του Γιώργου Αναγνωστόπουλου
Ο Κύριακ Κούλιτζ είχε φτάσει εδώ και αρκετή ώρα στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας. Ο ουρανός ήταν ξάστερος και τ’ αστέρια λαμπύριζαν ψηλά στον ουρανό σαν διαμάντια. Ωστόσο, αν και Απρίλιος μήνας, ένιωθε το κρύο να πιρουνιάζει όλο του το κορμί. Δηλαδή σχεδόν όλο. Οι γιατροί του είχανε πει πως όλο αυτό δεν ήταν παρά ένα απλό μεταβατικό σύμπτωμα, το οποίο οφείλονταν στην έκκριση κάποιων ορμονών, κυρίως στις χαμηλές θερμοκρασίες. Με τον καιρό όμως θα υποχωρούσε φυσιολογικά. Παρόλα αυτά του επισήμαναν την αποφυγή έκθεσης του στο κρύο τουλάχιστον για τους πρώτους έξι μήνες, καθώς θα μπορούσε ίσως να προκαλέσει μείωση της αιμάτωσης του εγκεφάλου.
Ο Κούλιτζ μετά από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας αποφάσισε να γίνει πειραματόζωο μίας μυστικής ιατρικής ομάδας που πειραματίζονταν επάνω σε ανθρώπους με ανίατες ασθένειες μέσα από την ανάπτυξη της βιοϊατρικής τεχνολογίας. Βρισκόταν ήδη τρεις μήνες σε καραντίνα, αν και τριπλά εμβολιασμένος, όταν κόλλησε εκείνο τον ιό που θα τον έστελνε απευθείας στη μονάδα εντατικής θεραπείας, αλλά στην πορεία έμελε να του αλλάξει όλη του τη ζωή. Είχε ακούσει πως ο συγκεκριμένος ιός κατασκευάστηκε μυστικά σε εργαστήρια της Ασίας, ενώ δημοσιογραφικά Avatar τεχνητής νοημοσύνης συνέχιζαν να προπαγανδίζουν ψευδώς καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας πως τον μετέφεραν στον άνθρωπο εκτυπωμένα οικιακά έντομα βρώσης. Όπως αποδείχτηκε αργότερα όλα αυτά ήταν μία καλοστημένη απάτη. Έτσι, προκειμένου οι φαρμακοβιομηχανίες να κερδοσκοπήσουν σε βάρος του κόσμου, κατάφεραν να επιβάλλουν υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, προβάλλοντας τοξικές και ψευδείς πληροφορίες στα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπως την καταγραφή όλων των θανάτων από food-virus, για όσους είχαν προσβληθεί από τον ιό, ακόμη κι αν επρόκειτο για κάποιο αυτοκινητιστικό δυστύχημα ή για έμφραγμα. Το χειρότερο όμως ήταν η διάδοση φωτογραφιών όπου απεικόνιζαν εκατοντάδες φέρετρα, δήθεν εξαιτίας του ιού, αποβιωσάντων της Υποσαχάριας Αφρικής, που όμως αποδείχτηκε τελικά πως ήταν τραβηγμένες από ναυάγιο μεταναστών στη Βόρεια Κορέα.
Όταν άρχισε να επανέρχεται στους φυσιολογικούς του ρυθμούς οι γιατροί του ξεκαθάρισαν πως δεν πρόκειται να ξαναπερπατήσει. Από τη μέση και κάτω δεν ένιωθε πια το σώμα του. Ο Κύριακ στο άκουσμα αυτής της είδησης ψυχολογικά είχε καταρρεύσει. Σταμάτησε πια να τρώει και να πίνει. Σκεφτόταν πως θα έκανε τα πάντα για να ξανασταθεί στα πόδια του. Τότε ήταν που τον πλησίασε με απόλυτη μυστικότητα ο Άντωνι Κάουτσι. Ένας ξερακιανός καθηγητής και σύμβουλος υγείας, ο οποίος του είπε πως θα μπορούσε εάν ήθελε να συμμετάσχει ως πειραματόζωο σε μία ερευνητική ομάδα η οποία εξειδικεύονταν επάνω σε τέτοιου είδους ανίατες ασθένειες. Ο Κούλιτζ αναθάρρησε. Εξάλλου δεν είχε κανέναν να τον περιμένει. Ζούσε μόνος του εδώ και αρκετά χρόνια, δηλαδή από τότε που πέθαναν οι δικοί του. Δεν είχε να δώσει λογαριασμό σε κανέναν. Έτσι, χωρίς δεύτερη κουβέντα δέχτηκε. Την επέμβαση ανέλαβε μία ιατρική ομάδα με επικεφαλής τον ίδιο τον καθηγητή βιοϊατρικής τεχνολογίας Άντωνι Κάουτσι, η οποία εξειδικεύονταν στη μεταπήδηση μνήμης μέσω της μεταφοράς μορίων RNA από το ένα πειραματόζωο στο άλλο. Οι γιατροί του είχαν ξεκαθαρίσει βέβαια πως ο μόνος δότης που είχε βρεθεί ήταν μία γυναίκα νεαρής ηλικίας και πως θα έπρεπε να το σκεφτεί πολύ καλά πριν δεχτεί. Εντούτοις για τον Κύριακ η απόφαση αλλαγής φύλου ήταν κάτι που πάντα τον εξίταρε. Λόγο της μικρόσωμης εμφάνισής του δεχόταν συχνά μπούλινγκ από τους συμμαθητές του. Έτσι, από παιδί έμαθε να κρύβει τα συναισθήματά του και σταδιακά αποσύρθηκε στον εαυτό του. Κάθε βράδυ όμως πριν πέσει για ύπνο ικέτευε τον Θεό όταν θα ξυπνούσε να τον μετατρέψει σε κορίτσι και να που τώρα τ’ όνειρό του γινόταν πραγματικότητα. Αντίθετα ο πατέρας του, ο Βολοντίρ, ήταν ένας εύσωμος και σκληρόπετσος άνθρωπος, που έζησε δύσκολα χρόνια στη μητέρα πατρίδα. Μετά το τέλος του πολέμου αποφάσισε να νοικοκυρευτεί και να εγκατασταθεί με την οικογένειά του μόνιμα στην Ελλάδα, όπου ξεκίνησε καριέρα ηθοποιού, παίρνοντας μέρος ως κονφερασιέ σε νυχτερινά κέντρα διασκέδασης. Στην δουλειά του ήταν αρκετά καλός. Κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων έβγαινε στην πίστα και σκάρωνε διάφορα ομοιοκατάληκτα στιχάκια ή μιμούνταν σημαντικούς πολιτικούς, διασκεδάζοντας το κοινό με τ’ αστεία του. Στην αληθινή του ζωή όμως ήταν ανήσυχος κι ευέξαπτος άνθρωπος και πολλές φορές θύμωνε με τον γιο του που δεν τον έμοιαζε στο παραμικρό. Αυτό έκανε τον Κύριακ να κλείνεται ακόμη περισσότερο στον εαυτό του, καθώς και η μάνα του από φόβο έπαιρνε συχνά το μέρος του πατέρα.
Το ρολόι έδειχνε λίγο πριν της εννέα. Σε λίγο θ’ ακουγόταν το Χριστός Ανέστη. Λόγω της υπερμετάδοσης του ιού, κυρίως τις μεταμεσονύκτιες ώρες, όπου τα οικιακά έντομα βρισκόταν σε έξαρση όπως λέγανε, η Ανάσταση μετατοπίστηκε από τις επίσημες πολιτειακές και θρησκευτικές αρχές τρεις ώρες νωρίτερα. Ο Κύριακ Κούλιτζ, τώρα πια Ολέξια, σε λίγο θ’ άναβε τη λαμπάδα του. Όμως ήδη μέσα του εδώ και μερικούς μήνες βίωνε χωρίς δυσφορία τη δική του ξεχωριστή Ανάσταση σε άλλο κορμί.