«..θα σου το φαν το ρημάδι κι έβαλε κρύο
χειμώνας σε λίγο θα ‘χουμε εκλογές
σ’ αρέσουν οι εκλογές κοσμάκης λόγος χαβαλές
σου φαίνεται σπουδαίο που ψηφίζεις, ανταριάζεσαι και ρωτάς
Τι θα κάνουμε φέτο».
Με αυτούς τους στίχους της Κατερίνας Γώγου, ναι της αναρχικής ποιήτριας, ξεκινώ «προβοκατόρικα» γιατί θέλω πρώτα- πρώτα να απευθυνθώ στα νέα παιδιά, που ασφυκτιούν μέσα στη φυλακή μιας απέραντης οθόνης και που αποκαλούν το ένα το άλλο «μπρο» αποκαλύπτοντας την ανάγκη τους να νιώσουν αδέρφια μέσα στην ερημιά και την αποξένωση ενός κόσμου που δε διάλεξαν. Τι σημασία έχει αν δε γνωρίζουν τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου:
«Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
Για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου
Απ’ τον κόσμο
Εμείς τραγουδάμε
Για να σμίξουμε τον κόσμο»
Ή τον σπουδαίο ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, που λέει «είναι όμορφη η ζωή αδερφέ μου», τον Τούρκο ποιητή από τη γείτονα χώρα που δοκιμάζεται σκληρά, αλλά η αλληλεγγύη των δύο λαών μας αποδεικνύει περίτρανα πως πάντα ο λαός σώζει το λαό.
Ή την κατάληξη στο ποίημα της Γώγου: «Και δε μ’ ακούς πια. Το Κ.Κ. ρε μάνα…». Γιατί η ποίηση θα είναι πάντα αδερφή της επανάστασης και πρωτοξαδέρφη της αντίστασης.
Γιατί με το ΚΚΕ στις εκλογές;
Διότι:
- θεωρώ πως η μετάλλαξη του φιλελευθερισμού είναι πλέον πασίδηλη καθώς το κεφαλαιοκρατικό – καπιταλιστικό σύστημα αγγίζει τα ιστορικά του όρια. Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε ελπίδα οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές να τολμήσει να βάλει φρένο στην ασυδοσία του κεφαλαίου, στα αρπακτικά funds, να φορολογήσει τα κέρδη των τραπεζών και των επιχειρηματικών ομίλων, να αναδιανείμει τον τεράστιο πλούτο προς όφελος των εργαζομένων και της κοινωνικής συνοχής. Γεγονός που σημαίνει περαιτέρω εκμετάλλευση, ανεργία ή ατελείωτες ώρες κακοπληρωμένης εργασίας, φτωχοποίηση, αστεγία, ακρίβεια, διαφθορά. Ζήσαμε καλύτερα από τους γονείς μας μα τα παιδιά και τα εγγόνια μας αν ΔΕΝ αγωνιστούμε θα ζήσουν χειρότερα από εμάς λόγω κατάργησης των συλλογικών δικαιωμάτων, χωρίς κοινωνική ασφάλιση, ουσιαστική εκπαίδευση, δωρεάν υγεία, σύνταξη. Σε δραματικές συνθήκες κλιματικής κατάρρευσης, ιμπεριαλιστικών πολέμων, υποχρεωτικής μετανάστευσης εξαιτίας της αχαλίνωτης επιδίωξης κέρδους στον καπιταλισμό.
- παρατηρώ πως η πολιτική υποχωρεί και δίνει τη θέση της σε μια διαχείριση των κοινωνικών αναγκών που προσαρμόζεται στις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, δίχως να τις αμφισβητεί και άρα να επιχειρεί να τις αλλάξει. Η θέση των αδύναμων οικονομικά συνανθρώπων μας, των ατόμων με αναπηρία, των γυναικών, των συνταξιούχων, των μικροεπαγγελματιών, των μικροϊδιοκτητών γης, των μισθωτών, όλων των εργαζόμενων δεν βελτιώνεται με γλίσχρα επιδόματα, pass και άλλες αστειότητες.
- διαπιστώνω πως είναι η χειρότερη περίοδος στην Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και θλίβομαι για την υιοθέτηση της θεωρίας των δύο άκρων και από τα κεντροαριστερά κόμματα. Μιας ανιστόρητης θεωρίας που εξισώνει τους εργατικούς αγώνες και τη δυναμική του εργατικού κινήματος με τη φασιστική βία προωθώντας συνάμα τη διαστρέβλωση νοημάτων και εννοιών, όπως για παράδειγμα της έννοιας του ριζοσπαστισμού, που ενώ εμπεριέχει έντονη κοινωνική κριτική και αντιπαρατίθεται de facto στον καπιταλισμό αποδίδεται σκοπίμως στη φασιστική ακροδεξιά.
- αγανακτώ με τον σύγχρονο πολιτικό λόγο που προσπαθεί να ξαναγράψει την ιστορία λειτουργώντας εσκεμμένα για να εξουδετερώσει τις κοινωνικές αντιστάσεις που αντιμάχονται το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Ο ιστορικός αναθεωρητισμός και ο αντικομμουνισμός – ο οποίος αντικομμουνισμός εντείνεται και πάντα είναι ο προπομπός των πιο αυταρχικών μεθοδεύσεων – είναι εχθροί για το σύνολο της κοινωνίας μας.
- αγωνιώ για τον πολιτισμό, για το άδηλο μέλλον των γραμμάτων, για την απαξίωση των ανθρώπων της Τέχνης. Αντί για έναν πολιτισμό της αμφισβήτησης ενάντια στην υποβόσκουσα εξαχρείωση, στη χυδαιότητα της εμπορευματοποίησης των πάντων, στην εισβολή του κιτς, στη μεγιστοποίηση του κέρδους και όλων όσων εξανδραποδίζουν τον άνθρωπο. Αντί για έναν πολιτισμό της ελευθερίας με τον άνθρωπο πάντα στο επίκεντρο ως απάντηση σε κάθε ερώτηση και απέναντι στους υπέρμαχους της μίας και μοναδικής, «σωστής» πλευράς.
- τρομάζω με την υπέρμετρη έκθεση στα αποκαλούμενα social media, με την εκπόρνευση της εικόνας του καθενός μας με διαφημιστή μάλιστα τον ίδιο του τον εαυτό. Με τη χυδαία επίδειξη πλούτου, με την ισοπέδωση της διαφορετικότητας σε μία κόλαση του Όμοιου, με την αποθέωση του χρήματος, με την υποχώρηση των ουμανιστικών αξιών, με την πλημμυρίδα των πληροφοριών αντί της αναζήτησης αληθινής, στέρεης γνώσης.
- για όλα τα παραπάνω πιστεύω πως είναι ανάγκη να επαναφέρουμε στο προσκήνιο το πρόταγμα του κομμουνισμού, την κομμουνιστική «υπόθεση» και τη φιλοσοφία της διαλεκτικής – όπως εξάλλου το θέτει και ο Γάλλος φιλόσοφος Alain Badiou – ως εναλλακτική πρόταση πολιτικής χειραφέτησης που ξεφεύγει από το πρότυπο της αστικής δημοκρατίας με όραμα μια άλλη κοινωνία, σοσιαλιστική.
- θαυμάζω και εκτιμώ τους κομμουνιστές για την ανιδιοτέλεια τους, τη γενναιότητα τους να διαφοροποιούνται μέσα στη γενική ισοπέδωση, τη μαχητικότητα του ΠΑΜΕ, το θάρρος τους να αγωνίζονται για οικουμενικά και πανανθρώπινα ιδανικά όπως είναι η ειρήνη, την αισιοδοξία τους πως ένας κόσμος καλύτερος είναι εφικτός, τη διεθνιστική αλληλεγγύη τους, τη δύναμή τους να προτάσσουν το «εμείς» αντί του «εγώ» και είθε να τα καταφέρω να απαλλαγώ στο εξής από τη χρήση του πρώτου ενικού προσώπου.
Ευχαριστώ για την τιμή της πρότασης για συμπόρευση, η οποία δεδομένων των αντικειμενικών δυσκολιών μου θεωρώ ότι σημασιοδοτεί επίσης την ανάγκη συμμετοχής όλων μας και την ενδυνάμωση του αναπηρικού κινήματος.
Σωτηρία Μαραγκοζάκη
δημοσιογράφος- συγγραφέας
Υποψήφια βουλευτής με το ΚΚΕ στο νομό Έβρου