Την Κυριακή που μας έρχεται, 11 Δεκεμβρίου γιορτάζεται Παγκόσμια η γιορτή της «Γιούνισεφ». Όπως είναι γνωστό η «Γιούνισεφ» είναι μια Παγκόσμια Οργάνωση που ιδρύθηκε το 1946 με σκοπό την παροχή βοήθειας στα παιδιά όλου του κόσμου που υποφέρουν από ασιτία ή από διάφορες αρρώστιες. Με λίγα λόγια η «Γιούνισεφ» παίζει το ρόλο του καλού «Σαμαρείτη». Στέλνει καθημερινά μηνύματα και όχι μόνο τη μέρα της γιορτής της… Δίνει «μάχη» με τους «γιατρούς χωρίς σύνορα» σε συνεργασία και με την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας.
Δυστυχώς και σήμερα ακόμη, υπάρχουν παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα…! Δεν έχουν να φάνε! Τους λείπει το χαμόγελο…
Εμείς οι καλοπερασάκιδες τρώμε το φαγητό μας από… συνήθεια, ενώ τα παιδιά του Τρίτου Κόσμου ζητάνε να φάνε από ανάγκη… γιατί δεν έχουν.
Πάνω από διακόσια εκατομμύρια παιδιά στον πλανήτη μας είναι αναγκασμένα να εργάζονται σκληρά από το πρωί μέχρι το βράδυ, για να επιβιώσουν που άλλα συνομήλικά τους παιδιά ακόμα παίζουν. Γι’ αυτό η 20η Σεπτεμβρίου ορίστηκε «Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού» και η 11η Δεκεμβρίου «Παγκόσμια γιορτή της Γιούνισεφ».
Αποτελεί θλιβερό φαινόμενο και ντροπή για κάθε «πολιτισμένο άνθρωπο». Δείχνει το μεγάλο χάσμα που υπάρχει μεταξύ πλουσίων και φτωχών… Να υπάρχει η κακομεταχείριση των ανθρώπων από τον ίδιο τον άνθρωπο, το τελειότερο πλάσμα της Δημιουργίας, φέροντας τον τίτλο «Αυτού Μεγαλειότης». Ο δυνατότερος μπορεί να επιβάλλεται στον αδύναμο… Ζούγκλα η ζωή…
Σίγουρα χρειάζεται θέληση, χρειάζεται μια οικονομική στρατηγική για να αντιμετωπιστεί τόσο η υπέρμετρη αφθονία και ο πλούτος, όσο και η ευρέως διαδεδομένη φτώχεια, γιατί χωρίς Κοινωνική δικαιοσύνη και σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική μακροπρόθεσμη ανάπτυξη.
«Μόνο αφού κοπεί και το τελευταίο δέντρο, μόνο αφού και το τελευταίο ποτάμι μολυνθεί, μόνο αφού πιαστεί και το τελευταίο ψάρι, μόνο τότε θα αντιληφθείς ότι τα χρήματα δεν τρώγονται». Μόνο όμως που τότε, ό,τι και να αντιληφθούμε δεν θα έχει καμία, μα καμία σημασία… (Ινδιάνικο γνωμικό).
Ξέρετε πως ξεκίνησε η αποστολή των ευχετήριων καρτών της «Γιούνισεφ»; Από ένα επτάχρονο κοριτσάκι από την Τσεχοσλοβακία που το λέγανε Τιτίκα, όταν έστειλε μια ευχετήρια κάρτα στην «Παγκόσμια Οργάνωση» το 1949 και από τότε οι ευχετήριες κάρτες έγιναν μια καλή… επιχείρηση, με σκοπό όμως πάντα την παροχή βοήθειας στα παιδιά «χωρίς χαμόγελο» και που πεθαίνουν από ασιτία…
Ας γίνει λοιπόν το παράδειγμα της «Γιούνισεφ» ο «καλός Σαμαρείτης» σε διεθνή βάση.
Ας παραδειγματιστούν όλοι από τη «Γιούνισεφ», απ’ αυτή την Παγκόσμια Οργάνωση, που με τις ευχετήριες Χριστουγεννιάτικες κάρτες της, προσπαθεί να διασφαλίσει την επιβίωση αυτών των παιδιών που πεθαίνουν κυριολεκτικά από την πείνα…
Ο κόκκος σίτου, που κι αυτός έχει δύναμη, να γίνει ένα απέραντο καλλιεργήσιμο χωράφι, χωρίς ζιζάνια…
Έτσι μόνο θα είναι ο άνθρωπος η «Αυτού Μεγαλειότης» του σύμπαντος…
Στρατηγός και στρατιώτης ως άνθρωποι έχουν την ίδια οντότητα και υπόσταση. Είναι εξίσου άνθρωποι και περιούσια όντα του ενός και Αυτού Θεού.