Το πνεύμα της εποχής

«Εμπνευσμένο από το έργο του Φρίντριχ Νίτσε – Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα»

του Γιώργου Αναγνωστόπουλου

«Τι είναι το πνεύμα της εποχής;» ρωτάει ο τελευταίος άνθρωπος.

Είναι οι δόλιοι βωμοί των αξιών σας

που μυρίζουν σήψη και θάνατο.

Τα σύγχρονα είδωλα σας,

που είναι χτισμένα πάνω στο ψέμα και την εξαπάτηση του λαού.

Οι καλοντυμένοι αργυρώνητοι σελέμπριτι,

πρωταγωνιστές των ενδιαφερόντων σας,

που έμαθαν πώς να πατάνε τη σκανδάλη

για να συμμετέχουν στο μίσθαρνο μερίδιο των σάπιων αξιών σας.

Η αρυτίδωτη εκδιδόμενη σιωπηλή ομορφιά

πάνω στις πασαρέλες του πολιτισμού σας.

Τα τηλεοπτικά σόου των λοβοτομημένων

ψυχικά άρρωστων παλιάτσων σας,

που όταν λένε είμαι δίκαιος αυτό ηχεί πάντα σαν εκδίκηση.

«Τι είναι πολιτισμός;» ρωτάει ο τελευταίος άνθρωπος.

Είναι ο μπολιασμένος κόσμος  σας που ψυχορραγεί

σαν σκουλήκι πάνω στη ζύμη της ζωής

από τον ιό της απανθρωπιάς σας,

από τα διαβρωμένα  σύμβολα των αξιών σας,

από τα τούμπανα και τις παράτες σας,

από τα γκαλά προς τιμήν των εξεχόντων προσωπικοτήτων σας.

Λίγο καλοί τρόποι, πολλά ψεύτικα χαμόγελα, μία δύο φιλοφρονήσεις,

συνοδευόμενες από μουσική,

για ν’ ανανεώσει τις  γερασμένες ψυχές σας,

ύστερα διακοπή για διαφημίσεις

και πολλές ανόητες ώρες συζητήσεων γύρω από τις ανούσιες ζωούλες σας.

«Ποιοι είναι οι περιττοί;» ρωτάει ο τελευταίος άνθρωπος.

Όλα όσα κάνετε και όσα λέτε προσελκύουν τους πολλούς

που έχουν χάσει τον εαυτό τους.

Μα μυρίζουν βρόμα και δυσωδία,

είναι χτισμένα πάνω στους βόθρους των αξιών σας.

γιατί εφευρέθηκαν για αυτούς,

για τους πολλούς περιττούς.

Εκεί όμως που τελειώνουν οι περιττοί αρχίζει ο άνθρωπος.

Για τις μεγάλες ψυχές όμως η γη είναι ακόμη ελεύθερη.

Προσφέρετε στάχτη και κάρβουνο αντί για χρυσό στους περιττούς.

Μα η ανάσα σας μυρίζει θάνατο,

όπως και οι βωμοί σας

και ακόμα όλα όσα λέτε και κάνετε

έχουν ήδη πεθάνει.

Γιατί  η ζωή σας είναι ο χρόνος που δεν ζήσατε.

Ο χρόνος που δεν συμπύκνωσε καμία αιωνιότητα μέσα του.

Ο χρόνος  που σας τρώει πριν ακόμα γεννηθεί η επόμενη στιγμή.

Αυτή είναι η προσωπική σας κόλασή.

Είναι το πνεύμα της εποχής

που καίει τις σάρκες σας.

Είναι το πνεύμα της εποχής

παραδομένο στις φλόγες της αδιαφορίας σας.

Είναι το πνεύμα της εποχής σας.

Θα συνηθίσω, θα συνηθίσω …

Εκεί όμως που τελειώνει η ματαιοδοξία των εξωνημένων περιττών

αρχίζει η αναγκαιότητα του απαραίτητου.

Στα πιο μεγάλα ύψη,

μακριά από τις δηλητηριασμένες πηγές σας,

μπορώ πια να ξεδιψώ δίχως το σκυλολόι!