Θόδωρος Ορδουμποζάνης
Όνειρο απατηλό..
Η είδηση έφθασε αργά το βράδυ στα γραφεία της εφημερίδας. Ο Υπουργός Περιβάλλοντος, ανέφερε, υπέγραψε επιτέλους την Υπουργική απόφαση που καθορίζει, μεταξύ των άλλων, και το ΔΕΛΤΑ του ποταμού Έβρου ως «Εθνικό Πάρκο» και ορίζει τις ζώνες προστασίας του. Ενημερώθηκε αμέσως ο Διευθυντής και η εντολή του σαφής και κατηγορηματική: «Να στείλετε τον νεαρό, τον οικολόγο, αύριο πρωί πρωί επί τόπου και να αναγγείλει πρώτος την χαρμόσυνη είδηση στο ΔΕΛΤΑ, που τόσο δεινοπάθησε για χρόνια και να κάνει το ανάλογο ρεπορτάζ».
Με κάλεσαν από το σπίτι λίγο πριν από τα μεσάνυχτα στην εφημερίδα. Είχα την …λόξα να θέλω να γίνω δημοσιογράφος. Ονειροπαρμένος, με το νέο ρεύμα της εποχής, την οικολογία, όταν ζητούσα να πιάσω δουλειά ρεπόρτερ στην εφημερίδα, ανέφερα ότι είμαι μέλος του οικολογικού κινήματος και γνωρίζω πολύ καλά τα θέματα του περιβάλλοντος. Και για να αποδείξω τις ικανότητές μου κατασκεύασα μία εικονική συνέντευξη (σε παγκόσμια αποκλειστικότητα όπως έγγραφα) με μια καταταλαιπωρημένη κότα, την Φατμέ, λαθρομετανάστρια από την Τουρκία μέσω του ΔΕΛΤΑ του Έβρου, που συνέλαβα ένα βράδυ «κρυπτόμενη» στην αυλή του σπιτιού μου. Ήταν η εποχή που ο τρόμος του ιού των πουλερικών είχε δημιουργήσει υστερία σε αρχές και πληθυσμό και επιβλήθηκαν πολύ αυστηρά μέτρα προστασίας και περιορισμών στο ΔΕΛΤΑ και σ΄ όλο τον Έβρο. Με δέλεαρ την παροχή «πολιτικού ασύλου» και μια χούφτα καλαμπόκι, έγγραφα τότε, κατόρθωσα να πείσω την πεινασμένη και ταλαιπωρημένη λαθρομετανάστρια κότα να μου παραχωρήσει τη συνέντευξη. Και όλως παραδόξως το παραμύθι αυτό της συνέντευξης άρεσε και στον Διευθυντή που το δημοσίευσε και στους αναγνώστες της εφημερίδας που το διάβασαν και έτσι κέρδισα μία θέση ρεπόρτερ στην εφημερίδα με ειδικότητα τα οικολογικά.
Το παραμύθι αυτό της συνέντευξης, σκέφθηκα ότι το πληρώνω τώρα ακριβά, αφού άγρια μεσάνυχτα αναγκάζομαι να τρέχω να προλάβω για να ετοιμαστώ να φέρω σε πέρας την πρώτη δημοσιογραφική αποστολή που μου ανέθεσε ο Διευθυντής μου.
Μπότες, αδιάβροχα, γάντια, φωτογραφικές μηχανές, μαγνητόφωνο, βίντεο, χάρτες, λευκή σημαία, κονιάκ, δημοσιογραφική ταυτότητα και μάτσο τα χαρτιά από τις οικολογικές οργανώσεις ως διαπιστευτήρια για την είσοδό μου στο βασίλειο του «ΔΕΛΤΑ». Γνωστός ο χώρος και τα κατατόπια αυτού του «οικολογικού παραδείσου», όπως τον αποκαλούσα, από παλιά.
Άγρια χαράματα και ήδη εισέρχομαι στις πλημμυρισμένες εκβολές του ποταμού, με την ελπίδα ότι θα κάνω το πιο πετυχημένο «αποκλειστικό» της ζωής μου και θα καταξιωθώ στον χώρο των «περιβαλλοντικών» ανταποκριτών, κάτι αντίστοιχο με τους πολεμικούς ανταποκριτές.
Πνιγμένος σε λάσπες και νερά, φθάνω στο ανατολικό τμήμα του πλημμυρισμένου ΔΕΛΤΑ, κάπου κοντά στη «Δράνα. Παντού νερά, πολλά νερά, πυκνοί θαμνώνες με αρμυρίκια, και κατά μήκος του ποταμού πυκνό δάσος με λεύκες, ιτιές, σκλήθρα, φτελιές, και άλλα δενδροειδή. Από τη Δράνα, περνώντας μέσα από στενά κανάλια με βάρκα φθάνω στη λίμνη των «Νυμφών», τελικό προορισμό της αποστολής μου. Μια πανέμορφη λίμνη, καταφύγιο του μεγαλύτερου μέρους του βασιλείου των πτηνών, περικυκλωμένη από ελόβια και υδρόβια βλάστηση, ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Νεκρική σιγή παντού. Το κρύο και η υγρασία πιρουνιάζουν το κορμί. Είχε ήδη αρχίσει το χάραμα. Στέκομαι στη μέση της λίμνης, σηκώνω λευκή σημαία, και σφυρίζω δυνατά. Από τους γύρω θάμνους ξεπροβάλλουν αγουροξυπνημένα κεφαλάκια πουλιών, να με κοιτούν με απορία. Σαν να αναρωτιούνται «τι θέλει αυτός ο τύπος από άγρια χαράματα και δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε;»
Από ένα δέντρο ακούστηκε ένας τσικνιάς να φωνάζει:
-«Σύρμααααα μάγκες… Κυνηγοί στη λίμνηηηηη.»
-Όχι ρε παιδιά, φίλος είμαι, φώναξα. Έχω και χαρτιά να σας δείξω. Και έβγαλα από τη τσέπη μου τη δημοσιογραφική ταυτότητα και τα άλλα χαρτιά που κουβαλούσα ως διαπιστευτήρια φιλίας και άρχισα να τα κουνώ στον αέρα.
Πλησιάζει ένας πρασινολαίμης από πίσω, ορμά επάνω μου και αρπάζει με το ράμφος του τα χαρτιά. Τα κοιτάζει με προσοχή, τα ξανακοιτάζει καλά και φωνάζει:
-«Εντάξει παιδιά! Οικολόγος δημοσιογράφος… Δικός μας πρέπει να είναι!» Και απευθυνόμενος προς εμένα φωνάζει:
-Φίλε, πρόσεξε καλά, από μακριά και αγαπημένοι… Συνεννοηθήκαμε;
Και πριν προλάβω να πω ότι συμφωνώ γέμισε τριγύρω μου ο τόπος από χιλιάδες πουλιά. Ερωδιοί, πάπιες, χήνες, κύκνοι, χαλκόκοτες, φλαμίγκος, πελαργοί, καρακάξες, καλαμοκανάδες, αλκυονίδες, μαυροκέφαλοι γλάροι, φοινικόπτερα, αβοκέτες, τρύγγες, σκαλίθρες και ένα σωρό άλλα πανέμορφα πετούμενα. Αλλά και μέσα στο νερό κολυμπούσαν και άλλα πουλιά και στα γύρω κλαδιά άλλα με παρατηρούσαν με περιέργεια. Και δεν ήταν μόνο τα πουλιά. Σε κάποια ξέφωτα διέκρινα μια αλεπού να έχει καρφώσει το βλέμμα της επάνω μου, ασβούς, κουνάβια, νυφίτσες, χελώνες, σαύρες, μια αγριόγατα και λίγο πιο κάτω ακούστηκε ο ήχος από το πέρασμα μέσα από τους θάμνους ενός κοπαδιού από αγριόχοιρους.
-Τι χαμπάρια μάστορα; Ρωτάει ένας κατάλευκος κύκνος με φουσκωμένα φτερά, που κολυμπούσε σε απόσταση ασφαλείας από τη βάρκα.
-Σας έφερα τη μεγάλη είδηση, του απαντώ. Δώρα χαρμόσυνα για σας και την περιοχή σας, συμπλήρωσα,
-Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες, φώναξε από την ακτή η αλεπού.
-Και ποια είναι αυτή η μεγάλη είδηση που σε έφερε χαράματα εδώ μέσα στο καταχείμωνο; ρωτά μια νανόχηνα.
-Ο Υπουργός υπέγραψε επιτέλους την απόφαση που κηρύσσει τον τόπο σας Εθνικό Πάρκο και ορίζει ζώνες προστασίας, όπου κανείς δεν θα μπορεί να σας πειράξει, της απαντώ.
Και πριν προλάβω να τελειώσω τη φράση μου αρχίζουν όλα τα ζωντανά να ξεκαρδίζονται στα γέλια και κάποιοι πρασινοκέφαλοι λίγο πιο πέρα να με μουντζώνουν και να λένε «…Να σου ρε κορόιδο…που πιστεύεις ότι σε λένε…».
Τα έχασα. Εγώ τους πήγα χαρμόσυνα μαντάτα και αυτά τα παλαβά γελούν και με μουντζώνουν, ψιθύρισα.
-Άκου παλληκάρι μου, πετιέται ένας γέρικος Πελεκάνος, από αυτούς που δεν μπόρεσε να ακολουθήσει τους δικούς του στο μεγάλο ταξίδι.
-Νιός ήμουνα και γέρασα εδώ στο ΔΕΛΤΑ. Όλο για υπογραφές ακούω και όλο στο κυνηγητό μας έχουν. Δεν μας αφήνουν σε χλωρό κλαδί. Μέχρι και εμάς που δήθεν απαγορεύεται να μας κυνηγούν, μας έχουν φλομώσει στα σκάγια… Έστω ότι ο Υπουργός έβαλε μια τζίφρα. Και τι έγινε; Ξέρεις πόσοι άλλοι Υπουργοί πρέπει να υπογράψουν ακόμη; Έστω ότι κάποτε θα υπογράψουν και αυτοί… Ξέρεις πόσοι άλλοι πρέπει να συμφωνήσουν; Κυνηγοί, ψαράδες, κτηνοτρόφοι, γεωργοί, ορνιθολόγοι, οικολόγοι, στρατιωτικοί, Φεριώτες, Λουτριανοί, Ανθειώτες, βουλευτές, τρεχάμενοι και παρατρεχάμενοι, πατριώτες και λαθρέμποροι και μια σειρά από άλλους με μικρά, μεγάλα και τρανά συμφέροντα που λυμαίνονται εδώ και χρόνια αυτόν τον πανέμορφο τόπο μας….
Κοντοστάθηκε για λίγο και συνέχισε.
-Άντε στο καλό άνθρωπέ μου και άσε μας ήσυχους στον πόνο μας. Εδώ μας κυνηγούν και μας σκοτώνουν χωρίς να ενοχλείται κανείς αρμόδιος και εσύ μας λες τώρα για φούμαρα και πράσινα άλογα….
Και ξαφνικά ένας μεγάλος κατάλευκος κύκνος άνοιξε τα φτερά του και πέταξε. Έμοιαζε για αρχηγός και σαν να έδωσε το σύνθημα… Όλα τα πουλιά πέταξαν και αυτά ψηλά και εξαφανίσθηκαν. Και τα άλλα ζωντανά από τη στεριά χώθηκαν στις φωλιές τους και στα κλαδιά. Κι ο τόπος ερήμωσε. Μόνο κάποια ψάρια (σαζάνια, γουλιανοί, κεφάλια) πετιόντουσαν εδώ και εκεί μέσα απ’ το νερό ψιλά και ξαναβουτούσαν λίγο παρακάτω, κουνώντας την ουρά τους, σαν να με κορόιδευαν κι αυτά!
Προς στιγμήν τα έχασα. Έβλεπα το έρημο τριγύρω μου τοπίο αποσβολωμένος. Κρύος ιδρώτας με περιέλουσε. Δεν μπορώ να υπολογίσω πόση ώρα ήμουν σ’ αυτήν την κατάσταση. Μόλις συνήλθα, τα μάζεψα σκεπτικός και απογοητευμένος και πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Σκεφτόμουν ότι έχασα τη μεγάλη ευκαιρία για ένα σημαντικό ρεπορτάζ που θα με καταξίωνε ως οικολογικό ρεπόρτερ. Βγήκα στη στεριά, πήρα το αυτοκίνητο και καθώς πήγαινα πάνω από ένα ανάχωμα ξαφνικά μια στραβοτιμονιά ρίχνει το αυτοκίνητό μέσα σε ένα κανάλι…
Και ξύπνησα καταϊδρωμένος…
Θεέ μου… Όνειρο ήταν είπα και σκούπισα με το χέρι τον ιδρώτα στο μέτωπό μου.
Είχε ήδη ξημερώσει και η ώρα ήταν περασμένες επτά. Σηκώθηκα, πήγα στη κουζίνα και έκανα ένα καφέ για να συνέλθω. Άνοιξα το ραδιόφωνο. Είχε μια συζήτηση για το μέλλον των υγροβιότοπων. Τσιμπήθηκα μήπως δεν άκουγα καλά. Μήπως ήταν παρενέργειες από το όνειρο. Όχι, ήταν πραγματική συζήτηση για τους υγροβιότοπους. Σχολίαζαν την απόφαση του Υπουργού ΥΠΕΧΩΔΕ, που είχα διαβάσει την προηγούμενη ημέρα στην εφημερίδα «ΓΝΩΜΗ», για τον καθορισμό του ΔΕΛΤΑ του ποταμού Έβρου ως «Εθνικό Πάρκο» κ.λ.π.
«Είναι ενδεικτικό», έλεγε κάποιος στη συζήτηση του ραδιοφώνου, «ότι ανάλογη απόφαση για το ΔΕΛΤΑ των ποταμών Αξιού, Γαλλικού, Λουδία και Αλιάκμονα είχε υπογράψει και ο προηγούμενος Υπουργός ΥΠΕΧΩΔΕ, αλλά έκτοτε αγνοείται η τύχη της. Κατά σύμπτωση, αυτές τις ημέρες κινητοποιούνται και οι αγρότες της περιοχής ζητώντας να μη θεσμοθετηθούν αυτά τα μέτρα, αλλά να παραχωρηθούν και άλλες παραποτάμιες εκτάσεις για καλλιέργεια.» Και μετά από λίγο ένας άλλο συνομιλητής συμπλήρωνε: «…αλλά για να τεθεί σε εφαρμογή η απόφαση θα χρειαστούν πολλά τέρμινα, αφού οι συναρμόδιοι υπουργοί δεν φέρονται πρόθυμοι να προσθέσουν και τη δική τους υπογραφή. Φοβούνται το πολιτικό κόστος.»
Όνειρο ήταν είπα και πάει. Πόσο βλάκες είμαστε, σκέφθηκα! Έχουμε τον «Κάλλιστο Ποταμό», τον «Αργυρορρύτη» και «Χιλιοτραγουδισμένο», στενά συνδεδεμένο με τους υπέροχους μύθους του Ορφέα και της Ευρυδίκης, με τον Κάσσανδρο και τον γιο του Έβρο. Είμαστε κτήτορες του «Θεού της ευφορίας και της καταστροφής» όπως τον αποκαλούσαν οι πρόγονοί μας, γιατί, με τα νερά του έφερνε τον πλούτο στη παραγωγή και με τις πλημμύρες του την καταστροφή. Και υπάρχει στις εκβολές του ένα και μοναδικό ΔΕΛΤΑ, χρυσάφι, πλούτος και ομορφιά μαζί. Σπάνια ομορφιά! Και εμείς τον αγνοούμε.
-Λες τα πουλιά και τα άλλα ζωντανά εκεί μέσα στη λίμνη των Νυμφών να είναι πιο έξυπνα από εμάς; αναρωτήθηκα.
Κατάλαβα!!! Καληνύχτα «ΔΕΛΤΑ» και όνειρα γλυκά, είπα μέσα μου και αναχώρησα για τη δουλειά.
Βιογραφικό συγγραφέα
Ο Θόδωρος Ορδουμποζάνης Γεννήθηκε στη Σταυρούπολη Ξάνθης το 1944 και από το 1945 κατοικεί μόνιμα στην Αλεξανδρούπολη.
Σπούδασε Δημόσια Διοίκηση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. και είναι αριστούχος της Νομικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης.
Εργάσθηκε ως Δικαστικός Υπάλληλος στα Δικαστήρια της Αλεξανδρούπολης και διετέλεσε Πρόεδρος του Δ.Σ. του Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης .
Διετέλεσε Περιφερειακός Έφορος Προσκόπων Ν. Έβρου. Ιδρυτικό Μέλος της «Οικολογικής Εταιρείας Έβρου» και μέλος της Συντονιστικής Γραμματείας της. Ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου «Προσωπικού και Φίλων Καρδιοχειρουργικής Κλινικής Δ.Π.Θ. ΓΑΛΗΝΟΣ» και Πρόεδρός του .
Υπήρξε τακτικός συνεργάτης τοπικών εφημερίδων, περιοδικών , ραδιοφώνων και τηλεοπτικών σταθμών. Μέλος της συντακτικής ομάδας του εντύπου «ΕΒΡΟ.ΟΙΚΟ.ΛΟΓΙΚΑ» και εκδότης- σύμβουλος της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Πολίτης της Θράκης».
Υπήρξε μέλος Δ.Σ. «ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ» , επίτιμος Πρόεδρος του Ναυταθλητικού Ομίλου Αλεξανδρούπολης και μέλος πολλών άλλων πολιτιστικών, αθλητικών και κοινωνικών Συλλόγων.
Ασχολείται με την τοπική ιστορία και έχει εκδώσει α) το 2006 το ιστορικό λεύκωμα για την Αλεξανδρούπολη με Τίτλο «Προκτήτωρ Πόλης – Ταξίδι μνήμης στη πρώιμη Αλεξανδρούπολη» και β) συμμετείχε στη συγγραφή του τετράτομου έργου του Ιστορικού Μουσείου Αλεξανδρούπολης με γενικό τίτλο «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ».
e-mail ordteo@gmail.com
Ιστοσελίδα: www.ordteo.gr