της Γιώτας Αγαπητού
Τα πουλιά καθισμένα πάνω στα σύρματα προσμένουν υπομονετικά το μικρό χελιδόνι για να ταξιδέψουν σε πιο ζεστές χώρες. Έχει πια αρχίσει να χειμωνιάζει. Όμως εκείνα καρτερικά περιμένουν ακόμα. Τι κι αν τούτο το μυθικό πλάσμα αφιέρωσε όλη του τη ζωή στον χρυσό πρίγκιπα που δέσποζε περήφανος στο κέντρο της πλατείας. Δυστυχώς αυτός όσο ζούσε δε γνώριζε πόσος πόνος επικρατούσε στον κόσμο. Τελικά οι δύο παντοτινοί του σύντροφοι, ο θάνατος και το μικρό χελιδόνι, ήταν οι δάσκαλοι και συνοδοιπόροι του. Μέσα από τα αθώα μάτια τού φτερωτού φίλου του γνώρισε τα όσα βίωναν οι άνθρωποι γύρω του, όπως τη φτώχεια και την απόγνωση που κατοικούσε στα σπίτια τους. Στο τέλος το μικρό χελιδόνι έγινε σύμβολο, καθώς ο Όσκαρ Ουάιλντ κατάφερε να το κάνει μύθο κι έμβλημα για μικρούς και μεγάλους ονειροπόλους ταξιδευτές, όπου κάποιοι απ’ αυτούς έρχονται από μίλια μακριά σε τούτη εδώ τη γη του ήλιου και της θάλασσας.
Μέσα Οκτώβρη και τ’ αποδημητικά πουλιά, που για ένα ακόμα καλοκαίρι έζησαν στις χώρες του νότου, χτίζοντας τις φωλιές τους σε φιλόξενα σπίτια, ώστε να φέρουν με ασφάλεια τα μικρά τους στον κόσμο, πρέπει για μία ακόμα φορά να τις εγκαταλείψουν. Ο καιρός κύλισε γρήγορα. Τώρα πια αφού οι νεοσσοί έχουν δυναμώσει αρκετά, μπορούν να κάνουν το μεγάλο ταξίδι. Έτσι, σιγά σιγά μαζεύονται πάνω στα σύρματα παρατηρώντας τον κόσμο. Για να περάσουν την ώρα τους διηγούνται στιγμές από τις ζωές των προγόνων τους. Μα κυρίως αφηγούνται εκείνη του μικρού χελιδονιού και του χρυσού πρίγκιπα. Μιλάνε με θαυμασμό για τον μεγάλο Άγγλο συγγραφέα Όσκαρ Ουάιλντ, που κάποτε αυτή την ιστορία τού την ψιθύρισε ο άνεμος και κείνος με την πένα του την ταξίδεψε από γενιά σε γενιά μέσα στον χρόνο.
Ένα μικρό χελιδόνι καθισμένο δίπλα στους γονείς του ζητάει να του πουν για πολλοστή φορά την ίδια ιστορία. Ονειρεύεται πως κάποτε και κείνο με τις μεγάλες μαύρες φτερούγες του θα καταφέρει να ζεστάνει τις ψυχές των ανθρώπων. Παρόλα αυτά η αθώα καρδιά του δεν αντέχει ν’ ακούσει το τέλος του παραμυθιού. Μάταια οι μεγάλοι προσπαθούν να του ψελλίσουν ότι ο πρόγονός τους πεθαίνει από το κρύο στα πόδια του ξεγυμνωμένου από χρυσάφι πρίγκιπα. Ωστόσο εκείνο επιμένει πολύ να του μοιάσει, αλλά η ιστορία του να έχει και αίσιο τέλος.
Ένα απομεσήμερο, χωρίς να το καταλάβει κανείς, ξεγλιστράει από τα σύρματα και χάνεται μακριά στον ορίζοντα. Δεν του είναι δύσκολο να βρει που μένουν οι άρχοντες της πολιτείας. Άλλωστε τα σπίτια τους ξεχωρίζουν από τους ψηλούς τοίχους και τους δεκάδες φρουρούς που τους φυλάνε απ’ τον κόσμο. Το μικρό πουλί σαν είδε όλα αυτά τρόμαξε. Μα επιστρατεύοντας όλο το θάρρος του αναζήτησε να βρει ένα σημάδι απ’ τον γενναίο ήρωά του. Γύριζε για ώρες πολλές στην πολιτεία. Ένιωθε τα φτερά του να πονάνε αφόρητα. Είχε πια αρχίσει να σουρουπώνει. Δεν άντεχε άλλο. Η ψυχή του ήταν πλημμυρισμένη από θυμό και βαθιά απογοήτευση. Έπρεπε επιτέλους να βρει ένα μέρος να ξαποστάσει. Αν και γνώριζε πως οι δικοί του τώρα πια θα τον αναζητούσαν, εκείνος δε σκόπευε ποτέ ξανά να γυρίσει πίσω. Ήθελε να μεταφέρει την ιστορία του μικρού χελιδονιού που έγινε παραμύθι στο σήμερα. «Σίγουρα -τιτίβιζε δυνατά, πιστεύοντας ότι θα τον ακούσει ο άνεμος- θα υπάρχουν έστω κι ελάχιστοι ισχυροί που νοιάζονται για τους ανθρώπους». Μα εκείνος σιωπηλός δεν του απαντούσε. Καθώς όμως έψαχνε κάπου να κουρνιάσει, πέρασε δίπλα από ένα μεγάλο κτίριο, το οποίο φαινόταν ότι είχε χτιστεί γι’ αυτούς που κυβερνούσαν. Όπως έκανε να προσπεράσει οι φωνές που ακούγονταν από μέσα τού κίνησαν την περιέργεια. Άνδρες και γυναίκες, όλοι τους καθισμένοι σε μία μεγάλη αίθουσα με ξύλινα έδρανα, επιδείκνυαν με προκλητικό τρόπο την ασχετοσύνη τους για τα προβλήματα του απλού κόσμου. Γεμάτος απορία κάθισε σ’ ένα από τα τεράστια παράθυρα και σαστισμένος προσπαθούσε να καταλάβει τι έλεγαν. Είχε πια νυχτώσει για τα καλά. Η νύστα του βάραινε τα βλέφαρα. Εντούτοις δεν ήθελε να μείνει εκεί για να κοιμηθεί. Το κτίριο αυτό του προκαλούσε απογοήτευση και θυμό. Μα όταν έκανε να φύγει, ξάφνου άκουσε μια φωνή να του λέει.
– Ε, ψιτ, μικρέ μου φίλε, πού πας μες στο σκοτάδι. Μπορώ να σε φιλοξενήσω αν θέλεις μέχρι να ξημερώσει.
Το μικρό πουλί κοίταξε γύρω του. Τα φώτα της πόλης τού τύφλωναν τα μάτια. Δίπλα του δεν έβλεπε κανέναν.
– Εδώ κάτω είμαι.
Με ένα σάλτο εκείνο βρέθηκε μπροστά σ’ έναν ημίγυμνο ξαπλωμένο άντρα με περικεφαλαία κι ασπίδα. Η εικόνα του τον πρόδιδε ότι κάποτε πολέμησε γενναία για την πατρίδα σαν απλός οπλίτης. Το μικρό χελιδόνι τον κοίταξε γεμάτο συμπόνια, αλλά και θαυμασμό.
– Πώς σε λένε; τον ρώτησε.
– Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο όνομα. Συμβολίζω όλους εκείνους τους ανώνυμους γενναίους αγωνιστές που πολέμησαν για τη λευτεριά, χύνοντας το αίμα τους για τούτη την πατρίδα, η οποία δυστυχώς στάθηκε μητριά για τα παιδιά της.
Το φτερωτό πλάσμα ακούγοντας τον δεν είπε τίποτα. Απλά σήκωσε για λίγο το κεφάλι κι έστρεψε το βλέμμα απογοητευμένο προς το μεγάλο ψηλό κτίριο. Κουρασμένο όπως ήταν κούρνιασε στη αγκαλιά του νεκρού μαχητή κι αποκοιμήθηκε. Στον ύπνο του τον επισκέφτηκε ο πρόγονος ήρωάς του. Για μια στιγμή τού χαμογέλασε ικανοποιημένος και χάθηκε μακριά. Επιτέλους αυτό ήταν το σημάδι που αναζητούσε.
Η χαραυγή δεν άργησε να ‘ρθει. Ο ήλιος ρίχνοντας τις ακτίνες του πάνω στο λευκό μάρμαρο ξύπνησε το μικρό χελιδόνι. Εκείνο νυσταγμένο κοίταξε γύρω του. Η πόλη τού φάνηκε σαν ένα πολύβουο μελίσσι. Σκέφτηκε για λίγο και πάλι τους δικούς του. Αναρωτήθηκε άραγε αν θα συνέχιζαν να τον ψάχνουν ή αν είχαν επιτέλους ξεκινήσει το μακρινό τους ταξίδι. Μετά όμως από το χθεσινό όνειρο ήταν σίγουρος πως θ’ ακολουθούσε τη μοίρα του, ελπίζοντας πως στο μέλλον οι απλοί άνθρωποι που θα τύχει να περνούν βιαστικά από κει, θα διηγούνται την ιστορία ενός μικρού χελιδονιού που ονειρεύτηκε, όπως κάποτε ο πρόγονός του, να σταθεί με το δικό του τρόπο δίπλα σε όσους το έχουν ανάγκη, δίνοντάς τους κουράγιο κι ελπίδα.