Γιώτα Αγαπητού
Ξημερώματα Κυριακής, αρχές Σεπτέμβρη και ο καιρός δειλά – δειλά αρχίζει να θυμίζει Φθινόπωρο. Ωστόσο για μένα δεν ήταν παρά ένα ακόμα τέλος μίας νυχτερινής βάρδιας, ενώ γι’ άλλους ένα Σαββατόβραδο γεμάτο προσδοκίες. Προσδοκίες που κάποιες ίσως πραγματοποιήθηκαν, όμως άλλες παραμένουν στο ντουλάπι της επιθυμίας και των ονείρων για μία επόμενη αναμέτρηση ανάμεσα στα θέλω και την πραγματικότητα.
Δρόμοι γεμάτοι αυτοκίνητα μεταφέρουν ξενύχτηδες που γυρίζουν στα σπίτια τους μεθυσμένοι εκπνέοντας αλκοόλ, φτηνό απόκτημα της νύχτας που πέρασε.
Ώρα 07:30 π.μ. και γω πίσω από το τζάμι του αστικού περνώντας από την κεντρική λεωφόρο παρατηρώ νυσταγμένη τους ανθρώπους που περιμένουν στη στάση. Άνθρωποι κυρίως νέοι, φοιτητές που μυρίζουν καπνό, φλερτ και αφόρητη μοναξιά.
«Στάση Πάρκο» ένα ηλικιωμένο ζευγάρι περιμένει καρτερικά κάθε Σαββατοκύριακο την ίδια ώρα, ποιος ξέρει για ποιον προορισμό. Βλέποντάς τους κανείς πιασμένους τρυφερά από το χέρι διαισθάνεται πως τα χρόνια που πέρασαν μαζί είναι χαραγμένα στις παλάμες τους. Χρόνια έρωτα, αγάπης και μίσους που μετουσιώθηκαν σε τρυφερότητα και αιώνια συντροφικότητα.
Τους παρακολουθώ σχεδόν μηχανικά ν’ ανεβαίνουν στο αστικό κοιτάζοντας πίσω τους και διαισθάνομαι πως βλέπουν γεμάτοι μελαγχολία τα χρόνια που έφυγαν, σαν λεωφορεία που προσπερνάνε τις στάσεις των δρόμων.
Ώρα 07:40 π.μ., σε λίγη ώρα θα είμαι στο σπίτι, αλλά αυτό δεν με παρηγορεί, γιατί το μυαλό και το σώμα μου είναι καταπονημένα από το δύσκολο οχτάωρο που πέρασε. Κλείνω τα μάτια μου και από το ραδιόφωνο του κινητού ψηλαφίζω σταθμούς σταματώντας στους στίχους ενός τραγουδιού «Μάνα αν σε πλήγωσα συγνώμη». Ασυναίσθητα έρχεται στο νου μου η δική μου Μάνα που ονειρευόταν και προσδοκούσε άλλα για την κόρη της.
- Συγνώμη μαμά, αλλά δυστυχώς για σένα έμοιασα στην δική σου μάνα. Μια γυναίκα ανεξάρτητη που έκανε πάντα του κεφαλιού της. Μαμά το ξέρω καλά πως νοιώθεις περήφανη για μένα που κατάφερα τόσα πράγματα από το πουθενά. Συγνώμη όμως που δε νοιώθω άσχημα, γιατί τα θέλω μου δεν συμβάδιζαν ποτέ με τα δικά σου, αλλά όπως και να έχει είμαστε ξεχωριστές προσωπικότητες. Πόσο θα ‘θελα να το καταλάβαινες αυτό.
Ώρα 07:50 π.μ., συνειδητοποιώ πως έφτασα στον προορισμό μου. Έναν προορισμό που διάλεξα μετά από πολύ δρόμο. Κατεβαίνω από το αστικό και η διαδρομή προς το σπίτι είναι σχεδόν ερημική. Εξάλλου σκέφτομαι, είναι Κυριακή, κανείς δε βιάζεται να κάνει οτιδήποτε. Ο ήλιος αγκαλιάζει την πόλη και γω ανυπομονώ να αφεθώ στην αγκαλιά του Μορφέα.