Δε μπορούσα να μη γράψω δύο λόγια και πάλι για το Στέλιο Καζαντζίδη, που την Τετάρτη που μας έρχεται 14 Σεπτεμβρίου, κλείνει δεκαπέντε χρόνια που πέθανε ο «γιός της Γερακίνας σε ηλικία 69 ετών το 2001».
Μπορεί ο Στέλιος Καζαντζίδης να έφυγε από κοντά μας, όμως η φωνή του και τα τραγούδια του, που ήταν η ψυχή του Στέλιου, θα μας τον φέρνουν κάθε τόσο κοντά μας.
Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια που ο θρύλος του Ελληνικού τραγουδιού δε ζει ανάμεσά μας. Ο «Άνθρωπος Τραγουδιστής» που μιλούσε στις καρδιές των ανθρώπων με τα τραγούδια του δεν υπάρχει πια. Πάει κι αυτός ο «αετός και το λιοντάρι»…
Περισσότερο από κάθε άλλο λαϊκό ίνδαλμα ο Στέλιος Καζαντζίδης έχει εμπνεύσει τις εκδηλώσεις λατρείας του κοινού.
Αμέτρητοι οι φίλοι του, που στο όνομά του έχουν ιδρυθεί αρκετοί σύλλογοι που φέρουν το όνομά του σε πολλά μέρη της Ελλάδας, στην Κύπρο, στη Γερμανία, στην Αυστραλία, στην Αμερική και τον Καναδά.
Ένας τέτοιος σύλλογος φίλων λαϊκού τραγουδιού «Ο Στέλιος Καζαντζίδης» υπάρχει και στην Αλεξανδρούπολη.
Είναι αλήθεια πως το χρήμα δεν το κυριάρχησε, ούτε και η δόξα.
Ο ίδιος πίστευε πως στο Ελληνικό τραγούδι δε μετράει το χρήμα και πως τα λαϊκά τραγούδια πρέπει να γράφονται για το λαό και να απευθύνονται στον εργαζόμενο. Μόνο, που ο εργαζόμενος όπως έλεγε ο Στέλιος, δεν έχει σήμερα τη δυνατότητα να διασκεδάζει με τα ίδια του, τα δικά του τραγούδια….
Ο τραγουδιστής Στέλιος Καζαντζίδης, το αποκούμπι του λαού, που αγαπήθηκε από όλους και άφησε εποχή, δεν υπάρχει πια ανάμεσά μας. Θα μείνει ένα αξέχαστο ιερό αστέρι του Ελληνικού λαϊκού τραγουδιού ανάμεσα σε άλλα αστέρια όπως τον Τσιτσάνη.
Ο θρύλος του Ελληνικού λαϊκού τραγουδιού που είχε ρίξει κεραυνούς τελευταία πριν πεθάνει, λύνοντας τη σιωπή του σ’ αυτούς που τον είχαν αηδιάσει με τις βωμολοχίες τους, δεν υπάρχει πια.
Αξέχαστα θα μείνουν όλα τα τραγούδια του. Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς από τα τόσα τραγούδια του:
«Η ζωή μου όλη», «Υπάρχω», «Αυτή η νύχτα μένει, που θάμαστε μαζί», «Τώρα που φεύγω από τη ζωή», «Μέρες με καίει ο πυρετός», «Στου πόνου το κρεβάτι», «Με δέρνουν χίλιοι πόνοι», «Άρρωστος βαριά», «Βαρέθηκα τέτοια ζωή», «Από τον πόνο θα πεθάνω», «Του φτωχού ο πόνος», «Άσε με γιατρέ μου να πεθάνω», «Δε με θαμπώνουν οι ουρανοξύστες», «Το δάκρυ της ορφάνιας», και εκατοντάδες άλλα.
Προσωπικά εγώ τον Στέλιο τον γνώρισα το 1962. Ήταν πολύ μετριόφρων, μια σπάνια αρετή για έναν καλλιτέχνη.
Αυτό μονάχα έχω να σου πω με δάκρυα στα μάτια Στέλιο:
«Καλό σου ταξίδι φίλε», θα μείνεις αξέχαστος και θα ΥΠΑΡΧΕΙΣ…
«Όλοι έχουν του ανθρώπου τη μορφή,
Όμως άνθρωποι
δεν είναι
στη ψυχή»…