της Γιώτας Αγαπητού
Ο Απόστολος περπατάει μέσα στη νύχτα προσπαθώντας να προσανατολιστεί, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή τα βήματά του θα τον οδηγήσουν στην κοντινότερη πόλη. Στο σχολικό του σακίδιο έχει ακόμα φυλαγμένα όλα τα απαραίτητα που του είχε δώσει η μάνα του εκείνο το μοιραίο βράδυ. Νωρίς προς το ξημέρωμα θα καταφέρει να φτάσει επιτέλους κατάκοπος και πεινασμένος στα ΚΤΕΛ, όπου θα κόψει εισιτήριο για Αθήνα χωρίς επιστροφή. Για καλή του τύχη μέσα στο λεωφορείο δε θα συναντήσει κάποιο γνωστό του από το χωριό. Γεγονός που θα τον διευκολύνει ώστε να χαθούν τα ίχνη του. Καθώς πλησιάζει στη μεγαλούπολη αρχίζει να αισθάνεται ένα ρίγος σε όλο του το κορμί, αλλά κι έναν αόρατο κόμπο στο λαιμό να τον πνίγει. Από παιδί έχει ακούσει τόσα αντιφατικά πράγματα για την πρωτεύουσα που σχεδόν τον φοβίζει. Αν και πριν από λίγους μήνες ονειρεύονταν μαζί με τους συμμαθητές του να περάσουν σε μία από τις τόσες σχολές που υπάρχουν εκεί. Ωστόσο για κείνον αυτό ήταν ένα όνειρο που έσβησε με βίαιο τρόπο.
Επιτέλους κατεβαίνει από το λεωφορείο σαν υπνωτισμένος. Μπροστά στους άγνωστους και πολύβουους δρόμους νιώθει μικρός και μετέωρος. Δεν ξέρει προς τα που να πάει. Γύρω του βιαστικοί διαβάτες τον προσπερνούν χωρίς καν να τον κοιτάζουν. Αισθάνεται τελείως αποξενωμένος και μόνος σε μία τεράστια πόλη. Απογοητευμένος, προχωρώντας για ώρα παράλληλα με τις ουρές των μποτιλιαρισμένων αυτοκινήτων, κάποια στιγμή θα φτάσει στην Πλατεία Ομονοίας. Εκεί, όπου συνυπάρχουν άνθρωποι απ’ όλες τις γωνιές του κόσμου. Βλέπει ναρκομανείς να τρυπιούνται, αδιαφορώντας αν τους κοιτούν. Ανάμεσά τους κάποια κορίτσια προσφέρουν με το αζημίωτο τον αγοραίο έρωτα. Μέσα σε μισοσκότεινα στενά παράνομα αλισβερίσια παίρνουν και δίνουν. Όλοι ζουν σ’ ένα δικό τους παράλληλο σύμπαν, όπου το φως της μέρας δεν τους αγγίζει. Ποτέ του δεν το φαντάστηκε πως μία τέτοια περιοχή θα μπορούσε να βρίσκεται μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα από το ιστορικό κέντρο της πόλης, για το οποίο είχε διδαχθεί τόσα πολλά στα σχολικά εγχειρίδια. Ο Απόστολος, αντικρίζοντας τα όλα αυτά, καταλαβαίνει ότι για να επιβιώσει θα πρέπει να έχει τα μάτια του ορθάνοιχτα και να είναι πολύ προσεκτικός. Μα και να μη δίνει την αίσθηση του φόβου σε κανέναν. Εξάλλου πάνω του κουβαλάει ένα αρκετά σεβαστό ποσό χρημάτων, και δε ήταν λίγοι αυτοί που θα ήθελαν με την πρώτη ευκαιρία να του το αρπάξουν, μιας και διαπίστωνε ιδίοις όμμασι ότι στην Ομόνοια επιβιώνουν αμέτρητοι μικροδιάβολοι.
Φεύγοντας γρήγορα από εκεί, συνεχίζει να περιπλανιέται άσκοπα στους δρόμους, παρατηρώντας εντυπωσιασμένος τα μεγάλα και γκρίζα κτίρια, μα και τις άδειες βιτρίνες των περισσότερων καταστημάτων που έκλεισαν λόγω της μακροχρόνιας κρίσης. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό σκέφτεται τον πατέρα του, νιώθοντας ένα βάρος στην ψυχή του. Καταλαβαίνει όμως ότι τέτοιες ώρες δε χωρούν μελοδραματισμοί. Το απόγευμα, μετά από αναρίθμητες στάσεις που θα κάνει κοντά στο κέντρο της Αθήνας, φτάνει στην κεντρική πλατεία του Μοναστηρακίου. Εκεί, όπου ανέμελοι τουρίστες φωτογραφίζονται μπροστά στα αξιοθέατα. Η αύρα που αποπνέει η περιοχή τον μαγεύει. Παρόλα αυτά νιώθει εξαντλημένος. Κάθεται σ’ ένα ψηλό πεζούλι χωρίς να σκέφτεται τίποτα. Δίπλα του ένα μεσόκοπο ζευγάρι μουσικών του δρόμου σκορπίζει απλόχερα νότες στους περαστικούς, ζητώντας τους απλά να ρίξουν λίγα κέρματα στο ξεθωριασμένο ημίψηλο καπέλο που είναι μπροστά στα πόδια τους. Από το ντύσιμό τους φαίνεται ότι ελάχιστα ενδιαφέρονται για την εξωτερική τους εικόνα. Ο Φαίδωνας και η Ηλέκτρα εδώ και πέντε χρόνια έχουν χτίσει τον δικό τους κόσμο με επίκεντρο τη μουσική. Πρώην υγειονομικοί και οι δύο, δούλευαν για σχεδόν είκοσι χρόνια στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της Αθήνας. Τον Αύγουστο όμως του 2021, λίγο πριν βγουν σε αναστολή εργασίας, όπως και χιλιάδες άλλοι συνάδερφοί τους, αυτοί αποφάσισαν να παραιτηθούν και να ζήσουν πραγματικά ελεύθεροι. Κάτι για το οποίο δε μετάνιωσαν ποτέ.
Η γυναίκα, καθώς παίζει με την κιθάρα, άθελά της στρέφει το βλέμμα προς το νεαρό αγόρι που κάθεται δίπλα της σκεφτικό. Φαίνεται εξαντλημένο. Με ένα νεύμα κάνει νόημα στον άντρα της να σταματήσουν. Ενώ με ύφος φιλικό κι ευγενικό προσπαθεί να το προσεγγίσει. Μετά από αρκετή ώρα κι αφού έχει πια νυχτώσει, τού προτείνουν αν δεν έχει κάπου να μείνει να το φιλοξενήσουν στο μικρό δυαράκι τους, στα Εξάρχεια. Οι άνθρωποι αυτοί εκ πρώτης όψεως τού φαίνονται καλοί. Παρόλα αυτά ο Απόστολος, αν και δέχεται την πρότασή τους, μιας και δεν έχει άλλη επιλογή, στέκεται πολύ επιφυλακτικός και συνεσταλμένος απέναντί τους. Θα περάσουν μέρες μέχρι να τους εξομολογηθεί τι ακριβώς του έχει συμβεί. Μα δε θα αναφέρει τίποτα για τις οικονομίες της μάνας του, τις οποίες κουβαλάει μαζί του. Το μεσήλικο ζευγάρι αντιλαμβάνεται πως είναι λογικό να μην μπορεί από την αρχή να τούς εμπιστευτεί. Εντούτοις θα σταθούν στο πλάι του σαν δεύτερη οικογένεια, προτρέποντάς τον να τελειώσει το σχολείο και να δώσει πανελλήνιες. Παράλληλα όμως θα τού μεταδώσουν και την αγάπη τους για τη μουσική, διδάσκοντάς τον σαξόφωνο και κιθάρα. Το παλικάρι στην πορεία της ζωής του θα έχει για πιστούς συντρόφους του τα δύο αυτά όργανα.
Σεπτέμβριος 2025.
Ο καιρός περνάει γρήγορα. Ο Απόστολος ξεκινάει και πάλι διστακτικά το σχολείο. Όλο αυτό το διάστημα το ζευγάρι των μουσικών τού ζητάει να δώσει ένα σημείο ζωής στα αγαπημένα του πρόσωπα και κυρίως στη μάνα του. Μα εκείνος διστάζει μήπως αυτή τον πιέσει συναισθηματικά να γυρίσει πίσω, παρόλο που γνωρίζει πως το σπίτι τους έχει μετατραπεί πια σ’ ένα χώρο αρρωστημένο, εξαιτίας της βίαιης συμπεριφοράς του πατέρα του. Άλλωστε για κείνον ο Φαίδωνας, μέσα στις τόσες αδυναμίες του, έχει γίνει ένα σωστό πατρικό πρότυπο που πάντα είχε ανάγκη. Ενώ η Ηλέκτρα τον συμπαραστέκεται με όποιο τρόπο μπορεί.
Ένα βροχερό απόγευμα του Νοέμβρη, ο νεαρός μαθητής, έχοντας τελειώσει τις υποχρεώσεις του και καθώς είναι μόνος στο σπίτι, χωρίς να το πολυσκεφτεί, λες και κάτι τον έσπρωξε από το πουθενά, αποφασίζει επιτέλους να τηλεφωνήσει στη μάνα του. Αν και νιώθει ντροπή, αλλά και για πρώτη φορά τύψεις, που για τόσους μήνες την άφησε ν’ αγωνιά για τον μονάκριβο γιο της…