Κάποιοι στα μέρη μας, αντί να σκέπτονται πως θα τείνουν χείρα βοηθείας στους πληγέντες της Τουρκίας άρχισαν τους πανηγυρισμούς.
Του Χρήστου Ξανθάκη
Κάτσε μισό λεπτό να θυμηθώ εκείνη τη νοστιμιά του Πάουλο Κοέλιο, μισό είπα, έλα μου ‘ρχεται, ώπα τη θυμήθηκα:
«Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις!»
Ενδιαφέρον απόφθεγμα αν μη τι άλλο, που έχει υιοθετηθεί από μεγάλο αριθμό ευκολόπιστων πλασμάτων. Και στην ελληνική εκδοχή του θα μπορούσε να πάει κάπως έτσι:
«Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα!»
Συγγνώμη δηλαδή, αλλά δεν είναι και τόσο υπερβολή. Το βλέπουμε από χτες το πρωί που ξυπνήσαμε με το σεισμό σε Τουρκία και Συρία, με τον εξαιρετικά φονικό σεισμό σε Τουρκία και Συρία που αφήνει πίσω του χιλιάδες θύματα. Και κάποιοι στα μέρη μας, αντί να σκέπτονται πως θα τείνουν χείρα βοηθείας στους πληγέντες άρχισαν τους πανηγυρισμούς γιατί ο Γιαχβέ, η φύση, το σύμπαν τέλος πάντων έστησε στη γωνία του Τούρκους και τους εκτέλεσε. Διότι έπρεπε να τους εκτελέσει, τέτοιοι που είναι, εγκληματίες και φονιάδες, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο, από τον πιο ασήμαντο ως τον πιο προβεβλημένο, από τον πιο φτωχό ως τον πιο πλούσιο, όλοι η Τούρκοι μια γενιά και μια κατάρα. Κάπως σαν εκείνο το αμερικάνο ρητό, που ξεστομίζουν κάθε τρεις και λίγο για τους Μεξικάνους μετανάστες (και για τα κουμμούνια και για τους πάσης φύσεως διαφορετικούς) οι φανατισμένοι μπιστολάδες του Τέξας:
Σκοτώστε τους όλους κι αφήστε τον Θεό να τους ξεδιαλέξει!
Να τους καθαρίσουμε εν ολίγοις και όταν φτάσουν στον άλλο κόσμο, θα αναλάβει το Υπέρτατο Ον να κάνει τη διαλογή μεταξύ δικαίων και αδίκων και να στείλει κάποιους στον Παράδεισο και κάποιους άλλους στην Κόλαση. Καθαρές δουλειές, καθαρά χέρια, καθαρά μυαλά…
Η γιαγιά μου, πάντως, που είχε χάσει τη μισή της φαμίλια απ’ τους Τούρκους στη Μικρασιατική καταστροφή, δεν είχε αντιδράσει έτσι όταν η μητέρα μου έριξε την ιδέα ενός ταξιδιού στην Πόλη. Αμέσως είπε το «ναι», μπήκε στο εκδρομικό λεωφορείο από Τρίκαλα, έκανε τις βόλτες της στο Βόσπορο και μίλαγε τούρκικα με όποιον και όποια έβρισκε μπροστά της. Μπορεί να δάκρυσε καναδυό φορές, αυτό μας έλειπε, αλλά μίσος και κακία δεν έβγαλε. Εξήντα χρόνια αργότερα, την είχε πια χωνέψει την τραγωδία την οικογενειακή και την εθνική. Και κοίταζε μπροστά, κοίταζε τα παιδιά της και τα εγγόνια της…
Εδώ, πάλι, ο επικεφαλής της Ελληνικής Λύσης και υποψήφιος κυβερνητικός εταίρος Κυριάκος Βελόπουλος έκανε ένα μάλλον φρικιαστικό γκάλοπ στο τουίτερ, ρωτώντας το εξής:
«Το να στείλουμε βοήθεια στην Τουρκία είναι πολιτισμένη ανθρώπινη πράξη, όπως και οι σφαγές και οι βιασμοί που κάνουν οι βάρβαροι Τούρκοι (κάθε εισβολέας) όταν εισβάλλουν σε άλλη χώρα (βλέπε ΚΥΠΡΟΣ). ΕΡΩΤΗΜΑ: ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΒΟΗΘΕΙΑ;»
Το κατέβασε, βέβαια, όταν τον πήρανε στο κοντό οι τουιτεράδες και λίγο αργότερα το κόμμα του έβγαλε ανακοίνωση υπέρ της αλληλεγγύης και της ανθρωπιστικής βοήθειας. «Αφού της ζητηθεί», φυσικά, μην τρέξουμε κιόλας να εξυπηρετήσουμε τα μεμέτια…
Θα μπορούσε να είναι κωμωδία, μάλιστα, θα μπορούσε να βγάζει γέλιο η στάση του Κυριάκου του κηραληφέως και η λύσσα των τουρκοφάγων, αν δεν υπήρχαν οι χιλιάδες των νεκρών και οι δεκάδες χιλιάδες των τραυματιών. Τώρα, παγώνουν τα χάχανα και η ευθυμία πάει περίπατο. Και αναρωτιέσαι πως διάολο ζεις παρεάκι στον ίδιο τόπο, στην ίδια γειτονιά, στην ίδια πολυκατοικία με κάτι τέτοιους τύπους. Που σήμερα βλέπουν τον εχθρό στην απέναντι ακτή του Αιγαίου και αύριο θα τον βλέπουν στον ίδιο τόπο, στην ίδια γειτονιά, στην ίδια πολυκατοικία. Κάπως θα τους έχεις θίξει κι εσύ, κάποια κουβέντα θα έχεις πει, κάποια χειρονομία θα έχεις κάνει, κάποιο ρούχο παράξενο θα έχεις φορέσει. Και στην ώρα την κρίσιμη, όταν κρέμεσαι στην άκρη του γκρεμού, αντί να σου απλώσουν το χέρι θα σου δώσουν μια κλωτσιά. Εικοστός πρώτος αιώνας κατά τ’ άλλα, η ανθρωπότητα ετοιμάζεται να κατακτήσει τον Άρη και την πυρηνική σύντηξη…
Αρθρο του Χρήστου Ξανθάκη στο newpost.gr