του Γιώργου Αναγνωστόπουλου
Το σκοτάδι είναι βαθύ και οι εικόνες χάνονται σαν φαντάσματα στο πηγάδι της λήθης.
Ωστόσο ακόμα θυμάμαι αυτούς που με λύσσα κατέστρεφαν τον πολιτισμό, τους ναούς, τ’ αγάλματα και τα ιερά μας, γιατί τα θεωρούσαν βέβηλα.
Τα βουνά, τα άλση και τα ποτάμια πονούσαν, γιατί οι νεράιδες, τα ξωτικά και οι νύμφες τα είχαν εγκαταλείψει.
Οι άνθρωποι μέσα στη λύπη τους είχαν μάθει μόνο να πενθούν για όσα αγάπησαν και η δύναμη της πειθούς έγινε μωρία.
Μα να που την πιο μαύρη στιγμή της νύχτας είχε αρχίσει ήδη το ξημέρωμα της αναγέννησης.
Τι υπάρχει τώρα μέσα σε αυτόν τον εξαίσιο κήπο;
Υπάρχουν τα πάντα, εκτός από το δέντρο της γνώσης.
Η ματαιοδοξία εξαργυρώνει πια την ευτυχία της πάνω στο ψηφιοποιημένο μάρμαρο της ιστορίας.
Ενώ στο κέντρο του μεσημεριού έχει αρχίσει και πάλι να νυχτώνει.
