Ένας σκύλος που συγκινούσε τους ανθρώπους

της Γιώτας Αγαπητού

Χαίρεται! Αυτή τη φορά θα θελα να σας διηγηθώ μία ιστορία αλλιώτικη από τις άλλες. Μια ιστορία για τον Λέλο, ένα αδέσποτο ημίαιμο Λαμπραντόρ, σύμβολο για πολλά χρόνια μίας πόλης που αγαπούσε και φρόντιζε τ’ αδέσποτα. Ο Λέλος ήταν ένα από αυτά τα απροσδιορίστου ηλικίας αδέσποτα που δε γνώριζε κανείς για το πώς βρέθηκε στην πόλη. Ένα σκυλί με μεγάλη  ουρά, όχι ιδιαίτερα μεγαλόσωμο, αλλά με μεγάλα παιχνιδιάρικα και μελαγχολικά μάτια. Το χρώμα του ήτανε μπεζ, παρόλο που με τα χρόνια και την απλυσιά είχε χάσει τη λάμψη του.

Τις περισσότερες ώρες της ημέρας του άρεσε να τεμπελιάζει στο κεντρικό πάρκο της πόλης, ένα σημείο συνάντησης ανθρώπων κάθε ηλικίας. Τα γύρω μαγαζιά της περιοχής πάντα είχαν εύκαιρη μία λιχουδιά για κείνον, αλλά και για τ’ άλλα αδέσποτα της περιοχής.

Ο Λέλος ο κοπρίτης, έτσι τον φώναζε χαϊδευτικά ο κόσμος, ήταν πολύ αγαπητός. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, κυρίως όμως οικογένειες με μικρά παιδιά, προσπάθησαν να τον υιοθετήσουν. Μάταια όμως. Εκείνος παρόλο που αγαπούσε τα παιδιά και έπαιζε μαζί τους στο δρόμο, αγαπούσε πιο πολύ την ανεξαρτησία του.

Την εποχή του ζευγαρώματος, επειδή ήταν πολύ εκλεκτικός, σπάνια ζευγάρωνε με άλλη αδέσποτη σκυλίτσα. Βέβαια τα τελευταία χρόνια στην πόλη, όπως και σε ολόκληρη τη χώρα είχαν αυξηθεί τ’ αδέσποτα. Παρέα με άλλα σκυλιά τα κρύα βράδια του χειμώνα έβρισκε καταφύγιο σε γωνιές όπου ο κόσμος έστρωνε κουβέρτες και έβαζε καθαρό νερό και τροφή.

Ο Στέφανος εδώ και λίγο καιρό έχει έρθει στην πόλη ως ασκούμενος δικηγόρος. Εκτός από τη δουλειά του λατρεύει τα ζώα και ιδιαίτερα τ’ αδέσποτα. Ήδη εδώ και αρκετά χρόνια έχει υιοθετήσει τη Ριρίκα, ένα μικρόσωμο θηλυκό Κοκόνι. Η Ριρίκα είναι μία ιδιαίτερα φιλική και προστατευτική σκυλίτσα που λατρεύει το αφεντικό της, αλλά του κάνει ζήλιες όταν εκείνος φέρνει κάποια γυναίκα στο σπίτι. Ο Στέφανος τη μάζεψε από το δρόμο όταν ακόμα εκείνη ήταν κουτάβι. Όταν τη βρήκε ήταν τόσο φοβισμένη που τα σημάδια ανθρώπινης βίας στο κορμί της αντικατοπτρίζονταν και στην ψυχή της. Από εκείνη τη μέρα οι δυο τους έγιναν αχώριστοι φίλοι. Ο Στέφανος την έπαιρνε σχεδόν παντού όπου κι αν πήγαινε. Μάλιστα κάποιες από τις γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του είχαν αποδεχθεί ότι η Ριρίκα ήταν η κυρία του σπιτιού.

Όταν βγαίνανε βόλτα οι δυο τους, εκείνη περπατούσε όλο νάζι και καμάρι στο πλευρό του αφεντικού της. Ο Στέφανος φτάνοντας στην πόλη από την πρώτη κιόλας στιγμή άρχισε να δραστηριοποιείται εθελοντικά στην τοπική φιλοζωική εταιρεία βοηθώντας ζώα που τ’ αφεντικά τους τα θεωρούσαν τώρα πια βάρος.

Ένα φθινοπωρινό απόγευμα του Νοέμβρη ο Στέφανος γυρίζοντας από τη δουλειά παρόλο που ήταν κουρασμένος ακολούθησε τη Ριρίκα που τον περίμενε όπως κάθε μέρα πίσω από την πόρτα με ανυπομονησία. Πριν καλά καλά το καταλάβουν οι δυο τους είχαν ήδη βγει για την καθιερωμένη τους βόλτα στο πάρκο, ένα μέρος όπου ο Λέλος το είχε κάνει σπίτι του εδώ και χρόνια. Η πρώτη συνάντηση του Λέλου με τη Ριρίκα ήταν απροσδόκητη. Τα δύο σκυλιά έδειξαν αμέσως το ένα στο άλλο τη συμπάθειά τους, λόγω τόσο της ευγένειας όσο και της ομοιότητας του χαρακτήρα τους. Κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Στέφανο, ο οποίος το ίδιο κιόλας βράδυ έψαξε να μάθει πληροφορίες για το Λέλο, ένα σκυλί που είχε δει πολλές φορές από τότε που ήρθε στην πόλη, αλλά δεν είχε ασχοληθεί ποτέ μαζί του.

Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα και ενώ ο Στέφανος είχε ήδη αποφασίσει να υιοθετήσει το Λέλο, περνώντας  μαζί με τη Ριρίκα μπροστά από το πάρκο άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και μ’ ένα γαύγισμα της ο Λέλος βρέθηκε μέσα. Τώρα πια ανήκε και αυτός στην οικογένεια. Κάνοντας τις καθιερωμένες ιατρικές εξετάσεις ο Στέφανος βρέθηκε αντιμέτωπος με μία δυσάρεστη έκπληξη. Ανακάλυψε ότι ο Λέλος που ήταν απροσδιορίστου ηλικίας είχε καρκίνο επιθετικής μορφής. Από την πρώτη στιγμή στάθηκε δίπλα στο σκυλί το οποίο άρχισε να κάνει μια σειρά από θεραπείες, μόνο που ο καρκίνος έκανε πολύ γρήγορα μεταστάσεις στα ζωτικά όργανα του Λέλου.

Γέρος και άρρωστος τώρα πια, με μάτια πάντα γεμάτα αθωότητα και καλοσύνη, σαν μάτια νεογέννητου κουταβιού, ο Λέλος έβρισκε χαρά όταν ερχόταν σ’ επαφή μόνο με μικρά παιδιά. Ο εκπαιδευτής ο οποίος είχε αναλάβει την εκπαίδευσή του, τον έβαζε και έπαιρνε μέρος σε προγράμματα επισκέψεων μαζί με άλλα σκυλιά σε σχολεία για παιδιά με ειδικές ικανότητες. Επιτέλους μπορούσε άπλετα να μοιράσει χαρά στα παιδιά που είχαν ανάγκη.

Λίγο πριν το τέλος, ο Λέλος ο κοπρίτης, ο ημίαιμος, ανακάλυψε το σκοπό για τον οποίον είχε έρθει σ’ αυτό τον κόσμο. Να δίνει απλόχερα την αγκαλιά του με τις πατουσίτσες του στα παιδιά που αποζητούσαν αγάπη και στοργή.

Παραμονές πρωτοχρονιάς, ο Λέλος είχε ξαπλώσει στην αγαπημένη του γωνιά μπροστά στο τζάκι, παίρνοντας τον καθιερωμένο μεσημεριανό του ύπνο. Η ώρα περνούσε, η Ριρίκα βλέποντάς τον να μη ξυπνάει άρχισε να γαυγίζει ανήσυχη. Με το στόμα της άρχισε να του τραβάει τ’ αυτιά και την ουρά, ενώ με το ποδαράκι της, σκουντώντας τον, προσπαθούσε να τον ξυπνήσει, μάταια όμως. Ο Λέλος είχε ταξιδέψει στη γειτονιά των σκύλων που υπέφεραν πολύ στη ζωή τους και είχε έρθει η ώρα να ξεκουραστεί, κάτι που έκανε τη Ριρίκα, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, τον πιο δυστυχισμένο σκύλο του κόσμου.