του Μάνου Λασκαράκη
Το μόνο σταθερό πράγμα στον κόσμο που ζούμε είναι οι νόμοι που τον διέπουν. Αναφέρομαι στους νόμους της φυσικής και όχι στους ανθρωπογενείς. Όλα τα άλλα αλλάζουν και μεταλλάσσονται. Μεταξύ αυτών, και το κλίμα. Μια αλήθεια που προσπερνάμε στις μέρες μας είναι η εξής : Ότι η κλιματική αλλαγή είναι μια συνεχής διαδικασία που εξελίσσεται από τότε που υπάρχει το κλίμα. Δηλαδή, εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια. Κι επειδή οι σωστές απαντήσεις προϋποθέτουν τα σωστά ερωτήματα, το ερώτημα δεν είναι αν υφίσταται η κλιματική αλλαγή, αλλά σε ποιο βαθμό την επηρεάζει ο ανθρώπινος παράγοντας, δηλαδή οι ρύποι που σκορπάμε στην ατμόσφαιρα και όπου αλλού βρούμε εύκαιρα.
Αν λοιπόν αμφισβητείς εξ ολοκλήρου την κλιματική αλλαγή μάλλον πρέπει να ξεφυλλίσεις λίγο Ηράκλειτο. Και αν βαριέσαι, να το ρεζουμέ: «τα πάντα ρει». Αν πάλι προτιμάς μια νεότερη πηγή με λίγο animation, επισκέψου αυτό τον σύνδεσμο : www.bbc.com/news/science-environment-46384067
Είναι αδύνατο για την επιστήμη σήμερα να υπολογίσει το ποσοστό που αναλογεί στον ανθρώπινο παράγοντα, όσο αφορά στην αύξηση της μέσης θερμοκρασίας στον πλανήτη το διάστημα που διανύουμε. Το παγκόσμιο μετεωρολογικό αρχείο με επίσημα καταγεγραμμένα στοιχεία περιορίζεται μόνο στον ενάμιση περίπου αιώνα. Γνωρίζουμε, όμως, από άλλες επιστημονικές μεθόδους, όπως τη ραδιοχρονολόγηση, ότι υπήρξαν στην σχετικά πρόσφατη ιστορία περίοδοι με μεγάλη διακύμανση στο κλίμα και την θερμοκρασία. Συγκεκριμένα, τον Μεσαίωνα, από το 750 μέχρι το 1250 μ.Χ, υπήρξε μια ιδιαίτερα θερμή περίοδος, με μέγιστες θερμοκρασίες εξίσου υψηλές με τις σημερινές, ενώ αμέσως μετά, έως και τον 18ο αιώνα, ακολούθησε μια «Μικρή Εποχή των Πάγων» με τσουχτερούς χειμώνες. (Δεν αναφέρομαι στην «Εποχή των Παγετώνων» που σημειώθηκε πριν από 12 χιλιάδες χρόνια)
Τι θα συμβεί, όμως, αν σήμερα, το κλίμα αποφασίσει να κάνει μια… «μεσαιωνική κούρμπα», σε συνδυασμό με όλα τα φουγάρα και τις εξατμίσεις μας που εξαπολύουν στην ατμόσφαιρα την Άρτα με τα Γιάννενα;
Ακριβή απάντηση δεν έχουμε. Όπως επίσης δεν ξέρουμε τι είδους… «Μικρή» ή «Μεγαλούτσικη Εποχή των Πάγων» θα ακολουθήσει.
Γι αυτό και δεν μπορούμε να μην κάνουμε μια τρομακτική σκέψη, ότι, κάτι τέτοιο μπορεί να συμβαίνει ήδη και να είμαστε μόνο στην αρχή.
Κι επειδή ακριβώς δεν γνωρίζουμε τα πώς, τα τι και τα πότε, κι επειδή δεν υπάρχει καμιά επιστημονική μέθοδος να διώξουμε τις τρομακτικές σκέψεις, ίσως πρέπει να εξοικειωθούμε με αυτές, στο πρόσωπο της Γκρέτα Τουνμπεργκ.
Αν δεν με απατά η μνήμη μου, εννιά στις δέκα φορές που βγαίνουν άνθρωποι στους δρόμους να διαδηλώσουν είναι για το μισθό τους, τη σύνταξή τους, το επίδομά τους, την αλλαγή εργασιακού καθεστώτος ή την άρση προνομίων. Γενικά για ζητήματα που έχουν να κάνουν με λεφτά και τον τρόπο που τα κερδίζεις. Οκ, δεκτό, όλα εκεί μετριούνται. Σήμερα όλα κοστίζουν. Ή να το πούμε διαφορετικά: το σήμερα κοστίζει. Και βγήκε λοιπόν από το πουθενά ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι και δεν ζήτησε τίποτα για το σήμερα. Ούτε παραπάνω χαρτζιλίκι, ούτε λιγότερα μαθήματα, ούτε περισσότερο παιχνίδι. Ζήτησε Μέλλον!
Δεν θα σχολιάσω τις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφόρησαν για τα δήθεν «νήματα» που κινούν την Γκρέτα και τέτοιες τρίχες κατσαρές. Θα μείνω σε μια άλλη αρνητική γεύση που μου άφησαν ατάκες θεσμικών –έως και τον (σίγουρα εκτός κλίματος) πλανητάρχη- αλλά και μερικά άρθρα που γράφτηκαν προσπαθώντας να «αποκρούσουν» τα λόγια της νεαρής ακτιβίστριας μέσα από οικονομικές αναλύσεις και γραφήματα.
Βρε αγαπητοί θεσμικοί και αναλυτές, όμορφες οι οικονομικές αναλύσεις, αλλά η Γκρέτα δεν είναι υπουργός οικονομικών, ούτε οικονομικός αναλυτής για να αντιπαρατεθείς μαζί της σε αυτό το πεδίο. Πέραν, λοιπόν, του πόσο άχαρο είναι να θεωρείς αυτή μια κατάλληλη αφορμή για να επιδείξεις την οικονομικοαναλυτική «κορμοστασιά» σου ή το προεδρικό σου «εκτόπισμα» (όταν εσύ στα 16 σου μάλλον ανησυχούσες πιο πολύ για το περιεχόμενο του κουμπαρά σου, παρά για το κλίμα), το πιο μεγάλο φάουλ απ’ όλα, είναι να χάνεις το big picture, ότι η Γκρέτα δεν ζήτησε να φυτρώσουν λεφτόδεντρα, αλλά να συνεχίσουν να υπάρχουν δέντρα, από αυτά που ομορφαίνουν και δροσίζουν τα πάντα, απ’ τον Αμαζόνιο έως και την αυλή του Λευκού Οίκου. Και για να γίνει αυτό, πρέπει απλά κάποιοι να τα συνεννοηθούνε μεταξύ τους και να συναινέσουν – με συνέπεια. Κι όσο δεν γίνεται αυτό, «Γκρέτες» θα υπάρχουν πολλές.
Το γεγονός ότι η μικρή ακτιβίστρια πάσχει από ένα σύνδρομο (Άσπεργκερ) , ομολογώ ότι δεν το κατάλαβα ούτε το υποψιάστηκα από τα βίντεο παρά μόνο όταν μετέπειτα το διάβασα. Αρχικά ερμήνευσα τον τρόπο της ως αμηχανία και νεανική ορμή. Ξαναβλέποντας τα βίντεο όμως, νομίζω πως δεν έκανα λάθος. Γιατί η νεανική ορμή υπάρχει και υπερκερνάει τα ίχνη από το σύνδρομο.
Ευτυχώς, υπερκέρασε και το αντίκρυ σύνδρομο. Αυτό της χοντροπετσιάς. Χοντρόπετσους είδαμε πολλούς τις περασμένες ημέρες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, για πολλοστή φορά στην καριέρα του, ο εικονιζόμενος αριστερά.
