[mks_dropcap style=”letter” size=”78″ bg_color=”#ffffff” txt_color=”#000000″]Ό[/mks_dropcap]ταν ο Περικλής κλήθηκε να μιλήσει στον Κεραμικό το 330 π.Χ. για τους πρώτους νεκρούς στον πελοποννησιακό πόλεμο επικαλέστηκε τους προγόνους τους και μετά επικαλέστηκε την ενότητα, την τιμή και την αξιοπρέπεια των συμπολιτών του, καθώς και την σημασία του δημοκρατικού πολιτεύματος, για το οποίο οι ίδιοι οι Αθηναίοι είχανε επίγνωση της συμβολής τους στην εγκαθίδρυση του.
[…Έχουμε δηλαδή πολίτευμα που δεν ζηλεύει τους νόμους των γειτόνων μας, κι εμείς με το πολίτευμα αυτό, περισσότερο γινόμαστε παράδειγμα σε άλλους, παρά τους μιμούμαστε. Το όνομά του είναι δημοκρατία, γιατί την εξουσία σε αυτό την ασκούν οι πολλοί και όχι οι λίγοι. Όσο για τις ιδιωτικές διαφορές, έχουμε όλοι μας απέναντι στους νόμους τα ίδια δικαιώματα και τα ίδια καθήκοντα. Στα πολιτικά αξιώματα, καθένας προτιμάται στη διοίκηση των κοινών ανάλογα με τις ικανότητές του και την αρετή του, και όχι ανάλογα με το πολιτικό κόμμα που ανήκει. Ούτε η φτώχεια του τον εμποδίζει να κάνει καλό στην πόλη, αν μπορεί, ούτε τον εμποδίζει το γεγονός πως δεν έχει επιφανή θέση στην πολιτεία. Στις σχέσεις μας με το δημόσιο είμαστε ελεύθεροι πολίτες και στις σχέσεις μας μεταξύ μας, ως άτομα, δεν αισθανόμαστε ο ένας για τον άλλο υποψία, που θα μπορούσε να γεννηθεί από την καθημερινή συμπεριφορά μας, γιατί κανείς δεν θυμώνει με τον άλλο, όταν τον βλέπει να κάνει κάτι που τον ευχαριστεί, ούτε κανείς μας βλέποντας τον άλλον να κάνει κάτι παίρνει δυσάρεστη έκφραση, που δεν βλάπτει βέβαια, στεναχωρεί όμως. Ενώ στις ιδιωτικές μας σχέσεις δεν στενοχωρεί ο ένας τον άλλο, στις σχέσεις μας με την πολιτεία τηρούμε τους νόμους, όχι από φόβο, αλλά γιατί είμαστε συνηθισμένοι να υπακούμε στους εκάστοτε άρχοντες και στους νόμους, ιδίως εκείνους που έχουν ψηφιστεί προς όφελος των αδικημένων, κι εκείνους που είναι άγραφοι, αλλά η παράβασή τους ντροπιάζει κατά γενική ομολογία τον παραβάτη τους].
Ίσως αν ο Περικλής ζούσε σήμερα να μιλούσε με τα παρακάτω λόγια:
Εμείς πιστέψαμε στην άμεση Δημοκρατία και στην Κλήρωση, η δική σας κοινωνία όμως δεν προσφέρει πλούτο συμμετοχής στον πολίτη και ύστερα περιμένετε να αγαπήσει κανείς και να παλέψει για μία κοινωνία που δεν του ανήκει.
Δεν επικεντρωθήκατε στη χρήση της λογικής και της γλώσσας. Φτιάξατε μία γλώσσα προς κατανάλωση. Η γλώσσα για μας ήταν η δύναμη της σκέψης μας. Φτιάξαμε γλυπτά μνημεία, πάρκα, άλση, ειδυλλιακά νερά για περιπάτους και μία παγκόσμια μυθολογία που αργότερα εξελίχθηκε σε θρησκεία μας.
Φτιάξαμε μία γλώσσα χωρίς σκιά ,όλο φως!
Εσείς αντίθετα έχετε μια καθολική ασχήμια που αντανακλάτε και στον καθημερινό σας λόγο.
Ο νόμος του ομοίου προς το όμοιο βρίσκεται σε αντιπαράθεση ανάμεσα στον δικό μας πολιτισμό και την δική σας βαρβαρότητα.
Ο πελοποννησιακός πόλεμος αποδεκάτισε τις πόλεις μας, οι επίγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου αποδεκατίστηκαν μεταξύ τους, οι μικροκομματικές διαμάχες οδήγησαν στην μικρασιατική καταστροφή.
Η ιστορία θα έπρεπε να σας έχει διδάξει πως μόνο ενωμένοι μπορείτε να δώσετε ό,τι καλύτερο από τον εαυτό σας.
Ο Μεταξάς μετά την μικρασιατική καταστροφή είπε το Όχι απέναντι στον Γερμανοιταλικό άξονα, την ίδια περίοδο που στα απομνημονεύματα του έγραφε ότι «είπα το Όχι μόνο για την τιμή, εν πλήρη γνώση ότι θα χάσουμε, η ιστορία τον διέψευσε» και την ίδια στιγμή ο Ζαχαριάδης από την Κέρκυρα στάθηκε στο πλευρό του Μεταξά.
Ο Λεωνίδας πολέμησε στις Θερμοπύλες για την τιμή.
Όταν αντισταθήκαμε στον Μαραθώνα, στο δεσποτισμό της ανατολής. Οι προγονοί μου οι Αθηναίοι λέγανε «δεν πολεμήσαμε εδώ μόνο για την Ελλάδα, αλλά περί την Ευρώπη σύμπασα».
Μάλιστα πολλούς αιώνες αργότερα, το 1810, έμαθα ότι ο φιλέλληνας ποιητής Λόρδος Βύρων, λίγο προτού φθάσει στο Μεσολόγγι, είχε επισκεφθεί τον Μαραθώνα και έγραψε:
«Τα βουνά ατενίζουν τον Μαραθώνα και ο Μαραθώνας κοιτά τη θάλασσα. Μόνος για λίγο με τις σκέψεις μου εκεί, την Ελλάδα ονειρεύτηκα ελεύθερη. Γιατί στεκόμουνα στου Πέρση τον τάφο και δεν θεωρούσα τον εαυτό μου σκλάβο».
Για πια Ευρώπη του Καρλομάγνου, λοιπόν, σας μιλάνε σήμερα οι φίλοι σας οι Ευρωπαίοι. Γιατί δεν τους είπατε για ποιους πολεμήσαμε στην μάχη του Μαραθώνα; Γιατί δεν τους είπατε πως η Ευρώπη είναι γυναίκα του Διός και κόρη του Δαναού.
Μάλιστα γελάω πολύ τελευταία, από τότε που έμαθα ότι το «βραβείο Καρλομάγνος» απονέμεται κάθε χρόνο από την πόλη Άαχεν της Γερμανίας σε άτομα για τη συνεισφορά τους στην ιδέα της Ευρώπης και στην ειρήνη στην περιοχή.
Θα έπρεπε να δίνεται το βραβείο Μαραθώνα, ή τουλάχιστον το βραβείο Μιλτιάδη! Και το λέω αυτό ασχέτως του ότι ο γιος του ο Κίμων υπήρξε πολιτικός μου αντίπαλος.
Το νεοελληνικό «Κράτος» έχει καταντήσει ένας μηχανισμός με τον οποίο το Καθεστώς ελέγχει τη χώρα και το λαό. Δημιούργησε ένα σύστημα το οποίο στηρίζεται πλέον στον παρασιτισμό της πιο εκφυλισμένης ολιγαρχικής εκδοχής και την επαιτεία της χώρας στους Ευρωπαίους.
Ο κόμπος όμως έφθασε στο χτένι. Αν θέλετε να οδηγήσετε τον εαυτό σας στην αυτοπραγμάτωση του, θα πρέπει η κοινωνία να γίνει ισότιμος εταίρος της πολιτικής τάξης, ώστε το έλέγχειν και το ευθύνειν των πολιτικών εκπροσώπων να περνάει μέσα από εσάς τους ίδιους, μέσα από το σύνολο της κοινωνίας.
Τα λόγια οι σκέψεις και οι πράξεις των πολιτικών σας βρίσκονται σε ασυμφωνία, όπως όμως έλεγε και ο Παρμενίδης στο έργο του «Περί Φύσεως» «Χρὴ τὸ λέγειν τε νοεῖν τ’ ἐὸν ἔμμεναι· ἔστι γὰρ εἶναι, μηδὲν δ’ οὐκ ἔστιν· τά σ’ ἐγὼ φράζεσθαι ἄνωγα». Μεταφρ. «θα πρέπει το λέγειν και το νοείν να παραμένουν στο είναι· διότι στο είναι υπάρχουν, ενώ στο μηδέν δεν υπάρχουν· αυτά εγώ σε προτρέπω να διανοείσαι».