Ζωή είναι ότι τρώγεται
και μας τρώει ταυτόχρονα.
Είναι ένα αδηφάγο τέρας στο χείλος της αβύσσου
που καταβροχθίζει την ύπαρξη.
Κάθε αντίσταση μάταιη
και οι αγώνες μας περιττοί.
Ωστόσο η εγκατάλειψη δεν είναι παρά ένας πρόωρος θάνατος,
σαν ένας έκπτωτος άγγελος τ’ ουρανού
που σκεπάζει τις προσευχές μας.
Μα τις νύχτες ξέρει να γέρνει απαλά στο προσκέφαλο,
όπως το αντεστραμμένο κοχύλι,
για ν’ αγκαλιάσει με τις γκρίζες φτερούγες του τις θαμμένες μας μνήμες.
Εκεί,
μέσα στο αβέβαιο,
στο ρευστό,
στο ευμετάβλητο σύμπαν του ονείρου.
Εκεί όπου το εγώ χάνει τα όριά του,
η ανθρώπινη θύμηση εξομολογείται με σπασμένη φωνή τα περασμένα,
φυλλομετρώντας ξανά και ξανά,
τις αλησμόνητες μέρες που έφυγαν
σ’ έναν ξένο πια γι’ αυτήν εαυτό
Αναγνωστόπουλος Γιώργος