του Γιώργου Αναγνωστόπουλου
Τι στα αλήθεια είναι δικό μας
για να φοβόμαστε μήπως το χάσουμε;
Στο τέλος δε μένει τίποτα!
Τίποτα!
Παρά μόνο μια βαθειά,
πολύ βαθειά σιωπή.
Τόσο, που θα έλεγε κανείς
πως η ζωή δεν ανήκει στον εαυτό της
παρά μόνο ως φενάκη.
Και όμως, μες στο αδρή πορφυρόχρωμο σούρουπο
πόσο γλυκά γεμίζουν όλα στην ωριμότητα τους!