Του Δαυίδ Αϊβαζιάν*
Στην πλειοψηφία των κομμάτων, εντός και εκτός Βουλής, κυριαρχεί ένα φαινόμενο που λέγεται «κομματική γραμμή». Δηλαδή, σε κάθε θέμα που τίθεται προς ψήφιση, οι εκπρόσωποι καλούνται να ψηφίσουν ό,τι επιβάλλει το κόμμα, ανεξάρτητα από την προσωπική τους κρίση ή τη βούληση των πολιτών που εκπροσωπούν.
Aυτό, κατά την άποψή μου, μόνο δημοκρατία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί· είναι ο πλήρης εξευτελισμός της και σίγουρα δεν συμβάλλει σε μια γόνιμη διαβούλευση επί των θεμάτων.
Δυστυχώς σε τοπικό επίπεδο τα πράγματα κινούνται ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος και αυτό είναι λυπηρό καθώς μονό καλό δεν κάνει στην διαδικασία λήψης αποφάσεων για την περιοχή μας.
Στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αλεξανδρούπολης ζούμε ένα φαινόμενο που μοιάζει να έχει κανονικοποιηθεί: 21 δημοτικοί σύμβουλοι της συμπολίτευσης, αλλά ελάχιστες φωνές. Εννοείται πως υπάρχουν εξαιρέσεις, όπως για παράδειγμα ο κ. Δέλκος, ο οποίος είναι πάντοτε ενημερωμένος και γνώστης του εκάστοτε ζητήματος. Όμως, όσο κι αν ξεχωρίζει, παραμένει μια σταγόνα στον ωκεανό της σιωπής που κυριαρχεί στην αίθουσα.
Και εδώ αναδύεται το κρίσιμο ζήτημα: πού βρίσκεται η διαβούλευση; Όταν τίθεται ένα ζήτημα – από μικρό έως κομβικό – ποια είναι η διαδικασία με την οποία οι σύμβουλοι καταλήγουν στην ψήφο τους; Συζητούν; Ζυγίζουν τα υπέρ και τα κατά;
Εξετάζουν την επίπτωση για τον δημότη; Ή απλώς ακολουθούν τη γραμμή που τους δίνεται;
Διότι αν ισχύει το δεύτερο, τότε τίθεται το θεμελιώδες ερώτημα: είναι βέβαιοι ότι κάθε θέμα που φέρνει η δημοτική αρχή εξυπηρετεί τον Δήμο; Ή μήπως, πίσω από τις “ομόφωνες” ψήφους, κρύβονται άλλα συμφέροντα – οικονομικά, πολιτικά, ακόμα και προσωπικά – που καμία σχέση δεν έχουν με το δημόσιο συμφέρον;
Πώς να εμπιστευτεί ο πολίτης μια τέτοια διαδικασία; Όταν βλέπει να αναλώνονται ώρες σε κενές τοποθετήσεις, σε προσωπικές αντιπαραθέσεις, σε στείρες κοκορομαχίες; Όταν η συζήτηση δεν γίνεται για να βρεθούν λύσεις, αλλά για να δημιουργηθούν εντυπώσεις; Το δημοτικό συμβούλιο δεν είναι τηλεοπτικό πάνελ ούτε καφενείο – είναι το ανώτατο όργανο λήψης αποφάσεων για τον δήμο. Κι όμως, πολλοί δείχνουν να το αγνοούν επιδεικτικά.
Το να μην υπάρχει ούτε μία διαφωνία, ούτε μία διαφοροποίηση, ούτε μία ένσταση, δεν είναι σημάδι ενότητας. Είναι σημάδι υποταγής. Είναι η απόδειξη πως οι εκλεγμένοι μας δεν βλέπουν τον ρόλο τους ως εκπροσώπων, αλλά ως εκτελεστικών οργάνων μιας διοίκησης. Και όταν η διαβούλευση εξαφανίζεται, τότε εξαφανίζεται και η δημοκρατία.
Γιατί η τοπική αυτοδιοίκηση δεν είναι “προέκταση” του δημάρχου. Είναι χώρος διαλόγου, αντιπαράθεσης, συγκρούσεων ιδεών. Αν η συμπολίτευση σιωπά, τότε ο δήμος χάνει την ουσία της συμμετοχής και λειτουργεί απλώς σαν εταιρεία με διευθύνοντα σύμβουλο και υπάκουους υπαλλήλους.
Η κοινωνία της Αλεξανδρούπολης αξίζει περισσότερα. Αξίζει συμβούλους που να τολμούν να πουν “όχι” όταν πρέπει, “ναι” όταν το πιστεύουν και “να το ξαναδούμε” όταν δεν είναι σίγουροι. Αξίζει φωνές και όχι σκιές.
ΥΓ: Ο πρόσφατος ανασχηματισμός της δημοτικής αρχής παρουσιάστηκε σαν “νέο ξεκίνημα”. Στην πραγματικότητα, όλοι καταλαβαίνουμε ότι, σχεδόν στη μέση της πενταετίας, ήταν απλώς η ώρα να εξαργυρωθούν ψήφοι και να γίνουν “χαρές”. Γιατί αλλιώς, ποιος ο λόγος να αλλάξεις αντιδημάρχους αν είσαι ικανοποιημένος από το έργο τους; Ο μόνος λόγος για έναν πραγματικό ανασχηματισμό είναι η αποτυχία – όχι η ανταμοιβή. Κι όταν η πολιτική μετατρέπεται σε πελατειακή εξυπηρέτηση, τότε το τίμημα το πληρώνει πάντα ο δημότης.