της Γιώτας Αγαπητού
Η ώρα είναι πέντε το απόγευμα. Η μέρα ξεκίνησε σιγά σιγά να μεγαλώνει. Σ’ ένα μικρό ορεινό χωριό της Μακεδονίας, το οποίο βρίσκεται καλά κρυμμένο πίσω από τα βουνά, το κρύο είναι ακόμα τσουχτερό. Ωστόσο κάποια δέντρα έχουν αρχίσει να πετούν τα πρώτα τους άνθη, καλωσορίζοντας την άνοιξη που έρχεται. Ξαφνικά ένα όχημα διασχίζει με μεγάλη ταχύτητα τον κεντρικό δρόμο. Το αμάξι μετά από λίγο στρίβει σ’ ένα στενό χωμάτινο παράδρομο. Τα περισσότερα οικήματα που συνάντησε στη διαδρομή του, παραδομένα στην εγκατάλειψη, έχουν κλειστά τα βαριά ξύλινα παραθυρόφυλλά τους, μιας και με τον καιρό η ελληνική ύπαιθρος ερήμωσε. Επιτέλους, σταματάει μπροστά από ένα σπίτι με μία τεράστια αυλή. Την είσοδό της φράζει μια σκοροφαγωμένη ξύλινη αυλόπορτα, που τα χόρτα έχουν καλύψει κάθε της σπιθαμή. Με μία πρώτη ματιά δείχνει να είναι ακατοίκητο εδώ και πολλά χρόνια. Ένας ηλικιωμένος καλοστεκούμενος άντρας ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου και κατευθύνεται με αργά βήματα προς το χώρο. Φαίνεται πως κάτι καλά κρυμμένο από το παρελθόν τον συνδέει μαζί του.
Φλεβάρης του 2025
Το κρύο είναι τόσο έντονο που θυμίζει χειμώνες περασμένων εποχών. Σ’ ένα ορεινό χωριό της Μακεδονίας η ζωή κυλάει ήρεμα. Ο Απόστολος, ένας δεκαεφτάχρονος μαθητής της τρίτης λυκείου, περιμένει το λεωφορείο για να πάει στο σπίτι του. Εδώ και πάρα πολύ καιρό είναι σκεφτικός και θλιμμένος, προσπαθώντας να μην το δείχνει στους φίλους και τους δασκάλους του. Δεν του αρέσει να τον λυπούνται, μιας κι όπως γράφει πολλές φορές στα κενά πλαίσια των σχολικών του βιβλίων “Η λύπηση είναι για τους αδύναμους”. Όνειρό του είναι κάποια στιγμή να ξεφύγει από τούτο τον έρμο τόπο. Από τις σκοτεινές σκέψεις που συνεχώς κατακλύζουν το μυαλό του, τον βοηθούν να δραπετεύει έστω και προσωρινά οι κολλητοί του και το κορίτσι του, η Αντιγόνη, που ζει στην πόλη με τους δικούς της. Εκείνη ανυπομονεί να τελειώσει το σχολείο και να σπουδάσει χορό, με την ελπίδα να κάνει καριέρα στα μεγάλα θέατρα της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου. Έχοντας πάντα στο πλευρό της τον νεανικό της έρωτα, που σε αντίθεση με τους αγαπημένους της ήρωες, τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, η δική τους ιστορία αγάπης πιστεύει πως θα έχει αίσιο τέλος.
Μερικά χιλιόμετρα χωρίζουν την πόλη από το χωριό. Ο Απόστολος, αν και νιώθει πολύ κουρασμένος, δεν θέλει να πάει στο σπίτι του. Αφού τα τελευταία χρόνια εκείνο έχει μετατραπεί σε κόλαση. Ο πατέρας του, ο Πέτρος, έμπορος στο επάγγελμα, είχε κάποτε μία από τις πιο επιτυχημένες και προσοδοφόρες επιχειρήσεις στην ευρύτερη περιοχή. Την άνοιξε λίγο καιρό πριν από τα μνημόνια, έχοντας χτίσει όλη του τη ζωή επάνω σε αυτή τη δουλειά. Δυστυχώς όμως λόγο της κρίσης όλα άρχισαν να καταρρέουν. Από την αρχή έκανε το λάθος να στηρίξει και να στηριχτεί από τους ντόπιους πολιτικούς και την τοπική ηγεσία της εκκλησίας. Τα πράγματα όμως δυσκόλεψαν και τα σχέδιά του σκόρπισαν στον άνεμο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνει εριστικός στους μοναδικούς ανθρώπους που μπορούσε να δείξει το αληθινό πρόσωπο του, στην οικογένειά του.
Εξαιτίας των υπέρογκων δανείων που έπαιρνε από τις τράπεζες για να μπορέσει να γλιτώσει ότι σωζόταν, ο τζόγος μπήκε πολύ εύκολα και γρήγορα στη ζωή του. Αντί όμως να κερδίζει χρήματα έχανε μεγάλα ποσά, στερώντας από τους δικούς του ακόμη και τ’ απαραίτητα. Η γυναίκα του, η Στέλλα, αν και δεν είχε δουλέψει ποτέ, αναγκάστηκε να βγει στο κυνήγι του μεροκάματου. Καθώς δεν ήξερε τίποτε άλλο να κάνει, άρχισε να καθαρίζει σπίτια και να φροντίζει ανήμπορους ανθρώπους. Η πρώτη φορά ήταν πολύ δύσκολη. Ένιωθε ντροπή, μιας και είχε συνηθίσει αλλιώς στη ζωή της. Ωστόσο η σκέψη τού άδειου ψυγείου και των απλήρωτων λογαριασμών που είχαν στοιβαχτεί επάνω στο τραπέζι του σαλονιού τής έδωσαν την απαραίτητη ώθηση. Ήταν πια η σειρά της να παίξει το ρόλο του προστάτη. Εξάλλου ο άντρας της με δυσκολία κάλυπτε τα έξοδα της επιχείρησης. Παρόλα αυτά αρνιόταν πεισματικά να κηρύξει πτώχευση, καθαρά και μόνο για λόγους εγωισμού. Κατηγορώντας την συνεχώς ότι με την απόφασή της να κάνει δουλειές του ποδαριού προσέβαλε την αξιοπρέπειά του στη μικρή και κλειστή κοινωνία όπου ζούσαν.
Σιωπηλός θεατής όλων όσων διαδραματίζονταν πίσω από τις κλειστές πόρτες του σπιτιού ήταν ο γιος τους, ο Απόστολος, ο οποίος στην αρχή δεν καταλάβαινε τι ακριβώς συνέβαινε. Η μάνα του προσπαθούσε με κάθε τρόπο να τον προστατεύσει από το τοξικό περιβάλλον που επικρατούσε στην οικογένεια. Εντούτοις, μέρα με τη μέρα η κατάσταση χειροτέρευε, καθώς ξέφευγε από τα χέρια της. Ένα βράδυ ο Πέτρος γυρίζοντας από τη δουλειά μύριζε έντονα αλκοόλ, ενώ με δυσκολία προσπαθούσε να στηριχθεί στα πόδια του. Η Στέλλα αντικρίζοντάς τον δεν είπε τίποτα. Ήξερε όμως από πρώτο χέρι, μιας κι ο πατέρας της ήταν αλκοολικός, ότι οι μεθυσμένοι πολλές φορές γίνονται επιθετικοί και βίαιοι. Έτσι, σαν να μη συνέβαινε τίποτα τού έβαλε να φάει, όπως έκανε κάθε φορά. Εκείνος χωρίς προφανή λόγο την έβρισε και πετώντας με δύναμη το πιάτο κάτω από το τραπέζι το έκανε χίλια κομμάτια. Η γυναίκα του σάστισε. Δεν άντεχε άλλο. Είχε κουραστεί τόσο πολύ να καθαρίζει ξένα σπίτια για να υπάρχει ένα πιάτο φαΐ για όλους. Ο άντρας της εκνευρισμένος, βλέποντας την να μην αντιδρά, σήκωσε το χέρι και της έδωσε ένα γερό χαστούκι στο μάγουλο. Από τα μάτια της άρχισαν να κυλάνε δάκρυα. Ψυχικά και σωματικά ένιωθε πλέον εξουθενωμένη. Μετά απ’ αυτό κατάλαβε πως από δω και πέρα δεν είχε τίποτα να ελπίζει. Όμως αισθάνονταν ότι όφειλε να μείνει εκεί και να παλέψει για τον μονάκριβο γιο της, τον Απόστολο, που ήταν πάνω στην εφηβεία. Δεν ήθελε να καταλάβει το τι συνέβαινε με τον πατέρα του, γιατί θα πληγωνόταν βαθιά και οι συνέπειες για τον ψυχισμό του θα ήταν απρόβλεπτες…