Ίσως η μεγαλύτερη «φίρμα» που πέρασε από την Αλεξανδρούπολη. Όλοι οι παλιοί σίγουρα θα τον θυμούνται. Ο ξεχωριστός πλούσιος Τούρκος με τα περίεργα γούστα του για τα αγόρια…
Αρρενωπότατος, με άψογο ντύσιμο, αλαφροΐσκιωτο, χαριτωμένο περπάτημα, μελαχρινό, τσαχπίνικο πρόσωπο, κατάμαυρο, πλούσιο, σγουρό μαλλί και πολλά στολίδια, χαϊμαλιά και χρυσές αλυσίδες στο δασύτριχο στέρνο του. Σήμα κατατεθέν το μουστάκι του. Το μουστάκι ως γνωστόν ήταν στοιχείο μαγκιάς και αντρισμού. Όμως και όποιος δεν ήταν πραγματικός άντρας επί της ουσίας θα έπρεπε να φαίνεται. Για αυτό βγήκε η ρήση το μουστάκι είναι ο φερετζές του «μπιπ». Διότι όπως ο φερετζές κρύβει το πρόσωπο της μουσουλμάνας έτσι και το μουστάκι κρύβει την πραγματική ταυτότητα του ομοφυλόφιλου άντρα.
Δεν νομίζω πως είχε θέμα ο Σερμπέτης να κρύψει την ταυτότητα του, αντιθέτως μάλιστα, έκανε τα πάντα για να προκαλεί. Απίστευτες ενδυματολογικές εμφανίσεις που στη σημερινή εποχή τα φοράνε μόνο κάποιοι κραγμένοι «τηλεπερσόνοι». Εκκεντρικός τύπος. Κυκλοφορούσε, συνήθως μόνος του, στην παραλία της πόλης μας. Το καλοκαίρι με άσπρη παντελόνα και πλουμιστά πουκάμισα, το φουλάρι στο λαιμό απαραίτητο αξεσουάρ. Το χειμώνα έσκαγε μύτη με γούνα βιζόν. Υπερπαραγωγή. Ο μόνος «αρσενικός» που φορούσε γουναρικό, διότι η γούνα εθεωρείτο κατ’ εξοχήν γυναικείο ένδυμα.
Υποθέτω πως το «Σερμπέτης», λέξη τούρκικη που σημαίνει γλυκός, δεν ήταν το πραγματικό του όνομα αλλά το παρατσούκλι του. Παρ’ όλη την εκκεντρικότητα του, τις ιδιαιτερότητες του και τα πειράγματα σε κάθε του εμφάνιση πολλοί συμπολίτες μας τον εκτιμούσαν.
Σωσίας τους Σαντάμ Χουσεΐν, άντρακλας δυό μέτρα. Ζάμπλουτος με μεγάλη κινητή και ακίνητη περιουσία. Φημολογείται πως ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο 14ης Μαΐου και Λεωφόρος Δημοκρατίας ήταν δικό του. Δικηγόρος στο επάγγελμα. Καθότι μουσουλμάνος πηγαινοερχόταν Τουρκία διότι οι πελάτες του ήταν Τούρκοι και εκδίκαζε εκεί τις υποθέσεις τους.
Αν και ήταν γνωστός «by” είχε οικογένεια στην Τουρκία. Μια όμορφη γυναίκα την οποία ζήλευε παθολογικά και δεν ήθελε να την αγγίξει κανείς. Έρεε μέσα στις φλέβες του ανατολίτικο αίμα. Άσχετα αν αυτός “έψηνε το ψάρι και από τις δύο πλευρές”…
Ξόδεψε μεγάλο μέρος της περιουσία του με τους εκάστοτε εραστές του, ως επί τον πλείστον φτωχά φανταράκια που είχαν ανάγκη ένα χαρτζιλίκι. Τα κυκλοφορούσε στα καλύτερα ρεστοράν της πόλης για φαγητό, ποτό και ότι προέκυπτε…
Κάποια φορά είχε κρεμάσει ένα ταμπελάκι στο λαιμό του που έλεγε “Τη Τάκη δεν έχει A.I.D.S.”. Ήταν στις αρχές του’80, την εποχή που το A.I.D.S. ήταν σε μεγάλη έξαρση. Κάποια άλλη φορά είχε κρεμάσει στην αλυσίδα του λαιμού του μια ταμπέλα που έγραφε “Όλη η Αλεξανδρούπολη “μπιπ” τη Τάκη φωνάζουνε π….η”. Όταν κάποια φορά είχε βρεθεί ενώπιον του δικαστηρίου για κάποια παρενόχληση στην απολογία του είχε πει “Κύριε Πρόεδρε όλη η Αλεξανδρούπολη ερωτεύεται, τον Σεμπέτη λένε ανώμαλο”.
Και μήπως είχε άδικο; Η κοινωνία που ζούμε έτσι κι αλλιώς διεφθαρμένη είναι. Δε διαφθείρουν “ήθη χρηστά” άτομα όπως ο Σερμπέτης. Όμως λίγο δύσκολο να ξεπεραστούν ακόμα και σήμερα οι προκαταλήψεις για τους “διαφορετικούς”. Εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται οι “γκέι” από τους περισσότερους ρατσιστικά. Πολλές φορές οι ίδιοι προκαλούν αυτού του είδους τη ρατσιστική αντιμετώπιση όταν φτάνουν σε ακρότητες. Βέβαια η υποκρισία είναι ακόμα χειρότερη. Ο Σερμπέτης ήταν ειλικρινής, δεν έκρυβε την ταυτότητα του και ας παρεξηγούνταν. Αναφέρομαι σε τρείς δεκαετίες πριν σε μια επαρχιακή πόλη σαν τη δική μας, με απαρχαιωμένες αντιλήψεις.
Και ποιοί είμαστε εμείς στο κάτω κάτω της γραφής που θα κρίνουμε τις πράξεις του άλλου; Προσωπικά εμένα δεν με ενοχλούν οι “γκέι” αρκεί να είναι ειλικρινείς, με καλή ψυχή, ισορροπημένοι και να αποδέχονται τη φύση τους. Συνηθισμένοι άνθρωποι είναι απλά με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Άλλωστε όλοι μας γνωρίζουμε πως από την αρχαιότητα πολλοί επιφανείς άντρες διατηρούσαν ομοφυλοφιλικές σχέσεις.
Ο Σερμπέτης πέθανε στα μέσα της δεκαετίας του ‘90. Λένε πως “τον φάγανε” κάτι μάγκες στην Αθήνα που είχε μετακομίσει για περαιτέρω απολαύσεις. Ιστορική θα μείνει η μορφή του στη μνήμη μας.
Σερμπέτη αθάνατε από την ημέρα που εξαφανίστηκες οι καλοκαιρινές βόλτες μας από την παραλία λες και χάσανε την παλιά τους αίγλη… Όμορφες εποχές… “Φυστίκια, φρέσκα φυστικάκια” από τον καμπούρη, παγκάκι και θεάματα… Εναλλακτική λύση τα θερινά σινεμαδάκια.
Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι…
Μαριάννα Παυλίδου
Απολαυστική η ανάγνωση του κειμένου σας, και για μένα που ήρθα στο τέλος της δεκαετίας του ΄90 στην πόλη μας, συμπληρώνει την εικόνα που έχω για την παραλία, με συγκινητικό τρόπο. Πολύ ζωντανή η περιγραφή του ανθρώπου, τροφοδοτεί τη φαντασία. Προσεγγίζετε το φαινόμενο ΄Ανθρωπος, με τρυφερότητα, νοσταλγία, ανθρωπιά και λίγο χιούμορ! Και η φωτογραφία του που βλέπουμε, ένας άνθρωπος με καλοσύνη και χαμόγελο, μας δίνει να φανταστούμε την παρουσία του.