Η αγαπημένη συγγραφέας επιστρέφει με το πολυαναμενόμεvο νέο βιβλίο της, το πιο διαφορετικό, μυστηριώδες, ατμοσφαιρικό κοινωνικό μυθιστόρημα που Θα διαβάσετε Φέτος. ‘Ενα βιβλίο για την αναζήτηση, για το πάθος, για την εμμονή, για τον έρωτα, για τη χαρά της ζωής. Μια Ιστορία για ένα κορίτσι που ξεκίνησε από ένα μικρό χωριό στον ‘Έβρο και κατάφερε να γίνει… μούσα
Ποια είναι η γυναίκα που Θα ενσαρκώσει την ηρωίδα του επόμενου βιβλίου του διάσημου συγγραφέα Ανδρέα Μεμτά; Η γυναίκα που αφού τον πότισε με το μικρόβιο της ιστορίας της, τον εγκατέλειψε — εξαφανίστηκε σαν να μην υπήρξε ποτέ. Η Ζέλντα Έφυγε — και αυτή είναι η ιστορία της. Γιατί αν θέλει να την ξαναβρεί, θα πρέπει να την ανακαλύψει. Από την αρχή. Και για να το κάνει αυτό, Θα πρέπει να βουτήξει βαθιά στο παρελθόν της.
Η Φωτεινή Ναούμ επιστρέφει με το πολυαναμενόμεvο νέο βιβλίο της, το πιο διαφορετικό, μυστηριώδες, ατμοσφαιρικό κοινωνικό μυθιστόρημα που Θα διαβάσετε Φέτος. ‘Ενα βιβλίο για την αναζήτηση, για το πάθος, για την εμμονή, για τον έρωτα, για τη χαρά της ζωής. Μια Ιστορία για ένα κορίτσι που ξεκίνησε από ένα μικρό χωριό στον ‘Έβρο και κατάφερε να γίνει… μούσα.
Από το Οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Πάει καιρός που η Ζέλντα έφυγε και τον άφησε μόνο. Τώρα, ακολουθεί τα βήματά της. Θέλει να τη βρει. Πρέπει να γράψει την ιστορία της…
Ένας άβγαλτος έφηβος, ένας πρώην γιάπης, ένα τζάνκι, ένας παραβατικός, μια γυναίκα του υποκόσμου κι ένας συγγραφέας. Ανάμεσά τους μια κοπέλα που τους δένει με αόρατα νήματα. Ένα κορίτσι που έχει γεννηθεί με ταλέντο στην αγάπη. Ξέρει να εθίζει τους άλλους σ’ αυτήν. Να τους κάνει συνένοχους στην πιο βαθιά της επιθυμία.
«Μην ανησυχείτε με τις παύσεις μου. Πιστέψτε με. Περίμενα να μιλήσω γι’ αυτήν μια ολόκληρη ζωή».
Ένα μυθιστόρημα αναζήτησης. Μια ιστορία για ένα κορίτσι που μεγάλωσε με σκοπό να γίνει μια μέρα ηρωίδα σε βιβλίο. Ίσως είναι και το μόνο που χρειάζεται να γνωρίζει ο αναγνώστης, για την ώρα.
Η Φωτεινή Ναούμ μίλησε στο «Ράδιο Παρατηρητής 94fm» για το νέο της βιβλίο
Η Φωτεινή Ναούμ έδωσε την πρώτη της συνέντευξη με την αφορμή της κυκλοφορίας του βιβλίου στο «Ράδιο Παρατηρητής 94fm» και τη Νατάσσα Βαφειάδου, στο τέλος της οποίας προσκάλεσε όσους και όσες το επιθυμούν, την προσεχή Κυριακή να δώσουν το παρών στον χώρο του Βιβλιοπωλείο «Δημοκρίτειο» όπου θα υπογράψει αντίτυπα του βιβλίου της. Φωτεινή Ναούμ όμως…
ΠτΘ: κ. Ναούμ, μόλις την περασμένη Δευτέρα, 5 Απριλίου, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Bell το νέο σας μυθιστόρημα με τίτλο «Η Ζέλντα έφυγε». Είναι το 6ο κατά σειρά μυθιστόρημά σας και στην ουσία σηματοδοτεί την επιστροφή σας στη συγγραφή μετά από τέσσερα περίπου χρόνια.
Φ.Ν.: Το τελευταίο μου βιβλίο ήταν η «Υγρή πόλη» που κυκλοφόρησε το 2017. Έχω μια απουσία τεσσάρων ετών. Για μένα είναι το μεγαλύτερο διάστημα, αλλά νομίζω ότι το χρειαζόμουν. Ήθελα μια παύση να ηρεμήσω, να συγκροτηθώ και να ξαναέρθω με κάτι τελείως διαφορετικό. «Μπορεί να σε “αγκαλιάζουν” στην Αθήνα, αλλά δεν μετράει το ίδιο με το να σε αγαπούν στον τόπο σου»
ΠτΘ: Η αλλαγή άλλωστε χαρακτηρίζει την γραφή σας. Κανένα σας μυθιστόρημα δεν προσομοιάζει σε άλλο…
Φ.Ν.: Χαίρομαι πολύ που το εντοπίζετε γιατί κι εγώ αυτό αισθάνομαι. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κάτι που αγαπούν οι αναγνώστες, το να αλλάζεις δηλαδή τόσο πολύ στιλ και προσέγγιση, αλλά είναι κάτι που μου αρέσει και χαίρομαι. Η γραφή μπορεί να μοιάζει βέβαια, γιατί βγαίνει από τον ίδιο άνθρωπο, είναι επομένως οι ίδιες ανησυχίες και ευαισθησίες απλά με άλλη προσέγγιση. Ως προς την αποδοχή, δεν έχω λόγια, ειδικά για τους συμπολίτες μου. Με στηρίξατε όλοι από την αρχή και το κάνετε μέχρι σήμερα και είναι πολύ συγκινητικό. Πολλοί λένε «ουδείς προφήτης στον τόπο του», πολλοί λένε ότι δεν πήραν αποδοχή και αγάπη από την πόλη, εγώ έχω να λέω ακριβώς τα αντίθετα σε ό,τι με αφορά και είναι αυτό που με συγκινεί περισσότερο, γιατί ακόμη κι αν σε «αγκαλιάζουν» στην Αθήνα, δεν μετράει το ίδιο με το να σε αγαπούν στον τόπο σου. «Η ηρωίδα μου ήθελε απλά να αποτελέσει την ηρωίδα ενός βιβλίου και κυρίως να αγαπιέται, γιατί η ίδια είχε ένα τεράστιο ταλέντο στην αγάπη»
ΠτΘ: Η Ζέλντα είναι η πρωταγωνίστρια του νέου σας μυθιστορήματος. Ένας χαρακτήρας που ξεπηδά από τα θρακιώτικα εδάφη και μένει σε αυτά. Σε τι ακριβώς αφορά η ιστορία της;
Φ.Ν.: Επιστρέφω στη Θράκη και συγκεκριμένα στον Έβρο, σε ένα πάρα πολύ μικρό χωριό, στο Δίλοφο, εκεί που είναι και το τριεθνές όπου ενώνει Ελλάδα-Βουλγαρία-Τουρκία, όπου αναφερόταν και το πρώτο μου βιβλίο «Το κορίτσι με τα κόκκινα παπούτσια». Ήθελα μια ηρωίδα κατά βάση αγνή, σε έναν τόπο παραμεθόριο, σε έναν τόπο που γνωρίζω πάρα πολύ καλά. Είναι μια κοπέλα που γεννήθηκε από μια μητέρα με ιδιοτροπίες, που μύησε την κόρη της στον κόσμο της συγγραφής, της φύτεψε τον σπόρο για να θελήσει η ίδια μια μέρα να υπάρξει με έναν τρόπο μέσα σε ένα βιβλίο. Είναι κάτι που εμένα μου φαινόταν διασκεδαστικό με την έννοια ότι μεγαλώνουμε τα παιδιά μας θέλοντας να γίνουν πετυχημένα, να έχουν καλή δουλειά, να έχουν καλές σπουδές, να κάνουν διάφορα πράγματα. Η δικιά μου η ηρωίδα δεν ήθελε τίποτα απ’ όλα αυτά. Ήθελε απλά να γίνει ηρωίδα μέσα σε ένα βιβλίο και κυρίως να αγαπιέται, γιατί η ίδια είχε ένα τεράστιο ταλέντο στην αγάπη. «Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου θα μπορέσει να δει κανείς τι σημαίνει να είναι συγγραφέας»
ΠτΘ: Υπάρχει ωστόσο μεγαλύτερη επιτυχία, και υπό την λογική των γονέων, από το να αποτελείς την μούσα ενός καλλιτέχνη;
Φ.Ν.: Την ευτυχία δεν νομίζω ότι μπορούμε να την κατακτήσουμε τελικά τόσο εύκολα και όλοι την κυνηγάμε. Η πρωταγωνίστριά μου δεν σκέφτηκε ότι θα ήταν απόλυτα ευτυχισμένη, σκέφτηκε όμως ότι έδωσε πολύ αγάπη, αποδέχτηκε τους ανθρώπους χωρίς να θελήσει να αλλάξει κανέναν. Θα δούμε δηλαδή ότι στο τέρμα της ζωής της συναναστρέφεται με κόσμο πολύ διαφορετικό ο ένας με τον άλλον, που όμως μεταξύ τους, όλοι κατανοούν αυτή τη διαφορετικότητα με τρόπο ιδιαίτερα δοτικό. Μαζί με τη Ζέλντα όμως, έχουμε και τον συγγραφέα τον Ανδρέα Μεντά, ο οποίος είναι συγγραφέας της εποχής μας. Η παρουσία του Ανδρέα έγινε ούτως ώστε μέσα από όλη αυτή την ιστορία ένας αναγνώστης που αγαπάει τη συγγραφή, την ανάγνωση, να δει κατά κάποιον τρόπο και τη διαδικασία της συγγραφής. Πώς είναι όταν γράφει κανείς, ο καθένας με τον δικό του τρόπο βέβαια, τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσει, πώς συγχέεται η πραγματικότητα με τη ζωή, αν τελικά η φαντασία έχει κομμάτι αλήθειας, και το πράγμα λίγο περιπλέκεται. Είναι κάτι που απασχολεί εμένα και πιθανόν και κάποιους άλλους.
ΠτΘ: Εσείς από πού αντλήσατε για την συγγραφή του βιβλίου;
Φ.Ν.: Για μένα το φανταστικό προκύπτει από τα πιο πραγματικά βιώματα ενός ανθρώπου και ακριβώς αυτό ήθελα να βγει και στο βιβλίο. Δεν ξέρω αν το καταφέρνω καλά. Ακόμα άλλωστε εγώ δεν έχω λάβει το βιβλίο στα χέρια μου. Είναι ωστόσο ένα “τρελούτσικο” θα το χαρακτήριζα βιβλίο, σύγχρονο και διαφορετικό το οποίο εγώ προσωπικά απόλαυσα πολύ κατά τη διάρκεια της συγγραφής του. «Όταν γράφω, γράφω κυρίως για να το απολαύσω εγώ»
ΠτΘ: Έξι μυθιστορήματα αποτελούν μια πλούσια συγγραφική πορεία. Από το «Κορίτσι με τα κόκκινα παπούτσια» το 2010 μέχρι και σήμερα. Πόσο διαφορετικό είναι να γράφεις έντεκα χρόνια μετά ένα μυθιστόρημα;
Φ.Ν.: Νομίζω πως όταν γράφω, γράφω κυρίως για να απολαύσω κάτι εγώ. Δηλαδή μια ιστορία θα με «κρατήσει» γερά από το χέρι, και θέλω να με φτάσει μέχρι το τέλος. Όταν η ιστορία με φτάσει, πάει να πει ότι είναι κάτι που αξίζει τον κόπο να το μοιραστώ. Κάθε βιβλίο έχει την ιστορία του. Η ιστορία του συγκεκριμένου βιβλίου είναι ότι μέχρι τελευταία στιγμή δεν ήξερα τι θα γίνει, δεν ήξερα πώς θα φτάσω στο τέλος, πώς θα κινηθώ. Ήξερα μόνο ότι είχα μια αίσθηση χαράς, χωρίς να είναι ξεκάθαρα χαρούμενο βιβλίο. Χαίρομαι που η Ζέλντα βγαίνει αυτή την εποχή που όλα είναι πολύ σκοτεινά – και έχω και εγώ συνηθίσει να γράφω σκοτεινά – χωρίς όμως να είναι σκοτεινή η Ζέλντα, η οποία με τον τρόπο της είναι φωτεινή. Ελπίζω και εύχομαι οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες να διασκεδάσουν, να ψυχαγωγηθούν και να απολαύσουν την ανάγνωση. Είναι ένα βιβλίο που δεν διαθέτει ούτε την «βαριά» ποιότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έδωσα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Θεωρώ ότι είναι ένα βιβλίο αναζήτησης. Θα μπορούσε να είναι ένα άτυπο road trip, δεν είναι καθόλου στατικό, όπως η ίδια η ηρωίδα. Έχει μια ζωντάνια, μια δράση. Είναι ένα «άλλο» βιβλίο, σε σχέση με όλα όσα έχω γράψει έως σήμερα.