της Γιώτας Αγαπητού
Αιώνια νύχτα έχει σκεπάσει την πόλη, καλύπτοντας κάθε σκέψη κι ανάγκη για ελευθερία. Σε τι να ελπίζει κανείς τώρα πια. Αφού τα πρόσωπα των παιδιών που γεννιούνται, δείχνουν ήδη κουρασμένα από τον χρόνο που πέρασαν μέσα στην κοιλιά της μάνας τους.
Στο ισόγειο διαμέρισμα μιας παλιάς πολυκατοικίας, όπου ο ήλιος δεν έχει προλάβει ακόμα ν’ ανατείλει, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι βυθίζεται στο παρελθόν. Οι μνήμες του πολέμου έχουν χαραχθεί έντονα επάνω στους τοίχους. Εκείνοι, ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του οικογενειακού τους άλμπουμ, απεγνωσμένα αναζητούν να βρουν κάποιο λόγο ύπαρξης σε μία χώρα που κάποτε αγωνίστηκαν γι’ αυτήν.
Παντού κλειστά παράθυρα. Σιωπή στους δρόμους και στα χαλάσματα. Στο παιδικό δωμάτιο μια μάνα αγκαλιάζει τρομαγμένη το μωρό της. Εκείνο μοιάζει σαν να ξεπετάχτηκε από τη δίνη του χρόνου, για να βιώσει την περιφρόνηση της ζωής.
Στην άκρη της κάμαρας ξεχασμένο από καιρό ένα ραγισμένο γυάλινο βάζο, μ’ ένα μεγάλο μαραγκιασμένο κόκκινο τριαντάφυλλο, που το πλαισιώνουν ακόμα τα ξεραμένα του φύλλα. Στέκει εκεί ασάλευτο για να θυμίζει παλιές ευτυχισμένες μέρες που σκορπίσαν στον άνεμο.
Η ελπίδα της ανθρωπότητας είναι σύμφυτη με τη ζωή. Παρόλα αυτά κάποιες φορές γράφεται με το αίμα που αυτή χύνει, καθώς πορεύεται μέσα στην ιστορία.
Παλεύω να καταλάβω τι συμβαίνει, μα δεν τα καταφέρνω. Πατώντας στα τυφλά μαζεύω τα διάσπαρτα μέλη της ύπαρξής μου. Αναρωτιέμαι ποιοι να ‘ναι οι πρόγονοι μου και ποιο κομμάτι μου να τους ανήκει; Πόσο μακριά φτάνει η ψυχή μου και ποιους άραγε να ‘χει συναντήσει στο παρελθόν;
Κλείνω τα μάτια προσπαθώντας ν’ αφουγκραστώ τον κόσμο. Στα αυτιά μου ηχούν όπλα και φωνές αμάχων. Σε μία γωνιά ένας άντρας αφήνει την τελευταία του πνοή καθώς ξεψυχά. Μάνες στα μισογκρεμισμένα σχολεία θρηνούν πάνω απ’ τα κορμιά των νεκρών μαθητών. Γέροι με τα πρόσωπα σκαμμένα από τον χρόνο ζητιανεύουν για λίγη παράταση ζωής, τρέχοντας να σωθούν στους διαδρόμους των νοσοκομείων που έχουν μετατραπεί σε εμπόλεμη ζώνη.
Σε δυο διαφορετικές γωνιές του κόσμου διαδραματίζεται ένας κοινός πόλεμος. Αγανακτώ! Ανοίγω για λίγο τα μάτια, ψάχνοντας απεγνωσμένα από κάπου να πιαστώ. Το περιστέρι της ειρήνης, με ανοιχτές τις φτερούγες, κείτεται πια λαβωμένο δίπλα στα οστά αθώων νεκρών. Η περιέργειά με σπρώχνει να κλείσω και πάλι τα μάτια, για ν’ ακούσει καθαρά η ψυχή μου τι άλλο μπορεί να συμβαίνει. Αυτή τη φορά αφουγκράζομαι δυνατά γέλια ανθρώπων πίσω από βαριές ξύλινες πόρτες. Γυναίκες κι άντρες, ευπρεπώς ντυμένοι, παίζουν σαν μικρά παιδιά τη μοίρα του πλανήτη στα ζάρια, ξεθάβοντας, γεμάτοι μίσος κι οργή, παλιά δικά τους απωθημένα.
Τρομάζω! Δεν βλέπω τίποτα πια. Ούτε μια μικρή σπίθα φωτός δεν υπάρχει τριγύρω για να ζεστάνει την ανθρωπότητα. Λες και το σκοτάδι έχει πεζέψει στις ράχες του κόσμου. Μονάχα στη μέση μίας πλατείας φαίνεται ένα μωρό παιδί που παίζει ακόμα με ότι σε λίγο θα το σκοτώσει.