Μόνος εσύ,
του Απόλλωνα καμάρι,
προέβαλες δριμύς,
ζώντας λιτά μέσα στου χρόνου την αυλή.
Σείεται η γης, πλαταίνει.
Πνεύμα μαχητικό, ακατάβλητο,
φωτίζει τις ζωές μας.
Τι δρασκελισμός ανάλαφρος!
Τι αχός πανάρχαιος!
Τη σκέψη μας ορθώνει μες το αλώνι της ζωής.
Στην έκπαγλη ωραιότητα του νου και της μορφής
διείδες όσο κανείς το πέρας του απείρου.
Ω μα τον Δία!
Αλίμονο… τώρα στο βλέφαρο της μέρας το δέμας παραιτήθη.
Και η απουσία σου σπαρακτικά θεριεύει το μεγαλείο της σιωπής.
Μα να! η σκέψη σου η άταφη,
βεληνεκές μέσα στο άνυσμα του χρόνου.
Παλεύει στεριώνοντας βαθιά το δωρικό που αγάπησες,
το άφθαρτο το κάλος.
Τόσο που η μοίρα του να σφραγισθεί αιώνια.
Υ.Γ. Αφιερωμένο στον Απόστολο Πιερρή, Διευθυντή του Ινστιτούτου Φιλοσοφικών Ερευνών της Πάτρας, που έφυγε από τη ζωή τις ημέρες των εορτών. Έναν ξεχωριστό άνθρωπο, εφάμιλλο των κλασικών, που είχα την ευτυχία να με τιμήσει με τη φιλία του! Η σελίδα όπου μπορείτε ν’ ανατρέξετε στο τεράστιο και σπουδαίο έργο του: http://philosophical-research.org/
Γιώργος Αναγνωστόπουλος