του Γιώργου Αναγνωστόπουλου
Όλοι κουβαλάμε το κτήνος μέσα μας.
Αφήστε λοιπόν τα ευχολόγια και τα βρώμικα κόλπα σας για έναν πιο δίκαιο κόσμο.
Ανυπολόγιστο βάρος, αλήθεια…
Άργησα να το καταλάβω.
Και ας έβλεπα το παιδί να σπρώχνει τις μέρες με την ψυχή του
και την έγνοια της μάνας,
γιατί είχε και τα δυο του πόδια κομμένα,
ενώ οι λίθινες παρουσίες των περαστικών προσπερνούσαν αδιάφορα
και χάνονταν στην ομίχλη του χρόνου.
Είχε δίκιο ο Ρεμπώ.
Το μυστικό βρίσκεται στο έλεος.
Μην προδικάζετε λοιπόν τα λόγια μου όλοι εσείς οι βολεμένοι που τυχαίνει τώρα να με διαβάζετε.
Σας προλάβανε τα πεινασμένα χνότα των βομβαρδισμένων παιδιών.
Με την καρδιά τσακισμένη και τα όνειρα ρημαγμένα κάτω από τα ερείπια,
δίπλα σε μία καμένη παιδική κούκλα.
Εμπρός λοιπόν!
Παρατάξτε τα όπλα σας.
Φτιάξτε ένα παγκόσμιο οργανισμό.
Χρηματοδοτήστε ένα πνευματικό ίδρυμα.
Έστω μία εθελοντική οργάνωση, με το αντίτιμο φυσικά.
Επαγγελματίες ανθρωπιστές.
Με τη μισή καρδιά στην τσέπη
και την άλλη μισή στον παράδεισο.
Εμπρός!
Το έλεος στη γη περισσεύει.
Είναι το άλλοθι της ανθρωπότητας.
Οι άνθρωποι, λένε,
πως κάποτε έτρεξαν στο σκοτάδι,
με άδεια μάτια
και τα φέρετρα των απίστων στους ώμους,
να βρουν το ιερό δισκοπότηρο.
Να ρίξουν το αντίδοτο στο στόμα του κτήνους.
Να σιγήσουν για μια στιγμή τα ουρλιαχτά στα βάθη του υποσυνείδητου.
Μεγάλοι ψυχαναλυτές…
Ακριβοί μου φίλοι…
βαλθήκατε αργότερα να μετρήσετε την άβυσσο,
μα όλο και σας περίσσευε
και κάθε φορά που νομίζατε πως φωτίσατε ένα σκοτεινό δρόμο
παίρνανε τη θέση τους άλλα αποτρόπαια μονοπάτια,
όλο και πιο σκοτεινά.
Μάταιοι λοιπόν οι αγώνες της ορατότητας;
Μπορεί…
Οι άνθρωποι, έτσι κι αλλιώς, κλώθουν τους εφιάλτες τους πάνω από την άβυσσο.
Το μυστικό κρύβεται στο έλεος.
Ίσως κρύβεται πίσω από τις ανάγλυφες προτομές των ηρώων
που θάψατε στα ξεχασμένα πάρκα των πόλεων.
Έχει πολλά ονόματα η παρακμή μας σήμερα, δε νομίζετε;
Έχει κάθε είδους χρυσόμυγες σε θέσεις αργομισθίας που φτύνουν πάνω στο πρόσωπο της ανθρωπότητας.
Όχι όμως ψυχή μου, εσύ δεν είσαι γι’ αυτά, μην τους ακούς.
Κλείσε τ’ αυτιά σου από τις σειρήνες των αφανισμένων συμβόλων τους.
Βούλωσε όλες τις χαραμάδες της ζωής με τα κουρελιασμένα ρούχα
και την ανάμνηση από τις τρύπιες σόλες του πολέμου.
Το αδηφάγο στόμα του κτήνους ετοιμάζεται να καταβροχθίσει την ύλη.
Έχουνε μέλλον, λένε, οι στρατιές των πολυεθνικών.
Υπάρχει πολύ αίμα εδώ κάτω ακόμη.
Είμαστε όλοι άοπλοι.
Κι εσύ Αρθούρε που δεν συμβιβάστηκες ποτέ σου,
που δεν ζήτησες την ελεημοσύνη και την ευσπλαχνία του κόσμου,
επέλεξες των ήλιο και την θάλασσα.
Ναι, επέλεξες τα χρώματα της Ανατολής, τους ήχους των πολύχρωμων πουλιών και τη μέθη της αιωνιότητας.
Γιατί το ήξερες καλά
και ας λένε όλοι οι θεσμικοί θεραπευτές πως η ευφυΐα βρίσκεται στην οξυδέρκεια της προσαρμογής.
Εσύ το ήξερες καλά, ναι…
πως το μυστικό του χαμένου παραδείσου κρύβεται στο ΕΛΕΟΣ!
