Με μια λέξη!Όσο για τον κόσμο στον οποίο ζούμε, εκείνος, δεν θρυμματίζεται. Καταστρέφεται από την ανθρώπινη αδιαφορία και ασυνειδησία.
Ο Γκομπρόβιτς έχει γράψει: «Νομίζουμε ότι δημιουργούμε ∙ πλάνη! Στην πραγματικότητα αναβαπτιζόμαστε από το δημιούργημά μας»; Κατά πόσο σας αντιπροσωπεύει η ιδέα αυτή; Θεωρείτε πως ο συγγραφέας γεννά το έργο ή το έργο το συγγραφέα;
Ο συγγραφέας, σίγουρα γεννά το έργο. Είναι δημιουργία του. Μα συγχρόνως και το ίδιο το έργο του τον αναγεννά! Μέσα από αυτή τη διαδικασία, ο συγγραφέας κάνει βήματα μέσα του για να συναντήσει τον βαθύτερο εαυτό του.
Από το έργο σας «Σιμπολέτ» μου έμεινε στο νου μια σειρά, η οποία με προβλημάτισε αρκετά. Γράφετε: «Μίσησα τις γιορτές κι ακόμη τις μισώ. Επιβάλλουν την υποχρεωτική χαρά». Πού αποδίδετε το συγκεκριμένο συναίσθημα; Η άποψη αυτή παραμένει ίδια ακόμη και σήμερα ή με την πάροδο του χρόνου έχετε αναθεωρήσει κάποια στοιχεία;
Ναι βέβαια… Παραμένει πάντοτε η ίδια άποψη. Οι γιορτές με αρρωσταίνουν! Και δεν είναι τυχαίο που η τελευταία ποιητική μου συλλογή (Από σιωπή και λάσπη) κλείνει με τον στοχασμό: «Πάρτε τα όλα. Όλες τις γιορτές! Αφήστε μου… μονάχα τις σιωπές.»
Οι λόγοι για τους οποίους μισώ τις γιορτές είναι δύο. Ο χαρακτήρας μου, που δεν ανέχεται τον οποιαδήποτε εξαναγκασμό και, η μοναχικότητα των παιδικών μου χρόνων στις ημέρες των γιορτών.
Τελειώνοντας τη συνέντευξή μου θα ήθελα να μου πείτε ένα στίχο από κάποιο ποίημά σας που έχει μεγάλη αξία για εσάς.
Όλοι οι στίχοι είναι κομμάτια της ψυχής μου.Για χάρη όμως της συνέντευξης, θα διαλέξω!
Είναι ένα απόσπασμα από το ποίημα «Εις εαυτόν» και περιέχεται στην Ποιητική συλλογή: Οσποδάρος Χρόνος.…
Οι άνθρωποι
δεν έχουν μνήμη
λησμονούν.
Αν κάποτε
μετρήσουν τη ζωή τους
με την απουσία σου,
θα ξέρεις:
υπήρξες και λείπεις.
Κύριε Κιουρτίδη, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω πολύ για τον χρόνο σας. Νιώθω περήφανη που πρόσθεσα στο αρχείο μου μια τόσο σημαντική συνέντευξη!
