του Γιώργου Αναγνωστόπουλου
Κλείνω τα μάτια κι ακούω το ΟΧΙ να ηχεί απ’ τα ψηλά βουνά της Πίνδου σε πόλεις και χωριά.
Οι εκκλησιές χτυπούν τις καμπάνες ρυθμικά για να εγείρουν τις ψυχές να μην προδώσουν τη ζωή για λίγα χρόνια ανάξια, κενά.
Κάθε πρωί γυναίκες και γερόντοι ακούνε τα τελευταία νέα με την καρδιά σφιγμένη, άπνοοι στο ραδιόφωνο μπροστά.
Κάποιος δικός τους πολεμά για την πατρίδα, για κάθε δημόσιο αγαθό που είναι κοινό σε όλους κι ακόμα δε ζητά λογαριασμό, όπως το χώμα, η γλώσσα, ο ουρανός, η γη και το νερό.
Στο Τεπελένι, στην Κλεισούρα, στους Άγιους Σαράντα φυτρώνουν οι πρώτες νίκες από το αίμα που σπάρθηκε βαθιά μέσα στο χιόνι κι έφτασε έως κάτω στα έγκατα της γης.
Είναι το ΟΧΙ ενός λαού που ως τότε κυβερνιόταν σαν παιδί, μα εκφράστηκε ως ενήλικας από τα χείλη του δυνάστη ένα ξημέρωμα πριν την αυγή.
Όμως να που η υπέρτερη δύναμη του εχθρού υψώθηκε σαν θρόνος σκοτεινός.
Μα χάθηκε το δίχως άλλο κι αυτός, όπως τόσοι και τόσοι που περάσαν κι εξαφανίστηκαν στο φως.
Οι αλυσίδες σπάσανε, οι άνθρωποι υψώσαν τις σημαίες στα μπαλκόνια και στους δρόμους.
Η πλατεία Συντάγματος έγινε το κοινό πρόσημο της ελευθερίας, της Δημοκρατίας και του κοινού οράματος.
Εκεί αγκαλιάστηκαν όλοι ξανά, δίχως περιορισμούς και νόμους.
Φυσικά.
Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη έγινε το απώτατο όριο συνάντησης για όλους κι απλώθηκε χωρίς ΕΓΩ κι αλγόριθμους μες των αιώνων το ΕΜΕΙΣ.
Καθώς ο νους βγάζει φτερά όταν τον σπρώχνει η καρδιά.
Τώρα κλείνω τα μάτια κι ακούω αντί για ΟΧΙ παντού ΝΑΙ για κάθε τι.
Οι λίγοι ξέρουν το γιατί.
Η εξουσία ζητά περισσή υποταγή ακόμη κι έξω απ’ τη βουλή.
Γνωρίζει πως τα μνημεία αφυπνίζουν τη συλλογική μνήμη για ότι έχει μπαζωθεί.
Ο άνθρωπος, ακόμη κι ο φτωχός, ακόμη κι ο άστεγος, που κάποτε πάλευε κι αυτός, για ελευθερία, για ό,τι ήτανε κοινό, όπως ο αέρας, η γη και το νερό, τώρα παλεύει σε μία πατρίδα χωρίς ταυτότητα, και πόρους, μα με αποτύπωμα διοξειδίου του άνθρακος εντόνως υψηλό.
Είναι το μοντέλο το ευρωπαϊκό, που υποκρίνεται το δίχως άλλο κι αυτό, μιας κι ονειρεύεται ανθρωποφάρμες και πολέμους σε οικόπεδο ευρασιατικό.
Το δημόσιο αγαθό έγινε πια ιδιωτικό.
Όλες οι υποδομές είναι πολυεθνικές.
Ίσως στο μέλλον επικρατήσει η ΣΙΩΠΉ, στις παρελάσεις και σ’ επετείους εθνικές, από ανθρώπους κατά τ’ άλλα δημοκράτες, χωρίς αιδώ, χωρίς ντροπή, μα υπαιτίους και με αισχύνη περισσή.
Είναι μία εξέλιξη κι αυτή.