‘Ηταν 2010 στην Κομοτηνή, στο βιβλιοπωλείο παρουσιάζαμε το βιβλίο «Ο τουρκικός στρατός, ένα πολιτικό κόμμα, μια κοινωνική τάξη» (εκδ. Βιβλιόραμα). Με συλλογική εργασία υπό την επιμέλεια των Αχμέτ Ινσέλ και Αλί Μπαιράμογλου στο βιβλίο αναλύεται το καθεστώς των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων από την κοινωνική του σκοπιά. Βασικός ομιλητής ο καθηγητής Αχμέτ Ινσέλ, γνωστός αντιφρονών κατά του καθεστώτος Ερντογάν, που σήμερα ζει στο Παρίσι, καθηγητής στη Σορβόνη.
Στο ακροατήριο, μεταξύ άλλων, και η ηγεσία του τουρκικού προξενείου, κρατούσαν μάλιστα σημειώσεις. Στο τέλος ο Πρόξενος με ευχαρίστησε για τέτοιου είδους ενέργειες που βοηθούν να κατανοήσουμε οι δυο γειτονικοί λαοί τις ιδιαιτερότητές μας μέσω της βιβλιοφιλίας, αλλά δεν παρέλειψε να εκφράσει τη λύπη του που «μόνον πεντακόσια άτομα από ολόκληρη τη μειονότητα της Ροδόπης διαβάζουν βιβλία».
Κι αυτό είναι το μείζον πρόβλημα. Ο συνολικός πληθυσμός της μειονότητας στη Ροδόπη είναι γύρω στις 50.000 και αποτελείται κυρίως από αγρότες, κτηνοτρόφους και μικροεπαγγελματίες. Αυτοί οι άνθρωποι, με τα κολυβογράμματα που ξέρουν, ακολουθούν τυφλά τον «μεγάλο καθοδηγητή», είτε αυτός είναι θρησκευτικός, είτε είναι πολιτικός, είτε είναι η κορυφή της οικογένειας. Κυρίαρχο στοιχείο, η μη καλή γνώση της ελληνικής γλώσσας. Υπεύθυνο βέβαια το ελληνικό κράτος που δεν φρόντισε ή δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να διδάσκεται σοβαρά η ελληνική γλώσσα στα μειονοτικά σχολεία (τα οποία μάλιστα παλιότερα ονόμαζε επισήμως τουρκικά και όχι μουσουλμανικά).
Δεν είναι τυχαίο που για την εκμάθηση της γλώσσας της πατρίδας μας μεταξύ των μουσουλμανοπαίδων για την ισότιμη διαβίωση στις τοπικές κοινωνίες, ελέω της απουσίας του Υπουργείου Παιδείας, καταρτίστηκαν και εφαρμόστηκαν μέχρι πρόσφατα ειδικά προγράμματα υπό τις κκ Φραγγουδάκη και Δραγώνα, καθηγήτριες του πανεπιστημίου Αθηνών .
Εκκωφαντική η αδιαφορία της πολιτείας για την αναβάθμιση του μορφωτικού και κοινωνικού επιπέδου των μουσουλμάνων συμπολιτών μας. Εντυπωσιακή η εικόνα σε μειονοτικά χωριά με όλα τα «πιάτα» της δορυφορικής τηλεόρασης στραμμένα για να πιάνουν τα τουρκικά κανάλια, γιατί αυτή είναι η μόνη γλώσσα που κατανοούν. Με ό,τι αυτό σημαίνει.
Μας έλεγαν φίλοι μουσουλμάνοι, επιστήμονες με κοινωνικό και επαγγελματικό κύρος, ότι παρά τις όποιες δυσκολίες επέλεγαν να πάνε σε σχολεία της πλειονότητας για να μπορέσουν να μάθουν τα ελληνικά, διαφορετικά η μόνη οδός ήταν τα πανεπιστήμια της Τουρκίας. Με ό,τι αυτό σημαίνει.
Ας μη θυμάται η Αθήνα τη Θράκη μόνον παραμονές εκλογών και μόνον για την άγρευση ψήφων .Το έχουμε δει το έργο πολλές φορές. Την επαύριο των εκλογών όλοι θα μας έχουν ξεχάσει. Και οι διακομματικές επιτροπές της Βουλής θα συνεδριάζουν έτσι, για τα μάτια του κόσμου. Και η Θράκη θα παραμένει μια από τις πιο φτωχές, μορφωτικά και οικονομικά, περιφέρειες της Ευρωπαικής Ενωσης.
Ανδρέας Καφετζής