Έτοιμοι για να ανανεώσουν το ραντεβού τους με την Κινηματογραφική Λέσχη στο Δημοτικό Θέατρο κάθε Δευτέρα και Τρίτη βράδυ είναι οι φίλοι του καλού και εναλλακτικού κινηματογράφου στην Αλεξανδρούπολη.
Σήμερα η ΓΝΩΜΗ σας παρουσιάζει πρώτη, το πλήρες πρόγραμμα των προβολών για το διάστημα από μέσα Οκτωβρίου έως και τα μέσα του Δεκεμβρίου. Ενα πρόγραμμα με ποικίλες παραγωγές, αξιόλογες ταινίες από όλο το φάσμα του παγκοσμίου κινηματογράφου. Παράλληλα, έχουν προγραμματιστεί μεταδόσεις όπερας από την Μετ Οπερα της Νέας Υόρκης. Θυμίζουμε οι προβολές αρχίζουν στις 21:30 μ.μ. και γίνονται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Δημοτικό Θέατρο Αλεξανδρούπολης, με είσοδο 3-5 ευρώ. Οι περιλήψεις των ταινιών παρακάτω προέρχονται από κριτικές των: www.flix.gr, www.lifo.gr, www. athinorama.gr
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ ΤΗΣ Κ.Λ.Α.
Δευτέρα 16 και Τρίτη 17
ΟκτωβρίουΉρεμο πάθος/A quite passionΑγγλική. 2016Σενάριο / σκηνοθεσία: Τέρενς ΝτέιβιςΠαίζουν: Σίνθια Νίξον, Τζένιφερ Έιλ, Ντάνκαν Νταφ
Στο «Ήρεμο Πάθος», ο Τέρενς Ντέιβις, ένας από τους σημαντικότερους Βρετανούς σκηνοθέτες και σεναριογράφους, σκιαγραφεί το πορτρέτο της Έμιλι Ντίκινσον. Αν και ανακαλύφθηκε αργά από τους φιλολογικούς κύκλους, η Έμιλι Ντίκινσον θεωρείται πλέον, δίπλα στον Γουολτ Γουίτμαν, η σπουδαιότερη εκπρόσωπος της ποιητικής Αμερικής του 19ου αιώνα. Γοητευμένη από τις έννοιες του έρωτα και του θανάτου, ασυμβίβαστη με τον κομφορμισμό της εποχής της, δημιούργησε έναν μαγικό εσωτερικό κόσμο, όπου οι ευαίσθητες ψυχές αγωνίζονται θαρραλέα, αλλά μάταια ενάντια στη λήθη και τη μελαγχολία.Η ταινία αποτελεί μια στιλάτη βιογραφία και ένα ψυχολογικά βαθύ πορτρέτο με κάδρα που παραπέμπουν σε ζωγραφικά πορτρέτα της ρομαντικής εποχής. Ο Ντέιβις πρωτοσυναντάει την Ντίκινσον ως έφηβη που εναντιώνεται στη θρησκόληπτη διευθύντριά της, για να γίνει γρήγορα μια εσωστρεφής αλλά ευφυέστατη, ετοιμόλογη, επίμονη στη γνώμη και στις αρχές της, γυναίκα. Ενώ απαγγέλλει στίχους της αναζητώντας έναν έρωτα και μιαν ανθρώπινη επαφή, που δεν έρχεται ποτέ, η κοινωνική της εικόνα είναι αυτή μιας αυστηρής γεροντοκόρης που απέχει από κάθε συναισθηματική εμπλοκή και κάθε ηθικό συμβιβασμό.Επικεντρωμένος στην ηρωίδα του, την οποία η Σίνθια Νίξον ενσαρκώνει με υπόκωφη ένταση, ο σκηνοθέτης σκιαγραφεί το εκφραστικό πορτρέτο της γυναίκας της βικτοριανής εποχής, σχολιάζει τον άρρηκτο δεσμό έρωτα και θανάτου και αποτυπώνει με σπάνια κινηματογραφική κομψότητα τη μελαγχολία μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου. Ένα οπτικό αριστούργημα και μια πολύ δυνατή συναισθηματικά ταινία!
Δευτέρα 23 και Τρίτη 24 Οκτωβρίου
Η οργή ενός υπομονετικού ανθρώπου/ Tarde para la IraΙσπανική. 2016Σκηνοθεσία: Ραούλ ΑρεβάλοΠαίζουν: Αντόνιο ντε λα Τόρε, Λουίς Καγιέχο, Ρουθ Ντίαζ
Όλα ξεκινούν με μια εντυπωσιακή σκηνή: ο οδηγός ενός αυτοκινήτου περιμένει τους συνεργούς του σε ληστεία τράπεζας, αλλά εκείνοι βγαίνουν καταδιωκόμενοι και σκορπίζουν δεξιά και αριστερά. Εκείνος προσπαθεί μόνος του πλέον να ξεφύγει από τα περιπολικά της αστυνομίας, τρακάρει όμως και το αμάξι ανατρέπεται θεαματικά, ολοκληρώνοντας έτσι άδοξα μια «κινηματογραφική» απόπειρα διαφυγής. Ύστερα από οκτώ χρόνια ο Χοσέ, ένας μοναχικός και λιγομίλητος άντρας, πλησιάζει διακριτικά την Άννα, την όμορφη αδερφή του φίλου του Χουάνχο. Εκείνη έχει ένα μικρό αγόρι με τον Κούρο, ο οποίος συμμετείχε σε ληστεία, συνελήφθη και τώρα πρόκειται να αποφυλακιστεί.Ο Χοσέ κάνει σχέση με την Άννα, αλλά αυτόν που περιμένει υπομονετικά είναι ο Κούρο, ο οδηγός της μοιραίας ληστείας η οποία κρύβει κάποιο επικίνδυνο μυστικό. Η ταινία, σκηνοθετικό ντεμπούτο του ηθοποιού Ραούλ Αρεβάλο («Δεν Κρατιέμαι», «Το Μικρό Νησί»), αργεί να αποκαλύψει αυτό το μυστικό και υιοθετεί έναν αφηγηματικό ρυθμό που αφήνει χώρο στις σιωπές, εστιάζει στα βλέμματα και προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τη φαινομενικά αθώα συμπεριφορά των χαρακτήρων, δημιουργώντας ένα έντονο σασπένς που κάνει την κάθε σκηνή, αν και απόλυτα ρεαλιστική και «συνηθισμένη», να μοιάζει απρόβλεπτη, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να πάρει φωτιά.Ο Αρεβάλο επιβάλλει μια ντοκιμαντερίστικη αίσθηση αμεσότητας, που τους κάνει ζωντανούς, οικείους και όχι πρωταγωνιστές ενός στιλιζαρισμένου παιχνιδιού.
Τοποθετεί στο κέντρο της πλοκής ένα αιματοβαμμένο κίνητρο και κατόπιν αφήνει την ανθρώπινη ψυχολογία να κάνει τη δουλειά της. Ο Αρεβάλο, επιδέξιος όσο και συγκινητικός αφηγητής, ενορχηστρώνει αυτό το σκοτεινό παιχνίδι της μοίρας υπομονετικά, επίπονα και απόλυτα ρεαλιστικά, αποσπώντας τέσσερα Γκόγια (καλύτερης ταινίας, σεναρίου, πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, β΄ αντρικού ρόλου) και βραβείο ερμηνείας στους Ορίζοντες του Φεστιβάλ Βενετίας.
Δευτέρα 30 και Τρίτη 31 Οκτωβρίου
Ακόμα κρύβομαι για να καπνίσω/A mon Age je me cache Encore Pour Fumer Γαλλοαλγερινή. 2016Σκηνοθεσία: Ραϊάνα ΟμπερμέγιερΠαίζουν: Χιάμ Αμπάς, Φαντιλά Μπελκεμπλά, Νάντια Κασί
Εμπνευσμένη από το θεατρικό της Νελ Νταν «Χαμάμ γυναικών», η Αλγερινή ηθοποιός και σκηνοθέτης Ραϊανά Ομπερμεγέρ, εκμεταλλευόμενη τον κλειστό και αποκλεισμένο από τους άντρες χώρο των δημόσιων λουτρών, συγκέντρωσε γυναίκες διαφορετικών ηλικιών και κοινωνικών τάξεων σε ένα αλγερινό χαμάμ και τις έβαλε να μιλούν για τη ζωή τους. Κάθε μέρα η 50χρονη Φατιμά ανυπομονεί να φτάσει στη δουλειά της. Το χαμάμ αυτό είναι για εκείνη, όπως και για τις υπόλοιπες γυναίκες που συχνάζουν σε αυτό, ένα καταφύγιο από την κακομεταχείριση των ανδρών τους, την απειλή των φανατισμένων φονταμενταλιστών, τη βία και τον θάνατο. Η Φατιμά προσφέρει παρηγοριά και ηρεμία σε δεκάδες γυναίκες, που επιθυμούν να βγάλουν τις μαντίλες τους, να ηρεμήσουν και να αποδράσουν από την καταπίεση του έξω κόσμου. Οι συζητήσεις τους κυμαίνονται από τα μικρά και καθημερινά ως τα πιο κρίσιμα ζητήματα της ζωής τους.Βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο που είχε προκαλέσει αίσθηση στο Παρίσι και ολόκληρο τον κόσμο για την τολμηρή του γραφή, και γυρισμένο στη Θεσσαλονίκη, το «Ακόμη Κρύβομαι για να Καπνίσω» είναι ένα έργο τέχνης που σπάνια συναντά κανείς: μια ταινία για την καταπίεση και τον θρησκευτικό και πολιτικό φονταμενταλισμό, από μια γυναίκα που έχει βιώσει τη φρίκη τους από πρώτο χέρι και έζησε για να αφηγηθεί την ιστορία της. Η Ραϊάνα απέδρασε από την Αλγερία για να κάνει σινεμά και, με τη βοήθεια της παραγωγού της, Μισέλ Γαβρά, παρουσιάζει μια ταινία για μια ολόκληρη χώρα που βυθίστηκε στο σκοταδισμό, αλλά και για τις απανταχού γυναίκες, οι οποίες πληρώνουν το ακριβότερο τίμημα κάθε φορά που ο σκοταδισμός αυτός επιστρέφει, ή επιμένει να επικρατεί, σε κάθε μεριά του πλανήτη.
Δευτέρα 6 και Τρίτη 7 Νοεμβρίου
Στα ίχνη του ανέμου/ Wind riverΑμερικάνικη. 2017Σκηνοθεσία: Τέιλορ ΣέριντανΠαίζουν: Τζέρεμι Ρένερ, Ελίζαμπεθ Όλσεν, Γκράχαμ Γκριν, Τζούλια Τζόουνς
Ο σεναριογράφος των «Sicario» και «Πάση Θυσία» γράφει και σκηνοθετεί ένα ρεαλιστικό, αγωνιώδες όσο και συγκινητικά πικρό νεο-γουέστερν/ιστορία επιβίωσης σε μιαν άλλη, ξεχασμένη Αμερική. Το «Στα Ίχνη του Ανέμου» μεταφέρει το σκηνικό στο χιονισμένο Γουαϊόμινγκ, όμως η δραματική λειτουργία του φυσικού τοπίου παραμένει η ίδια. Είναι αυτή μιας αφιλόξενης χώρας με δικούς της κανόνες επιβίωσης, όχι πολύ διαφορετικούς από εκείνους της Άγριας Δύσης, την οποία το αμερικανικό όνειρο δεν έχει επισκεφθεί ποτέ. Γι’ αυτό και οι πολλοί ινδιάνικοι καταυλισμοί στη μέση του πουθενά, όπως το Γουίντ Ρίβερ, όπου ο Κόρι, έμπειρος ανιχνευτής και κυνηγός άγριων ζώων, βρίσκει ένα πρωί το πτώμα μιας νεαρής ινδιάνας. Μαζί με μια φιλότιμη μια άπειρη πράκτορα του FBI και τον ινδιάνο τοπικό σερίφη, αναζητούν αυτόν που της επιτέθηκε.Μακριά από τα φώτα του πολιτισμού, το στόρι ξεδιπλώνεται σαν ένα θέαμα με βαθιές υπαρξιακές αναζητήσεις πάνω στην ταυτότητα και την προέλευση του Κακού. Θέμα του, η σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα των απόγονων των ινδιάνων, που αναδεικνύει τα δυνατά στοιχεία της με το σκηνοθέτη να χτίζει μια απειλητική ατμόσφαιρα που απλώνεται σε πολλά επίπεδα. Ο Σέρινταν διατυπώνει γύρω από τη βία της ιστορίας ένα αιχμηρό κριτικό σχολιασμό, όχι μόνο για τη αντιμετώπιση των ινδιάνων από τη βιομηχανία του Χόλιγουντ αλλά και την ανάγκη αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Με δυνατές ιδέες και έξυπνες πινελιές, ο σκηνοθέτης δείχνει πως το περιβάλλον επεμβαίνει δραματουργικά στην υπόθεση, ενώ η συγκινητική ιστορία αδικίας και ανοιχτών πληγών που βασανίζουν τους ήρωες, δύσκολα βρίσκει την ποθητή εξιλέωση και την γαλήνη στις ψυχές τους. Ο Σέρινταν, ο οποίος προτάθηκε πέρσι για το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου με το αριστουργηματικό «Πάση Θυσία», κέρδισε χάρη στα «Ίχνη του ανέμου» το βραβείο σκηνοθεσίας στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του πρόσφατου φεστιβάλ των Κανών.
Δευτέρα 13 και Τρίτη 14 Νοεμβρίου
Ποίηση χωρίς τέλος/Poesia sin fin 13-14/11Χιλιανογαλλική.2016Σκηνοθεσία: Αλεχάνδρο ΧοδορόφσκιΠαίζουν: Πάμελα Φλόρες, Άνταν Χοδορόφσκι, Μπόντις Χοδορόφσκι
Με την ίδια σουρεαλιστική τόλμη και αφηγηματική αυθαιρεσία, ο πολυπράγμων Αλεχάνδρο Χοδορόφσκι συνεχίζει τη συναρπαστική κινηματογραφική αυτοβιογραφία του από εκεί όπου σταμάτησε ο «Χορός της Πραγματικότητας». Ο εικοσάχρονος Αλεχάντρο θα γνωρίσει τον Ενρίκε Λιν, τη Στέλλα Ντίαζ, τον Νικάνορ Πάρα και άλλους πολλά υποσχόμενους αλλά άγνωστους ακόμα νεαρούς συγγραφείς, που στη συνέχεια θα γίνουν οι Μεγάλοι της μοντέρνας λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας. Βυθισμένοι σ’ έναν κόσμο ποιητικού πειραματισμού, θα ζήσουν όλοι μαζί, όπως λίγοι αποτόλμησαν στο παρελθόν: αισθησιακά, αυθεντικά, με τρέλα και πλήρη ελευθερία.Ενώ ο «Χορός της Πραγματικότητας» ξεδίπλωνε τα παιδικά χρόνια του πιτσιρικά Χοδορόφσκι κάτω από τη σκιά του αυταρχικού πατέρα του και της υπερπροστατευτικής μητέρας του, το «Ποίηση Χωρίς Τέλος» τον βρίσκει πια έφηβο στο Σαντιάγο, όπου θα ανακαλύψει την ποίηση μέσα από τα γραπτά του Λόρκα και θα αποφασίσει να την υπηρετήσει. Με φελινικό οίστρο, τα πρώτα δύο φιλμ της σχεδιασμένης ως κινηματογραφικής πενταλογίας πάνω στη ζωή του, μας υπενθυμίζουν πως δεν υπάρχει ένας και μοναδικός τρόπος για να κοιτάξουμε την Ιστορία, ακόμα και την δική μας. Και φυσικά δεν μπορεί ποτέ να είναι «αληθινός» αυτός με τον οποίο θα την αναπαραστήσουμε.Όμως δίπλα στην οργιαστική εικονογραφία και στα μύρια σουρεαλιστικά ευρήματα, κρύβεται παράλληλα, μια πρωτοφανής τρυφερότητα και συγκίνηση, που κορυφώνεται σε ένα φινάλε το οποίο θα σημάνει την οριστική απελευθέρωση του ήρωα-alter ego του σκηνοθέτη, από τα δεσμά και τους περιορισμούς του οικογενειακού του περιβάλλοντος, μετατρέποντας το φιλμ σε αυτό που πραγματικά είναι: ένας ύμνος στην αέναη αναζήτηση προσωπικής φωνής και μια ταινία για την ποίηση – όχι όμως γι’ αυτή που απαγγέλει αυτοσχεδιάζοντας ο νεαρός Χοδορόφσκι, αλλά γι’ αυτήν που αποτελεί στάση ζωής και την ίδια την ουσία της.
Δευτέρα 20 και Τρίτη 21 Νοεμβρίου
Afterimage / PowidokiΠολωνική.2016Σκηνοθεσία:Αντρέι ΒάινταΠαίζουν: Μπόγκουσλαβ Λίντα, Αλεξάντρα Τζούστα, Κριστόφ Πιεζίνσκι
Αποχαιρετώντας πέρυσι το μάταιο τούτο κόσμο σε ηλικία 90 ετών και αφού είχε ολοκληρώσει το «Afterimage», ο Αντρέι Βάιντα άφησε πίσω του μια πλούσια φιλμογραφία ταινιών μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, η οποία τον τοποθετούσε στην πρώτη γραμμή των σύγχρονων Ευρωπαίων σκηνοθετών. Στη μεταπολεμική Πολωνία, ο πρωτοποριακός ζωγράφος Βλάντισλαβ Στρεμίνσκι δουλεύει ως καθηγητής στην Εθνική Σχολή Καλών Τεχνών. Ένας μεγάλος καλλιτέχνης και συν-δημιουργός της θεωρίας του Unism, ο Στρεμίνσκι έγινε διάσημος πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι μαθητές του ακόμα τον αντιμετωπίζουν σαν τον “Μεσσία της μοντέρνας ζωγραφικής”, αλλά οι αρχές του πανεπιστημίου και το Υπουργείο Πολιτισμού έχουν διαφορετική άποψη. Ο Στρεμίνσκι δεν διαπραγματεύεται τη τέχνη του και αρνείται να συμμορφωθεί στους κανονισμούς του κόμματος. Σταδιακά αποβάλλεται από το πανεπιστήμιο και την ένωση των καλλιτεχνών. Αλλά οι μαθητές του εξακολουθούν να τον στηρίζουν και να τον επισκέπτονται για ιδιωτικά μαθήματα.Η τελευταία ταινία του Αντρέι Βάιντα, ξεφυλλίζει μερικές ακόμη σελίδες από την ιστορία της χώρας του, μιλώντας την ίδια στιγμή για τον θρίαμβο ενός ξεχωριστού ανθρώπου απέναντι στα προσωπικά, κοινωνικά, ή ιστορικά εμπόδια, μα και την ίδια στιγμή καταδεικνύει την ανένδοτη, σκληρή στάση του Σταλινικού καθεστώτος απέναντι στην καλλιτεχνική δημιουργία και τις προσωπικές ελευθερίες. Είναι λογικό, ο Βάιντα να βλέπει αναλογίες ανάμεσα στον ήρωα της ταινίας του έναν καλλιτέχνη όπως εκείνος και στην δική του ζωή και τέχνη και ακριβώς γι’ αυτό φροντίζει να κάνει σαφή τον τρόπο με τον οποίο το κομμουνιστικό καθεστώς στέρησε από τον Στρεμίνσκι όχι μόνο το δικαίωμα στην δημιουργία μα τελικά και αυτό σε μια ελεύθερη ζωή.
Δευτέρα 27 και Τρίτη 28 Νοεμβρίου
Το μόνο αγόρι στην Ν.Υόρκη /The only living boy in N.YorkAμερικανική.2017Σκηνοθεσία: Μαρκ ΓουέμπΠαίζουν: Τζεφ Μπρίτζες, Κέιτ Μπεκινσέιλ, Πιρς Μπρόσναν, Κάλουμ Τέρνερ
Η νέα ταινία του Μαρκ Γουέμπ, εμπνέεται από το τραγούδι των Σάιμον και Γκαρφάνκελ, στην ιστορία της, αλλά κυρίως στο ύφος της: μοναχική μέσα σε μια πολυκατοικημένη πόλη, ρομαντική με μια μοντέρνα διάθεση, νοσταλγική σαν μια απογευματινή βόλτα.Ο ήρωας της είναι ο Τόμας, νεαρός συγγραφέας που μόλις έχει τελειώσει τις σπουδές του, αλλά δεν ξέρει ακριβώς πώς να χειριστεί το υπόλοιπο της ζωής του. Οι γονείς του δεν καταλαβαίνουν γιατί ο γιος τους εγκατέλειψε τη μεγαλοαστική σιγουριά τού Μανχάταν κι εγκαταστάθηκε στο Μπρούκλιν. Αλλά ο Τόμας δοκιμάζει να μείνει μόνος του.Όταν, στην πολυκατοικία του, εγκατασταθεί ένας μυστηριώδης άντρας, ο W.F., συγγραφέας με σοφές απαντήσεις για τα πάντα και μια ιδιαίτερη αδυναμία στο αλκοόλ, ο Τόμας ελπίζει ότι βρήκε τον μέντορά του: όχι τόσο για την καριέρα του, όσο για την ερωτική του ζωή. Θέλει απεγνωσμένα την Μίμι, αλλά εκείνη τον βλέπει ως φίλο. Μόνο που η ζωή του Τόμας θ’ αναστατωθεί όταν, όχι απλώς συνειδητοποιεί ότι ο πατέρας του έχει ερωμένη, , αλλά και ξεκινά μαζί της μια σεξουαλική σχέση.Είναι μια ιστορία ενηλικίωσης γεμάτη ομορφιά. Έχει όλη την αναστάτωση της νεότητας, όπου κάθε γωνιά κρύβει και μια έκπληξη, αλλά είναι σίγουρη για τον εαυτό της, τόσο ώστε να εναλλάσσει τακτικά τη μελαγχολία μ’ ένα αιχμηρό χιούμορ, χωρίς ποτέ να χάνει το ρυθμό. Κι είναι γυρισμένη στη Νέα Υόρκη, την ομορφότερη πόλη, το κέντρο του κόσμου, όπως τακτικά δηλώνουν οι ήρωες της, ένα αστικό τοπίο των ονείρων όπου μπορείς να πιστέψεις πως τα πάντα μπορούν να συμβούν, ή πως ό,τι κι αν συμβεί, μια βόλτα θα διώξει τη μελαγχολία.
Δευτέρα 4 και Τρίτη 5 Δεκεμβρίου
Στέφαν Τσβάιχ: Αποχαιρετισμός στην Ευρώπη / Stefan Zweig: Farewell to EuropeΓερμανοαυστριακή.2016Σκηνοθεσία: Μαρία ΣρέιντερΠαίζουν: Γιόζεφ Χάντερ, Μπάρμπαρα Σούκοβα, Τόμας Λεμαρκίς
Για τρίτη φορά πίσω από την κάμερα, η Γερμανίδα ηθοποιός Μαρία Σράντερ, βιογραφεί τον Αυστριακό λογοτέχνη Στέφαν Τσβάιχ και θέτει επίκαιρα ερωτήματα. Αυτοεξόριστος από τη ναζιστική Γερμανία, ο πολυδιαβασμένος Τσβάιχ, πέρασε τα τελευταία χρόνια του στη Λατινική Αμερική, γεμάτος τύψεις που έμεινε μακριά από μια φλεγόμενη Ευρώπη.Χωρισμένη σε πρόλογο, τέσσερα κεφάλαια κι επίλογο, η ταινία τον ακολουθεί από την Βραζιλία στο Μπουένος Άιρες και στη Νέα Υόρκη, εστιάζοντας σε μικρές, ανύποπτες στιγμές όπου τα μεγάλα διλήμματα ξεπηδούν μέσα από καθημερινές συζητήσεις. Δεν βλέπουμε τον μεγάλο συγγραφέα να γράφει ούτε να φιλοσοφεί, αλλά να αμφιβάλλει. Πίστευε σε μια ελεύθερη και ενωμένη Ευρώπη χωρίς σύνορα και διαβατήρια. Καθώς οι φωτιές του έξω κόσμου αντανακλούν στα τζάμια του αυτοκινήτου, η τελική στάση του θα είναι τραγικά συγκινητική, σε μια εναλλακτική βιογραφία που κομψά και με αργό, υπομονετικό αφηγηματικό τέμπο φωτίζει την πολυδιάστατη σχέση αληθινής ζωής και καλλιτεχνικής δημιουργίας από ενδιαφέρουσα οπτική γωνία.Η φήμη του ως συγγραφέα, η εξορία και η επίδραση στον ίδιο και την οικογένειά του, η αντιμετώπιση του κοινού και η σύγκρουση της εικόνας που έχει σχηματίσει ο υπόλοιπος κόσμος με τους εσωτερικούς προβληματισμούς του ίδιου του Τσβάιχ, δίνουν τη δυνατότητα στη Σράντερ να δημιουργήσει ένα πορτρέτο που δεν ακολουθεί τους τυπικούς κανόνες, όμως χτίζει σταδιακά μια κλιμακούμενη ένταση που προετοιμάζει το έδαφος για το αναπόφευκτο φινάλε. Γιατί τελικά η Σράντερ δεν έχει στόχο απλά να αφηγηθεί μια βιογραφία, αλλά να ξεχωρίσει τα στοιχεία του ιστορικού παρελθόντος που έχουν σημασία και να τα επαναφέρει σε μια σύγχρονη συζήτηση που αφορά με καθαρότητα εξίσου το σήμερα.Ουσιαστικά, το δράμα του Τσβάιχ αφορά τη βραδυφλεγή, αν και σφοδρή σύγκρουση, της απέχθειάς του για μια λαϊκίστικη αποκήρυξη της ναζιστικής Γερμανίας, στα πρόθυρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με το βαρύ φορτίου ενός διανοούμενου Εβραίου που καλείται να καταγγείλει την απάνθρωπη κλιμάκωση των πράξεων του Χίτλερ που οδήγησαν στην τραγωδία.
Δευτέρα 11 και Τρίτη 12 Δεκεμβρίου
Ο πυρετός της τουλίπας/Tulip feverΑγγλοαμερικανική.2017Σκηνοθεσία: Τζάστιν ΤσάντγουικΠαίζουν: Αλίσια Βικάντερ, Κρίστοφ Βαλτς, Ντέιν ΝτεΧάαν
Η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου «Ο Πυρετός της Τουλίπας» της Ντέμπορα Μόγκα, αναφέρεται στην Ολλανδία του 17ου αιώνα, κατά την περίοδο της “Μανίας της Τουλίπας”. Ένας καλλιτέχνης (Dane DeHaan) θα ερωτευθεί μία νεαρή παντρεμένη γυναίκα (Alicia Vikander) όταν θα του ζητηθεί να δημιουργήσει το πορτραίτο της, από τον σύζυγό της (Christoph Waltz), ο οποίος ουσιαστικά την παντρεύτηκε αφού την «αγόρασε» από ένα μοναστήρι, στο οποίο την ηγουμένη υποδύεται η υπέροχη Τζούντι Ντεντς. Οι δυο τους θα δημιουργήσουν μία αγορά τουλίπας, προκειμένου να δημιουργήσουν την ευκαιρία για κοινό μέλλον.Ένα φλογερό όσο και απαγορευμένο ειδύλλιο, αναπόφευκτα θα ανθίσει σύντομα ανάμεσα στον καλλιτέχνη και στη μούσα του, η οποία όχι μόνο αναγκάζεται να υφίσταται τις καθημερινές ερωτικές περιπτύξεις με τον αρκετά μεγαλύτερό της σύζυγο, αλλά αδυνατεί και να του χαρίσει τον απόγονο. Τα πράγματα περιπλέκονται από την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη της ανύπαντρης υπηρέτριας, η οποία απειλεί να αποκαλύψει τις ατασθαλίες της άπιστης κυράς της. Περίεργα παιχνίδια της Μοίρας θα συνδέσουν τις ζωές τους σε μια ιστορία πάθους και εκδίκησης.Ο ντε Χάαν στον ρόλο του ζωγράφου αποδίδει την πυρετική κατάσταση του έρωτα και η πανέμορφη Βικάντερ υποδύεται με εσωτερικότητα την Σοφία. Σαφώς ξεχωρίζει ο Κριστόφ Βαλτς, στον ρόλο του συζύγου, ενώ η Τζούντι Ντεντς και ο Ζακ Γαλιφιανάκης στους μικρούς τους ρόλους δίνουν το προσωπικό τους στίγμα.
