Ο Πολιτικός πρέπει να είναι υπόλογος για ό,τι κάνει, να αναγνωρίζει τις συνέπειες, να αναλαμβάνει την ευθύνη των όποιων αποτελεσμάτων και να αποδέχεται με αξιοπρέπεια το κόστος της απόρριψης και της περιθωριοποιήσεώς του σε περιπτώσεις κακών επιλογών και αποφάσεών του.
Ο Πολιτικός δεν πρέπει, στη διαδικασία της πολιτικής πειθούς, να χρησιμοποιεί λόγο «ξύλινο», στρεβλωτικό τής πραγματικότητας, ψηφοθηρικό και αναξιόπιστο.
Ο σοφός λαός ξέρει πολύ καλά τι λέει με την παροιμία: «Τον καθρέπτη όπως τον κοιτάς σε βλέπει…».
Ο Πολιτικός δεν πρέπει να δίνει συγχωροχάρτι παντός καιρού στον εαυτόν του, επικαλούμενος ότι «ο λαός θα τον δικαιώσει» ή ακόμη πως αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη και το… πράγμα τελείωσε…
Αυτού του είδους οι πολιτικοί, οι αρχές, οι αξίες και οι κανόνες τής προσωπικής συμπεριφοράς πάνε περίπατο. Κατά πόσο τα έχουν καλά με τη συνείδησή τους, αυτοί το ξέρουν μόνο. Γι’ αυτούς η πολιτική ευθύνη δεν υπάρχει, αφού γι’ αυτούς δεν υπάρχει κανένα νομικό παράπτωμα! Σε αυτούς δεν υπάρχει εσωτερική φωνή ελέγχου και φωνή συνειδήσεως. Ένα τέτοιος Πολιτικός αφανίζει στο βωμό της πολιτικής σκοπιμότητας και της βουλιμίας για εξουσία.
Ο Πολιτικός άνδρας πρέπει αν έχει ευθιξία και να παραιτείται από το αξίωμά του όταν πρέπει. Αυτός ο συγκεκριμένος πολιτικός που ελέγχεται από τις ηθικές αρχές του έχει ενστερνιστεί τη συμβουλή τού Αλμπέρ Καμύ που λέει: «Στην πολιτική είναι τα μέσα που πρέπει να καθαγιάζουν το σκοπό». Μα και ο μέν Μένανδρος υποστηρίζει πως: «Το ήθος του ρήτορα είναι αυτό που πείθει και όχι ο λόγος του» και ο δε Αριστοτέλης: «Κυριώτατην έχει πίστιν το ήθος…». Κατά συνέπεια ένας πολιτικός με σαθρές ηθικές αξίες δεν είναι δυνατόν να εκφέρει έναν «ηθικό» πολιτικό λόγο.
Δυστυχώς όμως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος κατά τον Ισοκράτη πως: «Το ήθος των πολιτών όλων γίνεται όμοιο με το ήθος των αρχόντων τους». Εδώ ακριβώς υπάρχει ο κίνδυνος του μιμητισμού και του βολέματος που εξαχρειώνει και τα ήθη και την ηθική. Η διαφθορά καλπάζει και άντε τότε να αντισταθείς με νύχια και με δόντια για να ξαναχτίσεις σωτήρια το μέλλον αυτού του τόπου.
Ο κάθε πολίτης πρέπει να πιστεύει πως πηγή της ορθής κρίσης είναι η μάθηση, η ορθή πληροφόρηση και η ενεργός συμμετοχή του στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Έτσι μόνο οι συνειδητοποιημένοι πολίτες θα μπορέσουν να αντιληφθούν το είδος του πολιτικού λόγου που τους πείθει και κατ’ επέκταση να καθορίσουν το είδος και την ποιότητα αυτών που εκφέρουν, τον πειστικό πολιτικό λόγο.
Σ’ αυτούς τους συνειδητοποιημένους πολίτες οι πολιτικές απάτες δεν περνάνε και δεν μπορούν να γίνουν αποδέκτες σε πλύση εγκεφάλου.
Σε τέτοιους πολίτες με πολιτική συμπεριφορά άριστη, δεν ταιριάζει ψήφος εμπαιγμού, της εξαπάτησης και της πολιτικής απάτης.
Ο κάθε πολίτης χρειάζεται να πιστέψει πως πηγή της ορθής κρίσης είναι η μάθηση, η πληροφόρηση και η ενεργός συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι.