του Γιώργου Αναγνωστόπουλου
Τα παρεπόμενα του τραμπισμού έχουν ταράξει τη διεθνή κοινότητα. Ουσιαστικά οδεύουμε σε μία νέα φάση της σύγχρονης ιστορίας σε σχέση με την προγενέστερη επικράτηση των φιλελεύθερων έναντι των συντηρητικών, με τη μορφή ενός άτυπου εμφυλίου πολέμου. Ωστόσο και στην κλασσική Αθήνα δύο πολιτικές συσπειρώσεις υπήρχαν, των ολιγαρχικών του Κίμωνος και των δημοκρατικών του Περικλέους, οι οποίες αντιμάχονταν η μία την άλλη για το ποια θα υπερισχύσει. Έτσι και στην Αμερική δύο παρατάξεις ανταγωνίζονται για την πολιτική εξουσία. Ασχέτως από το εάν έχει πλέον χαθεί το ουσιαστικό περιεχόμενο των αξιών που εκπροσωπούν. Καθώς η επιβολή της κατά τ’ άλλα «δημοκρατικής» πολιτικής ορθότητας οδήγησε στη διαστρέβλωση των εννοιών.
Αυτά που δηλώνει ο Τραμπ κι ο Μασκ σοκάρουν. Εντούτοις τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών κι ο ανταγωνισμός της με την Κίνα την σπρώχνουν σε μία αναθεωρητική πολιτική, όπως στην πρόσβαση της στον Αρκτικό κύκλο, σε συμφωνίες με τον Καναδά από μία νέα κυβέρνηση αντίστοιχη με τις βλέψεις της, καθώς και στην επανένταξη του Παναμά προς τη σφαίρα της δικής της επιρροής και όχι όπως συνέβαινε έως τώρα, της Κίνας. Όλες αυτές οι αλλαγές στον παγκόσμιο γεωπολιτικό χάρτη δείχνουν πως θα χρησιμοποιηθούν αντίστοιχα στο μέλλον και από την πλευρά της Ρωσίας, σηματοδοτώντας το τι θα επακολουθήσει στην Ουκρανία την επόμενη μέρα. Κάτι το οποίο θα φέρει πιο κοντά τη Ρωσία στην αγκαλιά της Αμερικής και φυσικά όχι των αντιπάλων της, όπως γινόταν έως πρότινος με την γραμμή Μπάιντεν και τους πιθηκισμούς της Ε.Ε. Παράλληλα οι Ρεπουμπλικάνοι εναγκαλίζονται τις πολιτικές ακροδεξιών κομμάτων σε άλλες χώρες. Μη θεωρώντας προνομιούχους συνομιλητές ανθρώπους όπως τον Σολτς, τον Στάρμερ ή τον Μακρόν, αλλά τούς ιδεολογικοπολιτικούς τους συμμάχους, όπως τον Ρόμπερτ Φίτσο, την ηγέτιδα της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD), Άλις Βάιντελ, την Τζόρτζια Μελόνι, τον Όρμπαν και αρκετούς άλλους.
Αντίστοιχα η αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας, σύμφωνη με τα πολιτικά οράματα μίας νεο-οθωμανικής αυτοκρατορίας στη Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια και τον Καύκασο, σπρώχνει τη γείτονα χώρα στο να προωθεί την πολεμική της βιομηχανία και τα ναυπηγικά της προγράμματα. Σε αντίθεση βέβαια με την Ελλάδα, η οποία θωρακίζεται μονίμως από το έτοιμο παζάρι των αγορών, επαφιόμενη στο διεθνές δίκαιο από τους αρμόδιους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την ενδεχόμενη βοήθεια της Αμερικής, αλλά και το status guo. Ωστόσο στο διεθνές γεωπολιτικό πεδίο αυτή η αντίληψη της σταθερότητας φαίνεται να καταρρέει. Καθώς, όπως βλέπουμε, εάν δε διακυβεύεται αμερικανικό ζωτικό συμφέρον, η ΗΠΑ δεν είναι διατεθειμένες να στηρίξουν κανέναν με οποιαδήποτε βοήθεια. Η αποστασιοποίησή τους, αλλά και η έμμεση στήριξη περιφερειακών παιχτών στη Μέση Ανατολή, όπως είναι η Τουρκία και το Ισραήλ, καταδεικνύει ακριβώς αυτό το γεγονός.
Το θεμελιώδες πρόβλημα λοιπόν της Ελλάδας είναι η απουσία ταυτότητας. Το ηγετικό κατεστημένο στη χώρα δεν έχει σχέση με τον Ελληνισμό, είναι αντιθέτως βαθύτατα ανθελληνικό, όχι απλώς από επιλογή, αλλά και από αηδιαστική ανικανότητα. Ιδρύθηκε πιθηκίζοντας την «Ευρώπη» και κατασπαταλίζοντας τα ήδη μειωμένα, και φαγωμένα στο εξωτερικό, δάνεια από τους Άγγλους. Διώχνοντας κακήν κακώς τον πάμπλουτο Ψαριανό Ιωάννη Βαρβάκη πίσω στη Ρωσία, όταν εκείνος θέλησε να βοηθήσει τη χώρα. Ενώ στη συνέχεια συντηρήθηκε δοσιλογικά με στρατηγική την εθνική μειοδοσία και την πολιτική του κατευνασμού και της δουλοπρέπειας. Σε σημείο που έφτασε να προτείνει τον Μουσταφά Κεμάλ για βραβείο Νόμπελ, ενώ την ίδια στιγμή με τη Συμφωνία της Άγκυρας παραχωρούνταν οριστικά οι περιουσίες των προσφύγων στο νέο τουρκικό κράτος. Δυστυχώς τ’ αποκαλούμενα τρία ξενικά κόμματα στην Ελλάδα υπό τους Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, Ιωάννη Κωλέττη και Ανδρέα Μεταξά, αντί να κοιτάξουν το όφελος της πατρίδος φιλονικούσαν σε βάρος της, οδηγώντας τη χώρα σε μία μακρόχρονη Μοναρχία. Με το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου η Ελλάδα, όπως κι όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες της Δύσης τέθηκαν κάτω από τη σφαίρα επιρροής της Αμερικής. Αργότερα και μετά την επταετή δικτατορία που μας φόρεσαν καπέλο οι Ηνωμένες Πολιτείες, η στενότερη σύνδεση της χώρας με την Ευρώπη ανέδειξε την εγγενή, απύθμενη ανεπάρκειά της τελευταίας να πρωτοστατήσει στις διεθνείς εξελίξεις. Βεβαίως δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο καπιταλισμός έχει την τάση ν’ αναπροσαρμόζεται, αλλά όταν μιλάμε για συμφέροντα και κυρίως όταν αυτά αφορούν την ηγέτιδα οικονομική και στρατιωτική δύναμη του πλανήτη, η οποία όπως φαίνεται δείχνει ν’ αποστασιοποιείται απ’ την Ευρώπη, τότε τα πράγματα αλλάζουν.
Το μέλλον ανήκει στην Αμερική και την Κίνα, καθώς και στις ανερχόμενες την κλίμακα της ιστορίας Δυνάμεις που είναι και οι αναπτυσσόμενες περιφέρειες του παγκόσμιου συστήματος: Ρωσία, Ινδία, Τουρκία, Ισραήλ κλπ. Άλλωστε όπως πολύ ορθά έχει επαλειμμένα επισημάνει σε άρθρα του ο Πατρινός φιλόσοφος και διευθυντής του Ινστιτούτου Φιλοσοφικών Ερευνών Απόστολος Πιερρής: Η νέα τάξη των ΗΠΑ, μεταμορφώνει ήδη τον κόσμο, και πολλές περιφέρειες δράττονται της ευκαιρίας ανερχόμενες ραγδαία την κλίμακα ισχύος. Η Ευρώπη χάνει συνεχώς στον παγκόσμιο συσχετισμό συνολικής δύναμης, βυθιζόμενη στο Μουσείο της Ιστορίας. Στο μέλλον θα είναι μια ενδιαφέρουσα ταμπέλα όπως π.χ. η Αρχαία Αίγυπτος.
Η σημερινή διαπάλη εντός της Γηραιάς Ηπείρου σημαίνει κατά βάθος ότι ο σκληρός πυρήνας της, με προεξάρχουσα τη Γερμανία, δεν θέλει πια να συμμετάσχει στη συνεχιζόμενη καθίζηση. Η Γαλλία υποβαθμίζεται συνεχώς. Ενώ η Βρετανία εξισορροπεί συνεχώς ανάμεσα στην ίδια και στην Ευρώπη, χωρίς ν’ αφήνει ποτέ να αναδυθεί ισχυρή ενοποίηση. Από την άλλη, η άμεση στήριξη των Ευρωπαίων και η προσαρμογή της πολιτικής τους με τη στάση των δημοκρατικών στον πόλεμο της Ουκρανίας επιβάρυνε οικονομικά τις κοινωνίες τους. Πάρα ταύτα ο Ελληνισμός ζει και θα ζει αιωνίως έως τη συντέλεια, ακόμη και ως πνεύμα. Δηλαδή ακόμα και όταν δεν θα υπάρχουν Έλληνες να υπερηφανεύονται πως είναι άξιοι απόγονοι των αρχαίων, αλλά ταυτόχρονα και καλοί χριστιανοί, μιας και το Κλασσικό είναι η αποκάλυψη της αιωνιότητας μέσα στον χρόνο. Και εδώ διαφαίνεται μια ακόμη άποψη του χάσματος που χωρίζει το Κλασσικό από τον Ευρωπαϊκό Νεωτερισμό, ο οποίος οδήγησε στα αδιέξοδα του ρομαντισμού, αλλά και την πρόσφατη παρέμβαση του σύγχρονου ανθρώπου πάνω στο φυσικό. Προς το παρόν όλοι εμείς οι γνήσιοι δημοκράτες, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, ευχόμεθα καλή τραμποχρονιά, μ’ ευημερία και δίχως πολέμους σε όλους τους κατατρεγμένους αυτού του πλανήτη.