Του Γιάννη Λασκαράκη,
πρώην αντιδημάρχου
Η πρόταση για υπόγειο πάρκινγκ στο χώρο του παλιού κολυμβητηρίου με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Είναι εξαιρετική επιλογή διότι βρίσκεται εγγύς του κέντρου και θα προσελκύει τα αυτοκίνητα που θα προέρχονται από το δυτικό και βορειοδυτικό τομέα της πόλης, αλλά και από τη δυτική είσοδο , χωρίς αυτά να αναγκάζονται να διέρχονται από το κέντρο. Η βιωσιμότητά του είναι διασφαλισμένη, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες κατά τους οποίους στην ζήτηση χώρου στάθμευσης λόγω της προσέγγισης της αγοράς και των υπηρεσιών, προστίθεται και η ζήτηση λόγω μετάβασης στην παραλιακή ζώνη ψυχαγωγίας.
Για να ολοκληρωθεί όμως η αντιμετώπιση της μεγάλης έλλειψης χώρων στάθμευσης στην Αλεξανδρούπολη, δεν αρκεί αυτή η λύση. Ένα ακόμη υπόγειο πάρκιγκ θα μπορούσε να προβλεφθεί και στον χώρο των αποθηκών της ΚΥΔΕΠ, για την εξυπηρέτηση των αυτοκινήτων που προέρχονται από τον ανατολικό και τον βορειοανατολικό τομέα της πόλης. Η προτεινόμενη μάλιστα μετατροπή των αποθηκών της ΚΥΔΕΠ σε δημοτική αγορά, σε συνδυασμό με το συγκοινωνιακό κέντρο που αναπτύσσεται (ΚΤΕΛ, ΟΣΕ, Αστικά, λιμάνι), ενισχύει την βιωσιμότητα και αυτής της επιλογής.
Με την ευκαιρία θα ήθελα να κάνω και μερικές άλλες σκέψεις.
Με προβληματίζει η κατάσταση στο δημοτικό συμβούλιο. Δημοτικοί σύμβουλοι που έχουν εκλεγεί με μία παράταξη στο πλαίσιο της οποίας τους ψήφισαν οι δημότες, ανεξαρτοποιούνται ή πλαισιώνουν άλλες. Κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο σε άλλες αποχές και όταν συνέβαινε αποτελούσε εξαίρεση. Το ερώτημα είναι γιατί συμβαίνουν αυτά. Κατά τη γνώμη μου η απλή αναλογική συνέβαλε στη διαμόρφωση της απαράδεκτης κατάστασης που επικρατεί σε πολλούς δήμους. Η απλή αναλογική καθιερώθηκε στους Δήμους από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με σκοπό να μετριάσει την αυτοδυναμία της πλειοψηφίας για να συμβάλλει έτσι στη συνεργασία των παρατάξεων με σκοπό τον εμπλουτισμό των αποφάσεων του δημοτικού συμβουλίου και με τις προτάσεις της αντιπολίτευσης. Αυτό όμως προϋποθέτει σοβαρότητα και αυξημένη ευθύνη απέναντι στο συμφέρον της πόλης. Όταν τα μικροπολιτικά παιχνίδια φθάνουν στο ακραίο σημείο να υπερψηφίζεται η πρόταση της ενωμένης αντιπολίτευσης για το τεχνικό πρόγραμμα του Δήμου κάτι δεν πάει καλά. Διότι οι απαιτούμενες τεκμηριωμένες εισηγήσεις της οικονομικής και τεχνικής υπηρεσίας δεν είναι δυνατόν να υποκατασταθούν από έναν κατάλογο έργων, όσο και αν τα έργα αυτά είναι απαραίτητα. Πιστεύω βέβαια ότι τη συναίνεση στις σοβαρές αποφάσεις δεν την επιβάλλει ο εκλογικός νόμος. Τις επιβάλλει η ευθύνη όλων απέναντι στο μέλλον της πόλης. Στο παρελθόν και ιδιαίτερα στη δημιουργική δωδεκαετία Σουλακάκη, η συντριπτική πλειοψηφία των αποφάσεων του δημοτικού συμβουλίου λαμβάνονταν με ομοφωνία. Και ο λόγος είναι πολύ απλός. Προϋπήρχε το όραμα, το σχέδιο, η επιστημονική τεκμηρίωση. Ήταν το λεγόμενο Γενικό Πολεοδομικό σχέδιο (ΓΠΣ) που καθόριζε τις ανάγκες, τις προτεραιότητες, τις λύσεις. Το ΓΠΣ έβαζε σε τάξη όλο το Δήμο, με την πολεοδομική και χωροταξική μελέτη την οποία συνέτασσαν οι αρμόδιοι επιστήμονες πολλών ειδικοτήτων (πολεοδόμοι, συγκοινωνιολόγοι, γεωλόγοι, οικονομολόγοι, τοπογράφοι κλπ). Το κάθε τι μπαίνει στη θέση του, όποτε και να υλοποιηθεί. Όπως σε ένα τεράστιο πάζλ, με βάση το σχέδιο, τη μεγάλη εικόνα. Σε κανέναν δεν επιτρέπεται να αυθαιρετεί και να αυτοσχεδιάζει. Φυσικά κατά τη διάρκεια της σύνταξής του, ανά πάσα στιγμή το δημοτικό συμβούλιο, αλλά και οι κοινωνικές ομάδες ελάμβαναν γνώση των προτάσεων, πρότειναν τις δικές τους και τον τελικό λόγο είχε το δημοτικό συμβούλιο, αλλά και οι αρμόδιες υπηρεσίας της Περιφέρειας και του υπουργείου. Τελικά το ΓΠΣ γινόταν νόμος του κράτους και όλες οι αποφάσεις του δημοτικού συμβουλίου , αλλά και των υπόλοιπων φορέων της πόλης (π.χ. Οργανισμός Λιμένος κλπ) έπρεπε να το λαμβάνουν υπόψη τους. Στην ουσία δηλαδή το ΓΠΣ είναι το όραμα της πόλης για το μέλλον, είναι το Σύνταγμά της θα έλεγα και κανείς δεν μπορεί να σταθεί πάνω από αυτό, χωρίς να τροποποιηθεί νόμιμα.
Θεωρώ λοιπόν ότι εάν υπήρχε αυτό το όραμα θα ήταν δύσκολο σε κάθε παράταξη ή σε κάθε μεμονωμένο δημοτικό σύμβουλο να λειτουργεί με κριτήρια που αντιστρατεύονται τον δημοκρατικά εκπονημένο σχεδιασμό ή αφορούν προσωπικές φιλοδοξίες. Θα αναλάμβανε τεράστιο προσωπικό και πολιτικό κόστος.
Από την άλλη ο Δήμαρχος θα είχε ένα ισχυρό εργαλείο για να εμπνεύσει το δημοτικό συμβούλιο με μια φυγή προς τα εμπρός, προς το μέλλον. Θα ήταν πολύ δύσκολο να μην τον ακολουθήσουν με καταθέσεις υπεύθυνων προτάσεων και σύγκλιση στην ψήφιση των αποφάσεων.
Το 2012, στην τελευταία μου θητεία στο δημοτικό συμβούλιο, με μεγάλη επιμονή πέτυχα να προκηρυχθεί και να ανατεθεί η μελέτη του νέου ΓΠΣ, διότι η Αλεξανδρούπολη λειτουργεί ακόμη με το ΓΠΣ του μακρινού 1985, με μια τοπική αναθεώρηση του 1999. Έκτοτε ο Δήμος έφθασε μέχρι τον Πέπλο, ο πληθυσμός του διπλασιάστηκε, το λιμάνι ιδιωτικοποιήθηκε και έγινε βάση των ΗΠΑ, η μονάδα LNG υλοποιείται, νέοι οδικοί άξονες κατασκευάστηκαν (Εγνατία, περιφερειακός), νέες γεωπολιτικές συνθήκες δημιουργήθηκαν. Τίποτε δεν είναι πια το ίδιο. Παρ΄ όλα αυτά κανείς δεν μιλάει για το νέο ΓΠΣ. Ούτε γνωρίζει που βρίσκεται. Συντάσσεται μακριά από τη δημοσιότητα και τη συμμετοχή που επιβάλλει ο νόμος.
Να λοιπόν ένα όραμα για να συσπειρώσει όλες τις παρατάξεις και να προσφέρει πεδίον δόξης λαμπρόν σε όσους μας διαβεβαιώνουν ότι οι κινήσεις τους αποσκοπούν στο ευοίωνο μέλλον της πόλης και πιστεύουν ότι το χρέος των υπεύθυνων αυτοδιοικητικών είναι να οραματίζονται και να σχεδιάζουν. Ας το αποδείξουν.