της Γιώτας Αγαπητού
Η ζωή του καθενός είναι μία ιστορία φτιαγμένη απ’ όνειρα και επιθυμίες. Η Τζένη, μία εικοσιδιάχρονη κοπέλα πτυχιούχους της φιλοσοφικής Αθηνών, ζει με τους γονείς και τους παππούδες της, σ’ ένα νεοκλασικό κτήριο επί της οδού Ασκληπιού 125. Οι γονείς της δουλεύουν εδώ και χρόνια στην οικογενειακή τους επιχείρηση, ένα παλιό βιβλιοπωλείο με μεγάλη ιστορία κοντά στο σπίτι τους, στην Ακαδημίας. Ένας χώρος όπου συναντιόνταν τακτικά σπουδαίοι πνευματικοί άνθρωποι. Αν και με το πέρασμα των χρόνων έχασε την παλιά του αίγλη, συνεχίζοντας όμως να είναι σημείο αναφοράς για τους ελάχιστα εναπομείναντες σκεπτόμενους ανθρώπους αυτού του τόπου.
Η Τζένη αν και πέρασε πολλά από τα απογεύματά της σε αυτό το πνευματικό μελίσσι, έχοντας την τύχη να γνωρίσει σπουδαίες προσωπικότητες του πνεύματος, παρ’ όλα αυτά δεν ήθελε να συνεχίσει να δουλεύει εκεί για πάντα. Με το Στέφανο γνωρίστηκε πριν τέσσερα χρόνια, όταν πήγε να δουλέψει εθελοντικά σ’ ένα κέντρο στήριξης αστέγων, όπου και κείνος προσέφερε εκεί εθελοντικά της υπηρεσίες του.
Ο Στέφανος ήταν τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος από την Τζένη, τελειόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών. Ονειρευόταν πως κάποτε θα κατάφερνε να παρουσιάσει και αυτός τη δική του έκθεση ζωγραφικής και χαρακτικής σε μεγάλες γκαλερί του κόσμου. Στην Αθήνα ήρθε στα δεκαοχτώ του από τα Τρίκαλα για να σπουδάσει και από τότε δεν ξαναγύρισε ποτέ. Για να βγάλει τα προς το ζην δούλευε σε μία καφετέρια ως μπάρμαν κάπου στην Πανόρμου. Ένα στέκι όπου η Τζένη με τους φίλους της σύχναζαν συχνά.
Εκείνη έκανε παρέα σχεδόν αποκλειστικά με άτομα από τη σχολή της, όπου οι ανησυχίες και τα ενδιαφέροντα ήταν σχεδόν κοινά. Λάτρευε την οικογένειά της από την οποία είχε κληρονομήσει την αγάπη που είχε για το διάβασμα. Μία οικογένεια άκρως πολιτικοποιημένη που έζησε, όπως και όλη η Ελλάδα, τις στιγμές πολιτικού πάθους και πόλωσης αντιτιθέμενων πολιτικών ιδεολογιών στη δεκαετία του 80. Κάτι το οποίο την έκανε να ονειρεύεται την μελλοντική ενασχόληση της με την πολιτική. Δυστυχώς όμως, όταν η Ελλάδα μπήκε εξαιτίας λάθος πολιτικών επιλογών στο σκοτεινό λαβύρινθο της κρίσης – κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής – τ’ όνειρο της αυτό γκρεμίστηκε.
Η Τζένη μέσα από τον εθελοντισμό συνέχισε να βοηθάει ανθρώπους που πραγματικά είχαν ανάγκη, οι οποίοι προσέφεραν ως αντάλλαγμα ένα τεράστιο ευχαριστώ από καρδιάς. Τα θέματα που απασχολούσαν την ίδια και τις παρέες της, πέρα από τα πράγματα που ενδιέφεραν ανθρώπους της ηλικίας της, ήταν και ζητήματα που είχαν να κάνουν με τις τελευταίες γεωπολιτικές εξελίξεις σε σχέση με την ευρύτερη περιοχή γύρω από την Ελλάδα.
Η ίδια, όπως και οι φίλοι της, πίστευαν στην ειρηνική συνύπαρξη των λαών, την αλληλοκατανόηση και αλληλεγγύη πέρα από οικονομικά και θρησκευτικά συμφέροντα. Ενώ τα Σαββατόβραδα ήταν σχεδόν αφιερωμένα σε βόλτες που στο τέλος κατέληγαν σε κάποιο μπαράκι στο Γκάζι, το Θησείο, το Μεταξουργείο ή στα Εξάρχεια. Ωστόσο, υπήρχαν και άλλα στέκια σε αυτές τις περιοχές που χρησιμοποιούνταν από τη νεολαία ως χώροι καλλιτεχνικής ανάδειξης και δημιουργικής σκέψης, στα οποία σύχναζε η Τζένη με τους φίλους της.
Με το Στέφανο, όταν και οι δυο τους είχαν ελεύθερο χρόνο, πήγαιναν σινεμά, έχοντας αγκαλιά ο ένας τον άλλο. Σχεδίαζαν να φύγουν για πάντα στο εξωτερικό και να συνεχίσουν τη ζωή τους εκεί. Γνώριζαν όμως ότι θα ήταν μία απόφαση που θα πλήγωνε τους δικούς τους.
Η Τζένη είχε μία πολύ όμορφη σχέση με τους γονείς της. Ήταν δύο νέοι άνθρωποι γύρω στα πενήντα πέντε, με προοδευτικές απόψεις για τη ζωή, οι οποίοι λάτρευαν την κόρη τους αφήνοντάς την ελεύθερη από παιδί ώστε να νιώθει υπεύθυνη για τις πράξεις της. Γι’ αυτό κι εκείνη ένοιωθε την οικογένειά της ως το απάνεμο λιμάνι της. Τη σχέση της με το Στέφανο την έμαθαν από την πρώτη σχεδόν στιγμή, αγκαλιάζοντάς τον σαν δικό τους παιδί και δίνοντας τη συγκατάθεσή τους στην απόφαση τους να συγκατοικήσουν.
Εξάλλου, η Τζένη ένοιωθε ότι ήταν πια καιρός να στηριχθεί οικονομικά στα πόδια της, παραδίδοντας μαθήματα σε παιδάκια του δημοτικού. Ονειρευόταν και κείνη κάποτε ν’ αποκτήσει τα δικά της παιδιά. Πίστευε ότι ο Στέφανος θα γινόταν καλός πατέρας και σύντροφος, όλα όμως αυτά δεν ήταν στα άμεσα σχέδιά τους. Προτεραιότητα για εκείνη ήταν να περνάει καλά και να συνεχίσει τις σπουδές της, έχοντας πάντα δίπλα της το Στέφανο, τον οποίο λάτρευε.
Οι δυο τους είχαν κοινά ενδιαφέροντα. Μάλιστα πολλές φορές εκείνος βάζοντας στη διαπασών παλιά Ροκ κομμάτια, μαγείρευε τα βράδια γι’ αυτήν και τους φίλους τους. Κάνοντας τη να λέει με περηφάνια ότι ο Στέφανος έκτος από καλός ζωγράφος, είναι και καλός μάγειρας.
Η Τζένη με το Στέφανο είχαν αποφασίσει λίγο πριν φύγουν για το εξωτερικό να επισκεφτούν τους γονείς του στα Τρίκαλα. Οι γονείς του, τούς έβλεπε τακτικά, γνώριζαν για τη σχέση του. Άνθρωποι της επαρχίας, συντηρητικοί, πίστευαν ότι ο γιος τους ήταν πολύ μικρός για μία τόσο μεγάλη απόφαση και δέσμευση. Με τη Τζένη είχαν μιλήσει αρκετές φορές στο τηλέφωνο, γι’ αυτό και ανυπομονούσαν να τη γνωρίσουν και από κοντά. Το νεαρό ζευγάρι αποφάσισε ότι τελικά θα έφευγε στη Γαλλία. Εκείνη θα έκανε μεταπτυχιακό στη Σορβόννη και αυτός θα παρακολουθούσε μαθήματα ζωγραφικής. Ίσως μάλιστα αργότερα, αν τα πράγματα πήγαιναν καλά, να παρουσίαζε μία δική του έκθεση με τα έργα του, εκπληρώνοντας έτσι το μεγάλο του όνειρο.
Έμειναν στο σπίτι των γονιών του σχεδόν δεκαπέντε μέρες, κάνοντας τους απέραντα ευτυχισμένους. Όταν ήρθε όμως η ώρα του αποχωρισμού από το πατρικό του, οι κουβέντες σιωπηλά έδωσαν τη θέση τους στη συγκίνηση και τα δάκρυα. Το μόνο που απάλυνε τον πόνο του αποχωρισμού ήταν η υπόσχεση των παιδιών πως θα τους επισκεφτούν σύντομα. Η μέρα που θα έφευγαν για το εξωτερικό είχε φτάσει. Το ζευγάρι θέλησε την τελευταία εκείνη ημέρα του να την περάσει στην Αθήνα, κάνοντας βόλτα σε αγαπημένα μέρη της πόλης. Εξάλλου, σε λίγες ώρες η Τζένη με το Στέφανο θ’ άνοιγαν τα φτερά τους για να πετάξουν μακριά και ίσως για πάντα.