της Γιώτας Αγαπητού
Σε παρακαλώ φέτος μη γεμίσεις το δέντρο με πλουμιστά στολίδια. Πάνω στα πράσινα κλαδιά του βάλε ένα ένα τα όνειρα των παιδιών που παλεύουν να επιβιώσουν, μιας και συνήθισαν ν’ απλώνουν το παγωμένο τους χέρι για ένα πιάτο ελεημοσύνης, επενδύοντας στο αστείρευτο περίσσευμα καρδιάς που διαθέτει ο άγνωστος διπλανός τους. Τα λαμπιόνια ας φωτίσουν τα σβησμένα τους χαμόγελα, καθώς αυτά θα σκιαγραφούν τα θλιμμένα πρόσωπα των κουρασμένων γονιών τους, που κυνηγούν όλη μέρα το πενιχρό μεροκάματο. Αφού για κείνους οι γιορτές είναι μία ακόμα μέρα στον χρόνο που φεύγει. Έμαθαν βλέπεις να υπομένουν τη ζωή τους, που κυλάει χωρίς ελπίδα, οδεύοντας σ’ ένα μέλλον υποθηκευμένο απ’ όλους τους ισχυρούς τούτου του κόσμου.
Σε παρακαλώ γράψε από μέρους μου ένα γράμμα κι άφησέ το κάτω από το δέντρο. Ξέρεις, σε κείνον τον γνωστό από τα παλιά καλοκάγαθο ασπρομάλλη γέροντα, που έμαθε να τρυπώνει από την καμινάδα. Θυμίζοντας κάτι από τους μικρούς ήρωες του Κάρολου Ντίκενς, οι οποίοι ζούσαν καθαρίζοντας τις στάχτες των πλουσίων και πέθαιναν πριν καν νιώσουν το άγγιγμα της πρώτης τους νιότης.
Σε παρακαλώ σε τούτο το γράμμα μη ζητήσεις δώρα, παρά μονάχα ειρήνη κι ευημερία. Ένα ζεστό πιάτο φαΐ πάνω στο τραπέζι για τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού, που δεν καταδέχεται να δει και ν’ ακούσει τις προσευχές τους. Δυστυχώς σ’ αυτά τα αθώα πλάσματα το φως από τα γιορτινά λαμπιόνια δεν έφτασε ποτέ ώστε να τα ζεστάνει. Το μικρό κοριτσάκι του παραμυθιού με τα σπίρτα συνεχίζει, τουρτουρίζοντας από το κρύο, να τριγυρίζει ξυπόλυτο μέσα στον χρόνο και να στέκεται έξω από τις στολισμένες βιτρίνες, κουβαλώντας τις ψυχές όλων των παραμελημένων συνομηλίκων του. Το βλέμμα του είναι γεμάτο θλίψη. Αν είναι τυχερό θα φορέσει και φέτος τ’ αποφόρια ελάχιστα πιο προνομιούχων παιδιών από κείνο. Μην ξεχάσεις ν’ αναφέρεις και κάτι ακόμα, ότι οι γονείς του εκλιπαρούν τους συνανθρώπους τους για το ελάχιστο που προσωρινά θ’ απαλύνει τη φτώχεια τους.
Σε παρακαλώ μη σταματάς. Μίλησέ του για τους ανθρώπους που παλεύουν σε κοινωνίες αδηφάγες, οι οποίες έχασαν πια τον δρόμο τους. Οι ισχυροί νοσταλγούν την εποχή του σκοτεινού Μεσαίωνα, προσπαθώντας να δημιουργήσουν μια σύγχρονη κι αλλοπρόσαλλη εκδοχή του. Όμως ξεχνούν ότι πάντα μετά το σκοτάδι ακολουθεί η Αναγέννηση. Ίσως τότε αυτά τα παιδιά καταφέρουν να βιώσουν καλύτερες μέρες και να νιώσουν στην αγκαλιά των δικών τους τη γλυκιά θαλπωρή των Χριστουγέννων που ποτέ τους δεν έζησαν. Έτσι, ακουμπισμένα στη ράχη της πολυθρόνας, πλάι στο τζάκι, με μάτια βουρκωμένα θ’ ακούν τη γιαγιά να τους διηγείται μία άλλη εκδοχή της ιστορίας του κοριτσιού με τα σπίρτα. Όμως αυτή τη φορά επιτέλους το παραμύθι θα έχει αίσιο τέλος, ενώ τα πολύχρωμα λαμπιόνια έξω στο κρύο θα συνεχίσουν ν’ αναβοσβήνουν μες στη σιωπή της νύχτας. Ωστόσο δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουν πως κάποτε έζησαν τη δυστυχία και την αγωνία της καθημερινής επιβίωσης, ακόμα και κείνες τις γιορτινές μέρες της ξεγνοιασιάς.
Σε παρακαλώ μην ξεχάσεις να τα γράψεις όλα αυτά όπως σου τα λέω. Σαν μία φωνή απόγνωσης για τούτο τον αντιφατικό κόσμο, που δυστυχώς συνθλίβει με κάθε τρόπο τον άνθρωπο. Όταν τελειώσεις τοποθέτησέ το ευλαβικά κάτω από το δέντρο με τα μεγάλα πράσινα κλαδιά, όπου πάνω τους, αν και φθαρμένα, αντέχουν ακόμα και στέκουν: μια γυάλινη εύθραυστη μπαλαρίνα, ένας μολυβένιος στρατιώτης χωρίς το όπλο του και μια κουρασμένη από τα χρόνια ξύλινη φιγούρα του Άη Βασίλη. Ξέρεις, εκείνου του καλοκάγαθου γέροντα, ο οποίος είναι και ο παραλήπτης αυτού του γράμματος.