Θα μου επιτρέψετε να μοιραστώ μαζί σας ορισμένες σκέψεις μου, που εδώ και πολύ καιρό, δοκιμάζουν την αντοχή μου, τα νεύρα μου και τη συμπεριφορά μου.
Αφορμή αυτής της αντίδρασης στάθηκαν τα όσα συνέβησαν, πριν από λίγες μέρες, στο Δημοτικό Σχολείο Ωραιοκάστρου Θεσσαλονίκης.
Ένας σημαντικός αριθμός <<γονέων>> του Σχολείου, που για την αγάπη των παιδιών τους όπως ισχυρίζονται και μπροστά στα αθώα τους βλέμματα, έβγαλαν όλο το μίσος και όλη τη χολή τους στα προσφυγόπουλα που κυνηγημένα από την πατρίδα τους, προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους, να κρατηθούν στη ζωή και να μάθουν Ελληνικά γράμματα.
Και αντί αυτό να τους γεμίσει με υπερηφάνεια και να ανοίξουν την αγκαλιά τους στα <<ξένα>> παιδιά, μεταμορφώνονται σε αδίστακτα και γεμάτα μίσος ανθρωπόμορφα θηρία και -ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΑ- διδάσκουν, όπως αυτοί ξέρουν, μαθήματα πατριωτισμού, αγάπης και ανεκτικότητας στο διαφορετικό και στο ξένο.
Το ότι είμαστε ένας λαός που η ιστορία του, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, είναι γεμάτη από συμφορές, μεταναστεύσεις, ξεριζωμούς, καταστροφές και αναζητήσεις σε ξένες χώρες είναι γι΄ αυτούς μια ασήμαντη λεπτομέρεια.
Όπως επίσης είναι λεπτομέρεια γι αυτούς ότι πολλές ξένες χώρες πού μας δέχτηκαν, μας ανέχτηκαν, μας έδωσαν ευκαιρίες να σταθούμε στα πόδια μας, να επιβιώσουμε,να διακριθούμε, μας δέχτηκαν με τη διαφορετικότητά μας.
Πόση άραγε αγάπη μπορεί να έχει κάποιος γονιός για τα παιδιά του όταν μπορεί να μισεί τα παιδιά των άλλων, τα <<ξένα>> παιδιά.
Σε πόσο μεγάλο σκοτάδι πρέπει να βρίσκεται ένας γονιός όταν δεν καταλαβαίνει ότι αυτή του η συμπεριφορά δημιουργεί και προετοιμάζει ένα έδαφος γόνιμο για να ανθίσουν, τα αυριανά λουλούδια του φασισμού, της μισαλλοδοξίας και της χρυσής αυγής, οι αυριανοί εχθροί της κοινωνίας της Δημοκρατίας και των αξιών της.
Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι, είμαστε απόγονοι εκείνων των Ελλήνων, εκείνης της χώρας που γέννησαν τη Δημοκρατία, τον πολιτισμό με τον Παρθενώνα, τον Αριστοτέλη, τον Σωκράτη, τον Θουκυδίδη,τον Περικλή, όταν ανεχόμαστε να συμβαίνουν, όσα συνέβησαν, από τους συγκεκριμένους γονείς.
Αναρωτιέμαι τελικά μήπως πρέπει να αρχίσουμε να ντρεπόμαστε που ζούμε σ΄ αυτή τη χώρα της οποίας παράνομα ιδιοποιήσαμε την ιστορία, τον πολιτισμό και τον τόπο της.
Τελικά αυτές οι μεταμφιέσεις του εθνικισμού και της πατριδοκαπηλίας πρέπει να είναι μεγάλη πανούκλα για να μην υπάρχει φάρμακο για τη γιατρειά τους.
Βασίλης Σισμανίδης