»Το ταξίδι αυτό, που θα πάμε αγκαλιά
Σε πελάγη βαθιά, με οδηγό την καρδιά
Θα `χει και βοριά, μα και νύχτες πανσέληνες
Να φωτίζουν, τη δική μας στεριά»
Το πρώτο βιβλίο της ταλαντούχας συγγραφέως και μεταφράστριας Αναστασίας Καλλιοντζή επανακυκλοφορεί 10 χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία. Ενώ το είχα διαβάσει παλιότερα και είχα δει τη σειρά του Μ. Μανουσάκη το ξεκίνησα με την ίδια λαχτάρα, σαν να ‘ναι κάτι καινούριο… Ένα καλό βιβλίο είναι όπως μια καλή ταινία, όσες φορές και να το διαβάσεις σε συνεπαίρνει όπως την πρώτη φορά. Κάποια πράγματα ακόμα και αν παλιώσουν είναι σαν το «παλιό, καλό κρασί».
Την Αναστασία, ας με συγχωρήσει που την αποκαλώ με το μικρό της αλλά είναι τόσο απλή και ανεπιτήδευτη που θεωρώ πως δε θα άντεχε τις τυπικότητες και τον πληθυντικό, τη θαύμαζα για το συγγραφικό της ταλέντο, για την αμεροληψία της σαν νομικό, σαν ελεύθερο άτομο που δε «μασάει τα λόγια της», αλλά πρόσφατα γνώρισα και μια άλλη πτυχή του χαρακτήρα της που με κέρδισε ολοκληρωτικά. Ούσα «νύφη» στον Έβρο για πολλά χρόνια (14 συναπτά) μας αντιμετώπισε όλους σαν δικούς της ανθρώπους. Έκλαιγε ασταμάτητα… Μα πως μπορεί, αν δεν είσαι η ίδια ευσυγκίνητη, να αγγίξεις τις καρδιές χιλιάδων ανθρώπων… Μέχρι πρότινος φίλες εικονικές, του διαδικτύου.
Παρόλα αυτά βαλάντωσε στο κλάμα που μας γνώρισε εκ του πλησίον, που την τιμήσαμε με την παρουσία μας. Απλά ένιωσα «δέος» που είχα την ευκαιρία να τη γνωρίσω από κοντά.
Πως θα τη χαρακτήριζα; «Αγία και Αλήτισσα», έχει εισχωρήσει βαθιά στη θρησκεία, έχει κατανοήσει το πρόσκαιρο και τη ματαιότητα του κόσμου τούτου και δεν κάνει την παραμικρή προσπάθεια να εντυπωσιάσει. «Του Σαλονιού και του Λιμανιού», Κυρία με Κ κεφαλαίο αλλά και αθυρόστομη, ένα ακόμα στοιχείο του χαρακτήρα της που σε κάνει να νιώθεις οικεία, που σε προσεγγίζει. Απλή, δοτική, χειμαρρώδης, αληθινή. Είναι το πλάσμα που θα σε ακούσει, θα σε αγκαλιάσει, θα χαρεί αληθινά με τη χαρά σου, θα μοιραστεί το πρόβλημα σου. Όμως το ζητούμενο ήταν η κουβέντα για το πολυβραβευμένο της μυθιστόρημα.
Ποιο ήταν το ερέθισμα για τη συγγραφή του βιβλίου;
Αναστασία Καλλιοντζή: Μέχρι τα 18 μου δεν είχα ζήσει έναν αληθινό έρωτα, πράγμα που το επιθυμούσα, και έστω με τη φαντασία μου τον έζησα μέσα από τους ήρωες του βιβλίου μου. Άλλωστε ποιος από όλους εμάς δε θα ήθελε να ζήσει μια υπέροχη ιστορία αγάπης. Μια παθιασμένη ερωτική ιστορία από αυτές που σημαδεύουν τη ζωή.
Η τραγική ερωτική ιστορία του Μουράτ και της Χριστίνας έφερε τα πάνω κάτω με πολλά εμπόδια και ανατροπές. Πέραν τούτου η συγγραφέας περιγράφει πρόσωπα, καταστάσεις, κατεστημένα, νοοτροπίες, αντιλήψεις διαφορετικών θρησκειών χωρίς να παίρνει θέση, να στηλιτεύει ή να κρίνει. Ο έρωτας αυτός θεωρείται απαγορευμένος. Παρά ταύτα οι ήρωες του βιβλίου προσπαθούν να είναι μαζί ξεπερνώντας πολλά οικογενειακά και κοινωνικά εμπόδια. Τη βδομάδα που πέρασε είχα την ευκαιρία να τη γνωρίσω από κοντά και να αποκομίσω τις καλύτερες εντυπώσεις αυτού του χαρισματικού πλάσματος. Είναι άτομο ανατρεπτικό, μια επαναστάτρια του σήμερα που δε διστάζει να θίξει θέματα ταμπού χωρίς φόβο και προκατάληψη.
Ποιο ήταν το έναυσμα για να ασχοληθείς με τη συγγραφή;
Το έναυσμα είναι ανάγκη εσωτερική που κάποια στιγμή σου «σκάει». Είναι θεία φώτιση, ανεξήγητο μυστήριο, παράδοξο και μυστηριώδες…
Από πού αντλείτε την έμπνευση;
Από οπουδήποτε και οτιδήποτε… Κάτι που σε κάποιον μπορεί να μην προκαλέσει καμία εντύπωση, για μένα μπορεί να είναι η «σπίθα» που θα βάλει φωτιά στην έμπνευση μου για να συνθέσει ένα ολόκληρο βιβλίο.
Οι χαρακτήρες των ηρώων είναι απολύτως φανταστικοί. Εδώ παρά τις αντιθέσεις οι ήρωες τολμούν. Ο έρωτας άλλωστε ως γνωστό θέλει θάρρος και τρέλα και ο «τολμών νικά» άσχετα αν το φινάλε του βιβλίου δεν είναι αυτό που θα επιθυμούσε ο αναγνώστης
Τι μηνύματα περνάτε μέσα από τα βιβλία σας;
Μέσα από τις ιστορίες των ηρώων προσπαθώ να περάσω το μήνυμα να μη το βάζουμε ποτέ κάτω. Πρέπει να παλεύουμε μέχρι την τελευταία ανάσα. Όμως ακόμα και τα «ανάλαφρα» βιβλία θεωρώ ότι εκπληρώνουν κάποιο σκοπό, κάτι έχουν να προσφέρουν. Και φυσικά, δε ντρέπομαι να πω πως έχω διαβάσει «Άρλεκιν».
Ποια είναι η πηγή ιδεών για ένα συγγραφέα; Από πού αντλεί τα σενάρια;
Από την ίδια τη ζωή. Αστείρευτη πηγή. Αρκεί να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά και να είμαστε καλοί δέκτες της ζωής και των εμπειριών της.
Προσωπικά πιστεύω πως ο συγγραφέας πρέπει να υπακούει μονάχα στην έμπνευση του. Μόνο αυτή έχει αλήθεια και συνέπεια.Με την Αλεξανδρούπολη και το νομό Έβρου τη συνδέουν άρρηκτοι συναισθηματικοί δεσμοί… Οπότε φαντάζεστε τη χαρά του νόστου… Επιστροφή στα παλιές αγάπες.!!!
Είναι χαρά μου που τη γνώρισα και τιμή μου που είναι φίλη μου!!!