Από τότε που ο Αδάμ και η Εύα έφυγαν από τον Κήπο της Εδέμ, ο Κύριος είπε στον Αδάμ: «Με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί σου» (Γένεση 3:19). Ο εκπεσών άνθρωπος από κυρίαρχος και κέντρο του παραδείσου, όπου ο Κύριός του παρείχε τα πάντα, μετατράπηκε σε «φυγάς θεόθεν και αλήτης» εξόριστος των θεών και περιπλανώμενος, όπως έλεγε ο Εμπεδοκλής.
Ήρθε όμως ο καιρός που το μοιραίο απόφθεγμα της αρχικής κατάρας της βίβλου άρχισε να χάνει την ισχύ του. Η άνθηση του διαφωτισμού σηματοδοτεί την άνθηση της εμπορικής τάξης και κατ’ επέκταση την νίκη της αστικής τάξης σε βάρος της φεουδαρχίας. Οι παλιοί γαιοκτήμονες – Ευγενείς οι οποίοι δε βίωναν την κατάρα της αρχικής τιμωρίας (ακόμη και οι κατάρες απ’ όπου και αν προέρχονται είναι επιλεκτικές) αναγκάζονται εφόσον δεν μπορούσαν να πληρώνουν την εργασία στους πρώην δουλοπάροικους, να παραχωρούν συμβόλαια ενοικίασης όλο και μεγαλύτερης διάρκειας σε όσους ενοικίαζαν την γη των προγόνων τους, προκειμένου να αποσπάσουν χρήματα. Τεντώνοντας έτσι σαν λάστιχο τον επίγειο παράδεισό τους, τον κάνανε κουρέλια, μέχρι την στιγμή που έσπασε και έχασαν όχι μόνο τα προνόμια «κουρελόχαρτα» που κατείχαν στις γαίες τους, αλλά τ’ αυγά και τα καλάθια.
Το χρήμα ανατρέπει τους ρόλους! Η αρχική κατάρα του ευαγγελίου πλέον φαίνεται ν’ απλώνεται δίκαια πάνω στην γη της επίγειας κόλασης. Ο Άνταμ Σμίθ ευαγγελίζοντας, ως άλλος κήρυκας (της οικονομίας) την γνωστή αρχή της μείωσης του απαραίτητου μόχθου στην παραγωγή, είναι πεπεισμένος ότι αυτή θα οδηγήσει αναπόφευκτα, όπως έλεγε, στην ευημερία των εθνών. Έκτοτε βασιλεύει ο νόμος του κεφαλαίου, δηλαδή ο νόμος του κέρδους με οποιοδήποτε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο.
Βέβαια ο Άνταμ Σμιθ δεν έτρεφε αυταπάτες, γνώριζε ότι όλη αυτή η μετατόπιση των κοινωνικών σχέσεων στα μέσα παραγωγής και κατ’ επέκταση στους νόμους της αγοράς θα δημιουργούσε ένα διαλεκτικό δίπολο αντίθετων πόλων, που αργότερα ο Μαρξ θα ονομάσει πάλη των τάξεων. Ο οποίος, με τη σειρά του, προσπαθώντας να απωθήσει την αρχική κατάρα της θεϊκής εντολής από τον κόσμο της αδικίας, πίστευε πως όταν αλλάξουν οι παραγωγικές σχέσεις τότε θα καταργηθούν αυτομάτως και οι προϋποθέσεις εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Τόσο ο Μαρξ όσο και ο Έγκελς διείδαν ότι ο αχαλίνωτος ανταγωνισμός των αστών αργά ή γρήγορα θα οδηγούσε στη συρρίκνωσή τους, δηλαδή στην συγκέντρωση του πλούτου σε πολύ λίγα χέρια, αλλά ταυτόχρονα και στην αύξηση των «καταραμένων» επί γης. Θεωρούσαν ότι αυτό μακροπρόθεσμα, θα βοηθήσει τους «καταραμένους» κάτι το οποίο δεν έγινε ακόμα. Το επόμενο βήμα, λοιπόν, της ανθρωπότητας, προς ανεύρεση του επίγειου παραδείσου, θα είναι σίγουρα η κατεδάφιση (λόγο ύβρεως) της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας. Γιατί όσο ο άνθρωπος και οι αξίες του θα αποτιμώνται ή υποτιμόνται σε χρήμα η παλαιά βιβλική κατάρα θα μας ακολουθεί στο διηνεκές.