του Γιώργου Αναγνωστόπουλου
Η ταπεινοφροσύνη του άγγιζε τα όρια της αγιότητας.
Ωστόσο η έλλειψη αυτοπεποίθησης τον οδήγησε στο ντιβάνι του εσωτερικού ψυχαναλυτή.
Ήθελε να βρεθεί λέει αντιμέτωπος με τη ζωή του.
Αυτή την Ανάσταση επιδίωκε.
Ποτέ του όμως δε συνάντησε ένα ακρωτήριο.
Μόνο το σφύριγμα των ανέμων,
πάνω στο ταπεινό κατάστρωμα της επιβίωσης.
Θυμάται που και που τα παιδικά του χρόνια.
Μακρινά θαλασσοπούλια που χάθηκαν στον ορίζοντα.
Εκείνος συνεχίζει ακόμα στο πουθενά.
Εντούτοις ένα «Καλό Ταξίδι» έκανε την καρδιά του πάντα να φτερουγίζει,
σαν νιόβγαλτο σπουργίτη μες τις παλάμες της ύπαρξης.
Αυτή η Ανάσταση του χαρίστηκε.
Τώρα ψάχνει μιαν άλλη,
που θα μοιάζει με γλέντι ελληνικό,
βγαλμένο από τις άδηλες πινελιές του Θεόφιλου.
Μία Ανάσταση που θα σημάνει για όλους μία νέα αρχή
γύρω από το πλούσιο τραπέζι της άνοιξης.
Στις συνειδήσεις…
στα Ιδανικά…
στις αξίες.
Μία Ανάσταση χωρίς τη συνθηκολόγηση της ψευδαίσθησης
ή τη διαφυγή της ελπίδας,
αλλά την επίγνωση της ευθύνης για δράση.