του Γιώργου Αναγνωστόπουλου
Πριν δύο αιώνες σε αυτή την ιερή γη που κάποτε γέννησε τη Δημοκρατία και τον πολιτισμό ξεκίνησε η επανάσταση. Δυστυχώς όμως πριν καν ενηλικιωθεί μετεξελίχθηκε σε κατάσταση. Τα μικρά φέουδα της κλίκας, της παρέας, της κουμπαριάς και της δημαγωγίας από γεννήσεως τού νεοελληνικού κράτους λυμαίνονται τούτο τον τόπο, κατατρώγοντας τις σάρκες της συλλογικότητας. Πράγμα πολύ φυσικό για κρετίνους, που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει ελληνικός πολιτισμός. Ωστόσο με περισσή εθνικοφροσύνη και χριστιανικά ιδεώδη υφαρπάζουν την ψήφο του ελληνικού λαού, νομιμοποιώντας της εξουσία τους. Και αν δεν είναι αρκετό αυτό, ε τότε ανανεώνουν κι αναπαράγουν τις πελατειακές τους σχέσεις με την κοινωνία, καθώς δεν της επιτρέπουν να βρίσκει θεσμικές λύσεις στα προβλήματα της, ωθώντας την να συναγελάζεται υπόγεια μαζί τους.
Στην Ελλάδα, λοιπόν, των κουμπαριών και του ρουσφετιού, το κράτος έγινε παρακράτος με την ανοχή της κοινωνίας. Ωστόσο, όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους, αλλά αυτό μας διδάσκει η πρόσφατη ιστορία, ο ελληνοχριστιανισμός ξέρει να συγχωρεί. Όπως και ξέρει να λειτουργεί ως συγκολλητική ουσία στην ελλειμματική εθνική μας ταυτότητα, όπως έλεγε και ο αιρετικός στοχαστής Βασίλης Ραφαηλίδης. Εξού και οι περίφημες δηλώσεις μετανοίας των απλών εξεγερμένων υπηκόων, που η συνείδησή τους δεν άντεξε τόση εθνικοφροσύνη και στο τέλος πήραν τα βουνά. Κάπως έτσι, αλλά και με τον έντρομο κι άβουλο σύγχρονο φασουλή που έσπειραν μέσα μας, χωρίς να διαμαρτύρεται για τίποτα, προχωρούμε άφοβα προς την αιώνια μακαριότητα, κλείνοντας τα μάτια σε όλα τα δραματικά γεγονότα που συντελούνται μπροστά μας.
Το σκουλήκι της απληστίας έγινε συνήθεια και μας κυβερνά από παλαιόθεν. Παρόλα αυτά όταν το ένα σκάνδαλο διαδέχεται το άλλο κάπου κλονίζεται η εθνική μας συνείδηση, μιας κι όπως έλεγαν οι σοφοί πρόγονοί μας, που απ’ ότι φαίνεται δεν τους μοιάσαμε σε τίποτα, δεν μπορεί να υπάρξει εθνική συνείδηση χωρίς κοινωνική συλλογικότητα και συνοχή, παρά μόνο ιδιωτεία. Και πώς θα ήταν δυνατόν να υπάρξει, όταν η κατασπάραξη των κοινοτικών κονδυλίων στον πρωτογενή τομέα από ημέτερους λεηλάτησε και συνεχίζει να λεηλατεί τις επιδοτήσεις των πραγματικά τίμιων δικαιούχων. Όταν η σύμβαση που αφορούσε την αναβάθμιση στο σιδηροδρομικό δίκτυο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και, πέραν των άλλων, συνέβαλε στο δυστύχημα των Τεμπών. Όταν το κράτος δεν έχει μάθει να εκτιμάει και να σέβεται τις δασικές του εκτάσεις, μετατρέποντάς τες σε στάχτες κι αποκαΐδια, ενώ η διπλανή φτωχότερη Βουλγαρία έχει επενδύσει στα δάση της. Και να σκεφτεί κανείς πως κάποτε αυτοί οι καμμένοι οικότοποι συνδέονταν με την ιερότητα της ζωής. Αφού, εκτός από πνεύμονες οξυγόνου, ήταν αφιερωμένοι στους διαφόρους θεούς και τις Νύμφες των δασών, των ποταμών και πηγών. Ωστόσο η χριστιανική μυωπική μας αντίληψη δε μας επέτρεψε να συλλάβουμε την ολοποιητική σκέψη των προγόνων μας γύρω απ’ τον κόσμο, καθώς μετατρέψαμε τον άνθρωπο από μέρος του, σε κορωνίδα και διαχειριστή της “κτιστής” φύσης.
Παρόλα αυτά ως νεοέλληνες νιώθουμε πέραν του δέοντος υπερήφανοι για κάτι που μας ξεπερνά κι απέχουμε χιλιάδες έτη φωτός. Αν και θαυμάζουμε τους προγόνους μας, αγνοούμε τους λόγους για τους οποίους η κάθε φυλή ανέπτυξε τον δικό της ξεχωριστό και ιδιαίτερο σε κάθε περιοχή και πόλη πολιτισμό. Ενδεικτικά οι Δωριείς προήγαγαν την τελειότητα του απολλώνιου κάλους. Οι Ίωνες την διαλεκτική της ανθρώπινης σκέψης. Οι Αιολείς την καλλιέργεια του ποιητικού λόγου. Οι δε Αχαιοί επηρεασμένοι από τους Κρήτες μινωίτες και την αρχιτεκτονική τους, ανέπτυξαν το δικό τους σπουδαίο μυκηναϊκό πολιτισμό. Στοιχεία που πια οι μισητοί ξένοι δεν βρίσκουν όσο κι αν ψάξουν επάνω μας και δικαίως αυτό τους κάνει ν’ αναρωτιούνται κατά πόσο έχουμε σχέση με τους προγόνους μας.
Εντούτοις, ίσως θα πρέπει ν’ αφήσουμε πίσω τις θλιβερές μας πρωτιές. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat, ερχόμαστε πρώτοι στην αύξηση τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης, αλλά και στα χαμηλά εισοδήματα, που αναπότρεπτα οδήγησαν στη φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Ίσως τελικά θα πρέπει να προσπεράσουμε έστω για λίγο την ελληνική παθογένεια, που δυστυχώς κάθε φορά εμφανίζεται με διαφορετικά προσωπεία. Όπως με την επιβολή συνεχών ευρωπαϊκών προστίμων, την έλλειψη ελεγκτικών μηχανισμών, την ανυπαρξία αρίστων πολιτικών, την παραγωγή συνεχών σκανδάλων, την εκτόξευση του ελληνικού χρέους και τόσων άλλων δινών που πλήττουν τη χώρα μας και ν’ αναλογιστούμε τι έχουμε να καταθέσουμε ως κληρονομιά που ν’ αξίζει πραγματικά την προσοχή ή έστω τη συμπάθειά των επόμενων γενεών.