Τα συνθήματα που έγραψαν ιστορία τον Νοέμβρη του 1973 κι έμειναν στην Ιστορία, ως τα συνθήματα που έριξαν τη Χούντα
ΣΟΦΙΑ ΚΑΤΣΑΡΕΛΗ
- Ο αγώνας των φοιτητών που ξεκίνησε ήδη από τον Φεβρουάριο του 1973, μετατράπηκε σε παλλαϊκό κύμα και κορυφώθηκε με την κατάληψη και όσα εξελίχθηκαν στους χώρους εντός και γύρω του Πολυτεχνείου, 50 χρόνια μετά, παραμένει πάντα ζωντανός και επίκαιρος…
Συνθήματα όπως “Απόψε πεθαίνει ο φασισμός”, “Εργάτες, αγρότες και φοιτητές”, “Έξω οι Αμερικάνοι”, “Απόψε πεθαίνει ο φασισμός”, “Λαέ πεινάς, γιατί δεν πολεμάς” και “Κάτω η Εξουσία”, “Κάτω η Χούντα, κάτω ο Παπαδόπουλος”, “Λαέ λαέ, ή τώρα ή ποτέ”, “Οι φοιτητές δεν βολεύονται, βουλεύονται”, “Ψωμί, παιδεία, ελευθερία” βροντοφωνάχτηκαν, γράφτηκαν στους τοίχους κι έμειναν στην Ιστορία, ως τα μηνύματα που έριξαν τη Χούντα.
“Έξι χρόνια είν’αρκετά, δεν θα γίνουνε εφτά!”
…Η εβδομάδα 7 με 14 Νοεμβρίου είναι “πλούσια” σε γεγονότα, με τις μαχητικές φοιτητικές συγκεντρώσεις να βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη. Στις μεγάλες αυτές συγκεντρώσεις, “πέφτει” το σύνθημα της κατάληψης κτιρίων, καθώς οι φοιτητές είναι αποφασισμένοι να μην δεχθούν τη διεξαγωγή αρχαιρεσιών μετά τις βουλευτικές εκλογές, τις οποίες φιλοδοξεί να διενεργήσει η κυβέρνηση, χωρίς προηγούμενη ανακοίνωση συγκεκριμένης ημερομηνίας.
Στις 13 Νοεμβρίου, ο υπουργός Παιδείας επισκέπτεται το Πολυτεχνείο και σε κοινή συνεδρίαση των επιτροπών του αγώνα πέντε σχολών και της Συγκλήτου, προσπαθεί να πείσει τους φοιτητές να υποχωρήσουν, καταφεύγοντας σε εκβιασμούς: “Σε μία τσέπη έχω το νομοσχέδιο για τις εκλογές της 15ης Φεβρουαρίου, στην άλλη το χάος”.
Η επόμενη μέρα βρίσκει τους φοιτητές στα πανεπιστήμια, σε μία ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, που ωστόσο δεν προμηνύει τη θύελλα που θα ακολουθούσε. Οι τρεις μέρες που ακολουθούν είναι η αρχή του τέλους της δικτατορίας. Από το μεσημέρι της 14ης Νοεμβρίου, αρχίζουν οι συνελεύσεις στις σχολές του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου.
Με τη διάδοση της είδησης, ότι η αστυνομία έχει κυκλώσει το Πολυτεχνείο, εκατοντάδες φοιτητές ξεκινούν για το Πολυτεχνείο. Τα συνθήματα και τα τραγούδια συνεχίζονται και καθώς το πλήθος των φοιτητών αυξάνει, γίνεται “κατάληψη” της νησίδας της οδού Πατησίων και του απέναντι πεζοδρομίου. Η κατάληψη έχει μόλις αρχίσει, αν και καμία συνέλευση δεν έλαβε σχετική απόφαση. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου έρχεται αυθόρμητα, ως αποτέλεσμα όμως μίας καλά οργανωμένης πορείας, με τους φοιτητές να επιδεικνύουν θαυμαστές ικανότητες αυτοοργάνωσης και συντονισμού.
Από το μεσημέρι της Τετάρτης, εκατοντάδες άτομα συγκεντρώνονται γύρω από το Πολυτεχνείο, φωνάζοντας συνθήματα που εκφράζουν την αντιδικτατορική, αλλά και την αντιαμερικανική διάθεση του λαού, όπως: “Έξι χρόνια αρκετά, δεν θα γίνουνε εφτά”, “Απόψε πεθαίνει ο φασισμός”.
Ιδιαίτερα δημοφιλές είναι το σύνθημα “Δεν σε θέλει ο λαός, παρ’ τη Δέσποινα και μπρος”, σύνθημα που αναφερόταν στον δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλο και τη σύντροφό του, καθώς και το σύνθημα “Μαρκεζίνη μασκαρά”.
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου ξυπνά συναισθήματα συμπαράστασης σε όλους τους Αθηναίους, που σπεύδουν να προσφέρουν τρόφιμα, τσιγάρα, φάρμακα, χρήματα στους φοιτητές και να φωνάξουν μαζί τους συνθήματα.
Ανάλογες καταλήψεις λαμβάνουν χώρα και στα πανεπιστημιακά κτίρια της Πάτρας και της Θεσσαλονίκης, όπου οι φοιτητές φωνάζουν το σύνθημα “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία”.
Την Παρασκευή, όλη η Αθήνα παρουσιάζει εικόνα ξεσηκωμένης πόλης. Από τα παράθυρα σπιτιών, ακούγονται εκπομπές του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου, των “ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών”. Κατά χιλιάδες οι διαδηλωτές προσεγγίζουν το Πολυτεχνείο, από την Πατησίων και τη λεωφόρο Αλεξάνδρας.